Καταφύγιο...

Είναι ένα χωριό, ψηλά, πολύ ψηλά στα Πιέρια Ορη.

 Ο δρόμος προς τα εκεί ασφαλτοστρώθηκε πρόσφατα, και περνάει μέσα από πυκνό δάσος πεύκων και έλατων που φτάνει έως την (ορατή) κορυφή του βουνού. Τριάντα επτά ολόκληρα χιλιόμετρα από το Βελβεντό σ' ένα φιδογυριστό σκιασμένο δρόμο, που χτες ήταν έως και δύσβατος από τις κατολισθήσεις του χώματος και των σπασμένων, πεσμένων δέντρων επάνω στην άσφαλτο. Στις αρχές Δεκέμβρη έπεσε χιόνι βαρύ, οι κατολισθήσεις ξερρίζωσαν ακόμα και τεράστια δέντρα, οι ζημιές στο δάσος είναι ανυπολόγιστες, οι κολώνες της ΔΕΗ έσπασαν και κατέρρευσαν κι αυτές, και το χωριό για τρεις μέρες αποκλείστηκε και έμεινε χωρίς ηλεκτρικό.

Φτάσαμε αργά το απόγευμα, το φως έπεφτε γρήγορα, και υπήρχε ερημιά και παγωνιά. Οι δρόμοι χωμάτινοι και κάποιοι λίγοι τσιμεντοστρωμένοι, φαγωμένοι από τις βροχές, και τα σπίτια όλα καινούργια. Ενα μόνο παλιό πέτρινο στεκόταν ως κέλυφος ανοιχτό στα στοιχεία. Σταθήκαμε και μαζέψαμε τους τελευταίους καρπούς αγριοτριαντάφυλλου από μια αγριοτριανταφυλλιά που φύτρωνε δίπλα σε μία κολώνα. Ενα άλλο παράξενο φυτό μας περίμενε παρακεί, ένα που οι καρποί του έμοιαζαν με ποπ-κορν!!!

Η ιστορία του χωριού είναι παράδοξη και ζοφερή. Παρότι οι κάτοικοι του χωριού  ήταν μάλλον φιλήσυχοι, οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό το 1942 για να μην αποτελέσει καταφύγιο για αντιστασιακούς. Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να φύγουν με ότι μπορούσε να κρατήσει στα χέρια του ο καθένας, και να μετοικήσουν (αδιάφορο -για τους κατακτητές - πού). Εκαναν δύο μέρες μέσα από το δάσος για το Βελβεντό. Ανάμεσά τους υπήρχαν παιδιά και ετοιμόγεννες γυναίκες. Μία, μάλιστα, γέννησε το παιδί της στο δάσος. Οι συγχωριανοί της, προκειμένου να την κρατήσουν ζεστή μαζί με το νεογέννητο έβαζαν πέτρες στη φωτιά και τις τύλιγαν στις κουβέρτες και στα ρούχα που τυλιγόταν η νέα μαμά. Με τον καιρό οι καταφυγιώτες έκαναν κοινότητες στην Κατερίνη, το Ελευθεροχώρι, στο Βελβεντό, στη Θεσσαλονίκη, όπου φιλοξενήθηκαν σε σπίτια συγγενών και γνωστών και εργάστηκαν σε ότι δουλειές έβρισκαν προκειμένου να ζήσουν.

Κάποιοι, μετά από χρόνια, έχοντας κάνει περιουσία, με νοσταλγία για το χωριό τους έχτισαν σπίτια "εξοχικά", καλοκαιρινά δηλαδή. Τα τρία τελευταία χρόνια στο χωριό ζουν μόνιμα τρείς άνθρωποι, που κρατούν και την ταβέρνα του χωριού. Φέτος ήρθε κι ένα ζευγάρι που λειτουργεί το ξενοδοχείο. Οι πέντε μόνιμοι κάτοικοι πλέον του Καταφυγίου διεξάγουν αγώνα επιβίωσης με τα στοιχεία της φύσης και την ολιγωρία της πολιτείας (τα γνωστά ελληνικά, δηλαδή! βλέπε τρείς μέρες χωρίς ηλεκτρικό και με χιόνι δύο μέτρα πριν από ένα μήνα), αλλά είναι χαρούμενοι και περήφανοι για την επιλογή τους. Το βλέπεις στα πρόσωπά τους και το ακούς στη φωνή τους όταν σου μιλούν. Εξω από την ταβέρνα τα ξύλα είναι στοιβαγμένα ως τη σκεπή, κομμένα τεράστια για να καούν στην γιγάντια ενεργειακή σόμπα του μαγαζιού.

...Και τι απέγινε το μωρό με την επεισοδιακή γέννα στο δάσος;

Εγώ αυτο ήθελα να μάθω. Με τα πολλά, έφτασε με τους γονείς της στο Ελευθεροχώρι, φιλοξενήθηκε σε σπίτι αγαπημένων συγγενών, και ενός έτους βαφτίστηκε από ένα επτάχρονο αγόρι. Τώρα ζει στη Θεσσαλονίκη, και είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Κι αναρωτιέμαι: τι μπορεί να σημαίνει γι αυτήν οτι γεννήθηκε στο δάσος μεσούντος του πολέμου; Επέδρασε άραγε στον ψυχισμό της αυτή η ανορθόδοξη είσοδός της στον κόσμο μας; Μπορεί ούτε η ίδια να μην το ξέρει.

Μου άρεσε, όμως, η ιστορία, και γι αυτό την μετέφερα και εδώ...

Βράδυ πια, πήραμε το δρόμο για τα Σέρβια, με απώτερο στόχο την Αθήνα, μέσω Ελασσώνας και Τυρνάβου, μαζί με τις νταλίκες... Ενα τόσο μικρό, απομονωμένο, σχεδόν έρημο μέρος, πόσες ιστορίες είχε να μας πει!