Πολυλίμνιο

Μου αρέσει να πηγαίνω χειμωνιάτικες βόλτες σε μέρη που επισκέπτομαι και το καλοκαίρι. Στην πραγματικότητα, μου αρέσουν περισσότερο τα "καλοκαιρινά" μέρη το χειμώνα, παρά το καλοκαίρι! Ειδικά όταν τα μέρη αυτά είναι δημοφιλή και προσιτά, και κόσμος πολύς συρρέει "να θαυμάσει τη φύση" τις μέρες των διακοπών του... Και βέβαια είμαι πάντα υπέρ του να γνωρίζουν οι άνθρωποι τα πιο "άγρια" και δυσπρόσιτα μέρη και να τα επισκέπτονται, γιατί η ομορφιά και η ενέργεια της φύσης πάντα κάτι αφήνει μέσα μας. Αλλά εγώ προτιμώ να πηγαίνω το χειμώνα που είναι ερημιά.

Το Πολυλίμνιο το γνώρισα πριν χρόνια που το επισκέπτονταν μόνο ξένοι, ένα καλοκαίρι. (Εχετε παρατηρήσει οτι "οι ξένοι" ξέρουν την Ελλάδα καλύτερα από μας;) Το μονοπάτι ήταν δύσβατο και δεν είχες πού να πιαστείς στα γλιστερά και δύσκολα σημεία. Λίγο αργότερα έγινε γνωστό - λίγο ο τοπικός τύπος της Καλαμάτας που μιλούσε για το "νεραϊδότοπο της Μεσσηνίας", λίγο κάποια κανάλια που το πρόβαλαν, και τώρα πια τα καλοκαίρια είναι must στους τουρίστες του νομού. Το μονοπάτι σηματοδοτήθηκε, έγιναν σιδερένια πιασίματα στα δύσκολα σημεία, κάποιοι έβαλαν και ταμπελίτσες σε κάποια δέντρα, που δείχνουν το γένος και το είδος τους, μπήκαν κάλαθοι αχρήστων σε καίρια σημεία... (καλά όλα αυτά). Μπήκε πλέον στο χάρτη! Εχω δει μέχρι και πούλμαν να κατεβάζουν εκδρομείς στα μέσα Αυγούστου!

Το καλοκαίρι είναι καταπράσινο, μία μικρή χαράδρα με νερά που τρέχουν αδιάκοπα και σχηματίζουν λίμνες και καταρράκτες σε διάφορα σημεία. Ενα από τα πλέον μαγικά μέρη στη Μεσσηνία, πράγματι. Το νερό στη μεγάλη λίμνη είναι πάντα κρύο και μέσα στο κατακαλόκαιρο, αλλά κάτω από τον καταρράκτη νιώθεις οτι γυρνάει ο χρόνος πίσω στο κορμί σου. Μεγάλοι και μικροί βουτάνε και χαίρονται, και πάντα ακούς φωνές και γέλια.

Το χειμώνα ακούγεται ο αέρας και το νερό μονάχα. Και οι λίγοι απίθανοι επισκέπτες που μπορεί κανείς να πετύχει περπατούν κι αυτοί με σιωπή σχεδόν ευλαβική.

Το φως φθίνει και πέφτει νωρίς, και τα πάντα αποκτούν απόκοσμα χρώματα. Είναι μια βόλτα σε άλλους κόσμους...