Κατασκήνωση "Ιασώ", Ολυμπος 2012

...Βγαίνοντας από την Καλλιπεύκη στρίψαμε αριστερά σ' έναν πολλά υποσχόμενο χωματόδρομο, προς "Αγία  Τριάδα". Ατελείωτα μας φάνηκαν σ' αυτή την πρώτη διαδρομή τα τρία χιλιόμετρα μέσα στο δάσος. Και μετά την πηγή/ποτίστρα που δίπλα της είχε μια γλυκειά καρποφορούσα καστανιά, αντικρίσαμε την κατασκήνωση: ένα μικρό χωριό  από πολύχρωμες σκηνές και μερικά τροχόσπιτα, με τους άνω  και τους κάτω μαχαλάδες του. Στην "πλατεία" του δέσποζε μια γιαγιά-οξιά, η οποία σκίαζε προστατευτικά τον μεγάλο γαλάζιο μουσαμά όπου γίνονταν μαθήματα και ανταλλαγές θεραπειών, την κεντρική εστία, και ανεχόταν σ' ένα απ' τα χαμηλά κλαδιά της μια ακροβατική κούνια. Στις ρίζες της υπήρχαν (φώλιαζαν;) μονίμως μικρά παιδάκια, είτε περιμένοντας τη σειρά τους για κούνια, είτε έτσι απλά...

Η κουζίνα ήταν μια μεγάλη σκηνή με μεγάλα καζάνια που χόχλαζαν και τσουβάλια  γεμάτα ψωμιά, 4-5 άτομα να κόβουν, ν' ανακατεύουν, να γυροφέρνουν υπό το άγρυπνο (και αυστηρό) βλέμμα της Ιωάννας της Φοβερής Μαγείρισσας (που τύφλα να 'χει ο Τζέιμι Ολιβερ από έμπνευση, πρακτικότητα, και αποτέλεσμα).

...με τον πιστό φίλο και βοηθό Δημήτρη Περ.Κα, μετά από επεισοδιακό (αλλά επιτυχές) τηγάνισμα μπακαλιάρου

Στην κατασκήνωση υπήρχαν κανόνες. Ενας από αυτούς ήταν "οι ώρες κοινής ησυχίας". Μια τέτοια καλή ώρα, λίαν εορταστική (μετά το λουκούλειο γεύμα), πιάσαμε το τραγούδι...

Και το χορό...

Και το γλέντι επεκτάθηκε...

Στην κατασκήνωση βρίσκονταν καλλίφωνοι πολλοί (και άλλοι τόσοι, που αν και όχι απόλυτα καλλίφωνοι, είχαν ενθουσιασμό και μεγάλη τραγουδιστική διάθεση), και έτσι από την πρώτη μέρα είχαμε την τύχη να ακούσουμε χορωδία σε παράσταση, να συμμετέχουμε σε "τραγουδόκυκλο", και, την τελευταία νύχτα να παίξουμε το παιχνίδι των τραγουδιών γύρω από τη φωτιά μέχρι τις 3 το πρωί (οι ώρες κοινής ησυχίας θα μπορούσαν να μετονομαστούν κάλλιστα ώρες κοινού τραγουδιού ).

πρόβα της χορωδίας στο ξέφωτο

Κάθε πρωί ο Σωτήρης (ο Μέγας Φύλαρχος κι εμψυχωτής της κατασκήνωσης, και ιδρυτής της Οικοκοινότητας "Ιασώ") μας ξυπνούσε με τη φλογέρα του. Περπατούσε γύρω-γύρω στις "γειτονιές" των σκηνών παίζοντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Οι φήμες λένε οτι ξέρει να παίζει κι άλλα τραγούδια στη φλογέρα, αλλά έπαιζε το "χιόνια στο καμπαναριό" και τα κάλαντα για πλάκα, επειδή είναι γενικώς πειραχτήρι. 

