Φωτεινές σκέψεις ζοφερών ημερών

Ισως εάν διαβάσετε τους παρακάτω προβληματισμούς να μην σας φανούν και τόσο φωτεινοί... Για μένα το φως είναι αξία από μόνο του, είναι αυτό που καθιστά τα πράγματα ορατά (το φυσικό φως) και κατανοητά (το φως του νου, η λεγόμενη διαύγεια). Και περνώ μία περίοδο που προσπαθώ να βγάλω νόημα από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου.

Σκέψη πρώτη: Το χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει; Στέγη και τροφή, τη δυνατότητα να ανταλάσσει τις ικανότητες και τα χαρίσματά του με τα συμπληρωματικά των άλλων γύρω του, και τη δυνατότητα να ανταλάσσει υγιή συναισθήματα (δηλαδή να δημιουργεί σχέσεις) με τους ανθρώπους και τα άλλα όντα της Δημιουργίας. 

Πού βρίσκεται το χρήμα μέσα σε όλο αυτό; Από συμβολικό μέσο συναλλαγής έγινε αυτοσκοπός και πόρος εκμετάλλευσης.

Πού βρίσκεται η γη μέσα σε όλο αυτό; Από χώρος όπου αναπτύσσεται η τροφή και τα υλικά για τη στέγασή μας, έγινε πόρος προς εκμετάλλευση: για το χρήμα, πάλι. Το αυτό και για τον ανθρώπινο μόχθο, για τις ανθρώπινες ιδέες, για τα ανθρώπινα χαρίσματα.

Φτάσαμε σε μια διεστραμμένη κατάσταση όπου το μέσο της συναλλαγής έχει μετατραπεί το ίδιο σε αξία αντί απλά να αντικατοπτρίζει την αξία των αντικειμένω της συναλλαγής.

(Μόνο σε μένα φαίνεται αυτό τρελλό;)

..................................................................................................................

Σκέψη δεύτερη: Παρατηρώ νοοτροπίες συμπολιτών μου. Παρατηρώ την κουλτούρα του ΑΤΜ και του σουπερμάρκετ. Λέει: "Δεν μαζεύω φράουλες από τον φραουλώνα" γιατί α/ πρέπει να σκύψω και να ψάξω ανάμεσα στα φύλλα, β/ είναι πολύ μικρές σε σχέση με του εμπορίου και δεν αξίζει τον κόπο, γ/ 'δεν είμαι εγώ γι αυτά". "Δεν φτιάχνω σάλτσα ντομάτας" τώρα που οι ντομάτες είναι φθηνές, νόστιμες, και άφθονες, γιατί α/ είναι μπελάς, β/ δεν έχω χρόνο, γ/ "δεν είμαι εγώ γι αυτά". Γκρινιάζω για την ανέχεια, την αβεβαιότητα, την έλλειψη χρημάτων: αλλά δεν κάθομαι να μάθω να ράβω, να φυτεύω, να πλέκω, να μαγειρεύω, απαξιώνω ότι δεν μεταφράζεται σε χρήμα. Προτιμώ να αγοράσω έτοιμο φαγητό παρά να αγοράσω φρέσκες ντομάτες και φασολάκια εποχής. Κάθομαι και κλαίω τη μοίρα μου γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου αλλιώς. Φοβάμαι (να πάρω την ευθύνη της ζωής μου).

..........................................................................................................................

Σκέψη τρίτη: Μήπως τελικά δεν πρόκειται για έλλειμα χρημάτων; Μήπως τελικά πρόκειται για έλλειψη φαντασίας, δημιουργικότητας και τόλμης και όχι για έλλειψη χρημάτων και πόρων; 

Μήπως;