Οι περιπατητές του Υμηττού

Εδώ και λίγο καιρό ανεβαίνω στον Υμηττό τα πρωινά. Οχι κάθε πρωί, αλλά μία με τρείς φορές την εβδομάδα, για περπάτημα. Αλλοτε καθημερινές, άλλοτε Κυριακές.  Δεν αντέχω την κλεισούρα των γυμναστηρίων ούτε το χλώριο στις πισίνες, και το περπάτημα στο βουνό εκτός από αναψυχή στη φύση, είναι καλή άσκηση.

Στο δρόμο μου συναντάω αρκετό κόσμο. Ηλικιωμένους που κάνουν την άσκησή τους, δρομείς, ποδηλάτες, ζευγαράκια ή φίλους που περπατούν μαζί για άσκηση και αναψυχή... Διάφορες φάτσες και ντυσίματα, διάφοροι τύποι ανθρώπων και κοινωνικών τάξεων. Κάθε φορά εντυπωσιάζομαι. Ακούω τόσο συχνά για ανθρώπους εγκλωβισμένους στην πόλη, νέους αραχτούς στις καφετέριες, ζευγάρια που αποξενώνονται - στον Υμηττό, καθημερινές πρωί, βλέπεις μία άλλη εικόνα. Και όχι μόνο σε έναν "δρόμο", σε ένα μονοπάτι. Σε όσα μονοπάτια κι αν έχω περπατήσει, συναντώ περιπατητές. Σπάνια να μην ακούσεις ένα "χαίρετε", ή μια καλημέρα από ανθρώπους παντελώς αγνώστους. Το βουνό μάλλον εμπνέει ευγένεια, και μια διακριτική κοινωνικότητα.

Παρότι ανεβαίνω στο βουνό πάντοτε με διάθεση μοναχικότητας και εσωστρέφειας, η συνάντηση με τους καθημερινούς περιπατητές είναι μία από τις απολαύσεις της βόλτας. Η άλλη απόλαυση (πέραν της καλής αναπνοής) είναι η παρατήρηση της φύσης... Σκούρα ιώδη λουλουδάκια, κάμπιες που βγήκαν στο σεργιάνι

σμίλακες, με τα καρδιόσχημα αγκαθωτά τους φύλλα και τους μικρούς κόκκινους καρπούς τους, που θυμίζουν οτι η αγάπη μπορεί να αγκαλιάζει επώδυνα κάποιες φορές

αλλά και πέτρες σε σχήμα καρδιάς, που σου θυμίζουν

οτι ο δρόμος είναι αγάπη, τελικά.