Ολυμπος 2012, μέρος β': Τα μυστικά του δάσους

...Βγαίνοντας από τον Κοκκινοπ'λό το σούρουπο, ο χωματόδρομος άρχισε να ευωδιάζει σάλβια σκλάρεα (clary sage) ένα είδος φασκόμηλου που το λένε και Αϊγιάννη, και είναι γνωστό κυρίως για το αιθέριο έλαιό του. Φύεται και στον κήπο μου, μα άλλο πράγμα είναι να το βλέπεις αυτοφυές εκατέρωθεν του δρόμου, στις χαμηλές πλαγιές.

Ο χωματόδρομος όλο και χειροτέρευε, και κάθε τόσο κατεβαίναμε οι επιβάτες για να ανέβει το αυτοκίνητο με μεγαλύτερη ασφάλεια... Ο πρώτος σταθμός ήταν μια μικρή  στάνη με  αγελάδες, και ανθισμένες καστανιές. Η μελισσούλα μου έφερε στο νου το καστανόμελο, που είναι το αγαπημένο μου μέλι.

Αυτό όμως που με συγκίνησε ήταν η αχιλλεία. Υπήρχε άφθονη λευκή αχιλλεία, ανθισμένη, παντού. Τη λένε και χιλιόφυλλο, μυριόφυλλο, και αγριοαψιθιά. Είναι της οικογένειας των Σύνθετων (Compositae, σαν τη μαργαρίτα), και είναι από τα πιο πολύτιμα βότανα της ελληνικής φύσης. Και τι δεν κάνει! Σταματά  τις αιμορραγίες, βοηθά  στα κρυώματα στη γρίππη και στην αλλεργική καταρροή, ρυθμίζει την πίεση και εξισορροπεί το κυκλοφορικό, βοηθά στις δυσπεψίες...

Μέσα στον κήπο λειτουργεί σαν εντομοαπωθητικό για  τα άλλα φυτά, και σαν βελτιωτικό του χώματος... Στο βουνό, βέβαια, αρκετά ζουζούνια έδειξαν να το προτιμούν...

Κάποιοι μπερδεύουν την αχιλλεία με φυτά της οικογένειας των Σκιαδανθών, όπως το άγριο καρότο, ή το κώνειο (που έτσι κι αλλιώς εύκολα μπερδεύονται μεταξύ τους!). Κώνειο είχε μπόλικο στο δάσος...

Ακόμα και μέσα στο βράχο!

Μου άρεσε που είδα βουτυρόχορτο, prunella vulgaris, και στα δύο χρώματα που βγαίνει... Αυτό το ωραίο φυτάκι βοηθά τα σκασμένα χέρια των εργατών και των κηπουρών, και γι αυτό μπαίνει συχνά σε θεραπευτικές κρέμες.

Είδαμε δύο εκδοχές του βοτανιού του ΑηΓιάννη ( hypericum perforatum: αγιαννόχορτο, βαλσαμόχορτο, σπαθόχορτο, υπερικό), μια η ενδημική του Ολύμπου, με τα μεγάλα φύλλα, και μια η κοινή...

Μέσα  στο κτήμα που μας φιλοξενούσε φύονταν άγρια 6-7 άνθη από αυτά που χρησιμοποίησε ο Μπάχ για τα ανθοϊάματά του. Πολλές αγριοτριανταφυλλιές (wild rose, σε φάση καρποφορίας, πλέον) παντού, αγριμόνιο (agrimony)

παρότι δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, ανήκει  στην οικογένεια των Ροδανθών, όπως ακριβώς και τα τριαντάφυλλα (και τα βατόμουρα, οι μηλιές, κτλ)

Η κληματίδα (clematis vitalba) είναι αρκετά κοινό φυτό στην Ελλάδα - το βρίσκουμε συχνά να  αγκαλιάζει άλλους θάμνους με τα άνθη του, προσθέτοντάς τους μια πινελιά ζωντάνιας.

Στο μεταξύ, εμένα με  συνεπήραν τα πολύχρωμα ζουζούνια

Inula helenium

βατομουριά

οι πεταλούδες έκαναν πάρτυ στην ανθισμένη φλαμουριά

Αγαπώ το δάσος. Είναι ένας αρχέγονος βιότοπος που σφύζει από ζωή, και έχει το δικό του χαρακτήρα και ιδιοσυχνότητα ανάλογα με τα είδη των δέντρων που προεξάρχουν. Τα δάση των μακρόβιων κωνοφόρων (έλατο, μαύρο πεύκο, κτλ) είναι σκοτεινά, σοβαρά μέρη, δεν εμπνέουν χαρά και ελαφρότητα, φέρουν τη δόνηση του Κρόνου. 

Τα δάση της οξιάς, πάλι, είναι αλλιώτικα. Οι ασημίζοντες κορμοί τους, τα φύλλα τους που παραμένουν κόκκινα επάνω στα δέντρα μέχρι το τέλος του χειμώνα, φέρουν περισσότερο τη δόνηση της Αφροδίτης... Σ' ένα τέτοιο δάσος μπήκαμε κι ανεβοκατεβήκαμε τα μονοπάτια του...

Μέσα στο δάσος φτέρες, άγρια μέντα, κι άγριες φράουλες στο μέγεθος  νυχιού μικρού παιδιού. Μικρούτσικες κόκκινες πινελιές που έπρεπε να προσέξεις καλά για να τις δεις, αλλά σε αντάμοιβαν με  την απίστευτη γλύκα της γεύσης τους. Η δε μέντα, γλυκειά κι αυτή, μα δυνατή.

Ισως έτσι να είναι με όλα  τα άγρια πλάσματα. Με όλα  τα πλάσματα που ζουν σε αρμονία με τη φύση τους και με τις υπόλοιπες κοινότητες που τα περιστοιχίζουν. Είναι δυνατά, βγάζουν όλο τους το δυναμικό ως όντα, και συγχρόνως έχουν μια γλύκα που σπάνια βρίσκεις στο περιβάλλον των ανθρώπων. Γι αυτό το δάσος προκαλεί συγχρόνως φόβο και ανάταση. Φοβόμαστε το άγνωστο αλλά και την αλήθεια των όντων που μας περιβάλλουν, συγχρόνως ερχόμαστε κοντύτερα και στον δικό μας αληθινό εαυτό, κι αυτό κάποιους από μας μας απελευθερώνει. Οι αρχαίοι μας έβαζαν στο δάσος ένα σωρό μαγικά όντα, όχι όλα απαραιτήτως καλοπροαίρετα πάντα... Οπως ακριβώς και οι θεοί τους, που κάποτε κατοικούσαν εδώ επάνω, και διαφέντευαν τον κόσμο τους με τη δύναμη αυτού του απίστευτου βουνού.