και μας μιλούν

για χίλια-δυό πράγματα...

...η γη είναι εύγλωττη στους σχηματισμούς και τους χρωματισμούς των λίθων, των λόφων, των βουνών της. Δεν μιλά, όπως έγραφα πρωτύτερα, μόνο για τις καταστάσεις της ψυχής μας, αλλά και για τη δική της ψυχή. (Αν αναρωτιέστε για το κατά πόσον μπορούμε να λέμε οτι η γη έχει ψυχή, οι αρχαίοι λαοί ήταν πεπεισμένοι για αυτό - δεν υπάρχει ούτε μία αρχαία παράδοση που να μην αποδίδει στη Γαία τη δική της οντότητα, τη δική της ψυχή...)

Μας μιλά ο πλανήτης που μας φιλοξενεί. Το υλικό μας σώμα είναι φτιαγμένο από τα ίδια στοιχεία, άνθρακα και νερό, και τα κύτταρά μας συνομιλούν σ' ένα άλλο, μη-λογικό επίπεδο.
Γι αυτό μας επηρεάζει ο καιρός, η ανομβρία, ένας παρατημένος κήπος, η μυρωδιά του χώματος μετά από βροχή (και η μυρωδιά του αέρα πιο πριν), η γαλήνια αρυτίδωτη θάλασσα. Η ψυχή της γης μιλά απευθείας στη δική μας ψυχή, κι εμείς μεταφράζουμε τα λεγόμενά της σε συναισθήματα.

Μέσα στη δίνη της καθημερινότητάς μας σπάνια δίνουμε χώρο μέσα μας να ακούσουμε καλά τι έχει να μας πει η γη για τον εαυτό της, για τη δική της ψυχή, για τη δική της "ερμηνεία" των πραγμάτων. Ξεχνάμε τη γη, γιατί στην πόλη σπάνια πατάμε χώμα, πατάμε άσφαλτο ή τσιμέντο. Τη θυμόμαστε μόνο όταν κουνιέται, μόνο όταν γίνεται σεισμός!

Θαυμάζω τους ανθρώπους που δίνουν χρόνο και χώρο μέσα τους, στη ζωή και στην καθημερινότητά τους, για να είναι με τη γη. Ολα τα παιδιά το κάνουν, φυσικά και χωρίς σκέψη ή ενδοιασμό, αν τα αφήσουμε, αν δεν τους στρέψουμε την προσοχή σε άλλα πράγματα...