Τον Αγιο Ερωτα

Τον γιορτάζουμε στις 25 Ιουνίου. Για το πώς μας προέκυψε ο Αγιος Βαλεντίνος, υπάρχουν πολλές ιστορίες θεωρίες και δοξασίες, που δεν έχει σημασία να γράψω εδώ. Αν θέλουμε να βρούμε ερωτευμένους αγίους, υπάρχουν: σήμερα είναι των αγίων Ακύλα και Πρισκίλλης, που έμειναν στην ιστορία ως αγαπημένο ζευγάρι που εργάστηκε μαζί για έναν πνευματικό σκοπό. Παλαιότερα υπήρχαν η Ισις και ο Οσιρις, αν και αυτούς δεν τους γιορτάζουμε με κανέναν τρόπο. Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη. Οι άγιοι Φραγκίσκος και Κλάρα. Και τόσα άλλα ζευγάρια που ξέρουμε και που δεν ξέρουμε, που ξεπέρασαν και αψήφισαν δυσκολίες, κοινωνικές και πολιτικές νόρμες, που φώτισαν με την ακτινοβολία της αγάπης τους τον μικρό ή τον μεγάλο περίγυρό τους.

Μια τέτοια αγάπη (για την οποία έχω ξαναγράψει παλιότερα) είναι αυτή που ενέπνευσε τις Καρδιές της Δευτέρας. Ενα συνεχιζόμενο έργο τέχνης αφιερωμένο σε έναν μεγάλο έρωτα μεταξύ δύο γυναικών. Η Πέητζ ερωτεύτηκε την Μάνταλεν, και κάθε Δευτέρα ξημερώματα που επέστρεφε από την εργασία της ως dj κατασκεύαζε μία καρδιά (από διάφορα υλικά) στο κατώφλι της αγαπημένης της, η οποία εργαζόταν ως βιβλιοθηκάριος στην πόλη, "για να πάει καλά η εβδομάδα της". Από κάποιο σημείο και μετά η Μάνταλεν διαγνώστηκε με καρκίνο, και μερικούς μήνες αργότερα πέθανε. Η Πέητζ της υποσχέθηκε να φτιάχνει μία καρδιά κάθε Δευτέρα, ως ανάμνηση της μεγάλης υπέροχης αγάπης τους. Η ιστορία αυτή με συγκινεί και με εμπνέει διαρκώς. Την ανακάλυψα "τυχαία" μια μέρα που πήγα σ' ένα άσχετο βιβλιοπωλείο, να αγοράσω κάτι άλλο, κι έπεσα επάνω στο βιβλίο (το οποίο πήρα δώρο στον καλό μου, φυσικά!).

Μια άλλη ιστορία που με συγκινεί βαθιά είναι αυτή της δασκάλας μου στη θεραπευτική, η οποία ξαναβρέθηκε με τον πρώτο και μεγάλο της έρωτα μετά από 45 χρόνια. Κυριολεκτικά μία συνωμοσία του σύμπαντος, από αυτές που διαβάζουμε στα παλιά μυθιστορήματα και λέμε "καλά, για χαζούς μας περνάει ο συγγραφέας, αυτά δεν συμβαίνουν στ' αλήθεια!" Δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν στα πρώτα νειάτα τους και έπρεπε να διανύσουν μεγάλες προσωπικές διαδρομές, μεγάλους κύκλους, για να συναντηθούν την μεγάλη ώρα της ζωής τους.

Το να αξιωθούμε στη ζωή έναν μεγάλο έρωτα δεν είναι αμελητέο δώρο, και ποτέ δεν μας χαρίζεται τυχαία (τις περισσότερες δε φορές δεν το αξιολογούμε ως τέτοιο, είτε γιατί το θεωρούμε δεδομένο, είτε γιατί η ανθρώπινη ατέλειά μας μας καθιστά τυφλούς και υλιστές). Δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζεται μεγαλύτερη και διαρκή φροντίδα τροφή και προστασία στη ζωή, από αυτό. Το πλέον πολύτιμο δώρο.