Το Δάσος το Χειμώνα

Λίγο μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο το δάσος είναι σιωπηλό και σκοτεινό, παρά τις τελευταίες λιακάδες του Δεκέμβρη. Η γη κοιμάται, σκεπασμένη με πράσινα χνούδια και ξερές φτέρες.
Μέσα στην άμπωτη αυτή της εξωτερικής έκφρασης της γης ξεπροβάλλουν τα τελευταία μανιτάρια της χρονιάς, πεντανόστιμα, ελαφρώς παραισθησιογόνα (αν και εγώ δεν κατάλαβα τίποτα!) με την απόκοσμη όψη τους.

Μόνο ο ήχος του νερού ακούγεται, γιατί αυτό δεν σταματάει να κυλά, όπου κι αν βρίσκεται.

Τα παλιά χρόνια γιόρταζαν τη γέννηση του Φωτός, την επαναφορά του Ηλιου, με τη Χειμερινή Τροπή. Το χριστιανικό ιερατείο έβαλε τη γιορτή της γέννησης του ιδρυτή της δικής τους θρησκείας τις ίδιες μέρες, για πρακτικούς και συμβολικούς λόγους. Ανάβουμε κεριά, χιλιάδες φωτάκια στους δρόμους των πόλεων, ανταλάσσουμε δώρα "για τα χριστούγεννα", αλλά λίγοι θυμόμαστε οτι με την γιορτή αυτή τιμούμε τον φυσικό ρυθμό του πλανήτη όπου ζούμε... Ρυθμό που εάν διαταρασσόταν η ζωή μας θα ήταν μάλλον ανέφικτη. Λίγοι μέσα στις σημερινές πόλεις των δεκάδων χιλιάδων ή εκατομμυρίων ανθρώπων σκεφτόμαστε ή συνειδητοποιούμε τους δικούς μας, φυσικούς ανθρώπινους ρυθμούς. Μέσα στην πόλη η σιωπή είναι δύσκολη, το σκοτάδι σχεδόν ανύπαρκτο. Στο δάσος το χειμώνα  η νύχτα πέφτει νωρίς. Τα ζώα έχουν από καιρό αποσυρθεί σε σπηλιές και  λαγούμια, μια που καρποί πλέον υπάρχουν ελάχιστοι (κάτι ξεχασμένα βατόμουρα και κούμαρα πού και πού).

Η γη κοιμάται κι ονειρεύεται. Ποιός θα μπορούσε να δει τα όνειρα της γης; Μέσα της βαθιά οι σπόροι πεθαίνουν για να ξαναγεννηθούν με το που θα ξανάρθει κοντύτερα ο ήλιος, και η μέρα θα μεγαλώσει και θα ζεστάνει. Διάβαζα κάπου οτι μόνο μέσα στο βαθύτερο και μακρύτερο (εξωτερικό) σκοτάδι και στη μεγαλύτερη σιωπή υπάρχει η ελπίδα να γεννηθεί το (εσωτερικό)φως, και αυτό συμβολίζει και η γέννηση του Χριστού, την οποία γιορτάζουμε με τόση φασαρία, καταναλωτισμό και πολιτιστική φανφάρα.

Και η γη δεν σταματά να μας ταϊζει. Δεκάδες είδη βρώσιμα χόρτα που φυτρώνουν άγρια, που τονώνουν και αποτοξινώνουν το ανθρώπινο σώμα. Είναι φυτά χαμηλά, ταπεινά, που έχουν σχήμα ακτινωτό, μικροί πράσινοι ήλιοι κολλημένοι στο χώμα.

Πικρά και γλυκά χόρτα, αιχμηρά και μαλακά, φυτρώνουν πλάι-πλάι - να μας θυμίζουν οτι όλα μας είναι χρήσιμα, όλα μας είναι ωφέλιμα (και όλα είναι νόστιμα, ειδικά άμα τα φας μαζί!). Η βιοποικιλότητα είναι απαραίτητη για την επβίωση των ειδών, διάβαζα κάπου αλλού. Η ανομοιότητα είναι ο μεγάλος πνευματικός νόμος της ζωής, λένε κάποιες "εσωτερικές" διδασκαλίες. Στις κοινωνίες μας η διαφορετικότητα ξενίζει, φοβίζει, την κρατάμε μακριά μας όπως και όσο μπορούμε. Προσπαθούμε να κρατήσουμε έξω από τις "πολιτισμένες" χώρες μας τους ξένους, τους μετανάστες. Και όταν καταφέρουν να εισέλθουν, τους απομονώνουμε στα γκέττο, στα κρατητήρια, στα "κέντρα υποδοχής", στις φυλακές.  Και η ζωή μας, η εμπειρία μας γίνεται φτωχότερη από κάθε άποψη.

Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής, μόνο τη γη παρατηρώ...