Το οτι βρεθήκαμε φέτος στην κατασκήνωση αυτή το οφείλουμε εν πολλοίς στον Σωτήρη, με τον οποίο γνωριστήκαμε "τυχαία" στην Αίγινα, όπου είχε έρθει να μιλήσει για το ΤΕΜ (Τοπική Εναλλακτική Μονάδα) Μαγνησίας στην Εβδομάδα του Γκιώνη. Ανακαλύψαμε οτι μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες και οράματα, οτι "δονούμαστε στην ίδια δόνηση" όπως λέει και ο ίδιος, και τον νιώσαμε οικείο μας, αδελφό. Εδώ και 12 χρόνια διοργανώνει αυτή την κατασκήνωση, σε διαφορετικό μέρος της Ελλάδας κάθε φορά, και την ονομάζει "Διακοπές της Ειρήνης". Η φιλοσοφία του θα μπορούσε να συνοψιστεί στο εξής:

"Οι κοσμικές δυνάμεις επιστατούν - θα επιβιώσουμε ΜΟΝΟ σαν 'ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ' και όχι σαν 'Εμείς και οι Αλλοι'"

Το "όλοι εμείς" κυριολεκτικά συμπεριλαμβάνει τους πάντες! Η κατασκήνωση στέγαζε όλες τις ηλικίες με όλες τους τις ιδιαιτερότητες, και όλοι συμμετείχαν ανάλογα με τις δυνατότητες και τη διάθεσή τους. Είχε χώρο για όλους. 

το δέντρο των ανακοινώσεων

το σαλονάκι του δάσους

πάμε για πλύσιμο πιάτων!

η σκηνή που λάτρεψαν όλα τα παιδιά

κοινοτικό απογευματάκι

μετά το μάθημα εντομολογίας για παιδιά προσχολικής ηλικίας

μάθημα "εναλλακτικών" πρώτων βοηθειών

εφηβάκι στις μοναξιές του

Αυτές οι μέρες μας χάρισαν μια ελεύθερη και αβίαστη επαφή με τη φύση. Περπατήσαμε στο δάσος, βιώσαμε ξημερώματα την καταιγίδα, μυρίσαμε το χώμα (ειδικά τα παιδιά είχαν μια στενότερη επαφή μαζί του), ακούσαμε το βράδυ τα σκιουράκια να συνομιλούν και να πετούν τα τσόφλια από τους καρπούς της οξιάς επάνω στις σκηνές μας (ο γιός μου νόμισε οτι βρέχει!), κάποιοι από μας πλυθήκαμε με το παγωμένο νερό της πηγής, παρατηρήσαμε τη σελήνη με το τηλεσκόπιο ενός φυσιοδίφη, οι έφηβοι πήγαν 7ωρη πορεία στο βουνό για να βρούν το ποτάμι... Μέσα στη δυνατή βροχή, ο Σωτήρης προέτρεψε τους εφήβους (και όχι μόνο) να παίξουν βόλεϋ. "Μα θα βραχούμε!" "Ε, βγάλτε τις μπλούζες σας τότε!" Και έπαιξαν βόλεϋ χωρίς μπλούζες κάτω από τη βροχή (οι υπόλοιποι τους παρακολουθούσαμε τουρτουρίζοντας κάτω από το μουσαμά της τραπεζαρίας).

Πέρα από την περιπέτεια στη φύση, πέρα από την ξεκούραση, το γέλιο, και το τραγούδι, αυτή  η κατασκήνωση ήταν μια πολύτιμη εμπειρία και για έναν άλλο λόγο. Ενιωσα ευγνωμοσύνη και περηφάνια για τους ανθρώπους που γνώρισα, και με τους οποίους συνυπήρξα για 6 μέρες. Μέσα σ' αυτούς ο Παναγιώτης και η Σοφία του Πελίτι, ο Δημήτρης και η Ιωάννα από το Περ.Κα., ο Γιάννης από το ΤΕΜ Μαγνησίας, η Σοφία με τα τραγούδια της, η Σωτηρία με τον τραγουδόκυκλό της, η Σταυρούλα από την ομάδα αυτοδιαχείρισης ψυχικής υγείας στη Θεσσαλονίκη, ο Σωτήρης και η καταπληκτική Ευγενία από την Οικοκοινότητα Ιασώ, ο Σωκράτης από την Καρδίτσα, ο Απόστολος που προμήθευε την κατασκήνωση υπέροχο καστανόμελο και όσπρια, ο Σταύρος ο φυσιοδίφης, η Ελενα που αγωνίζεται για τα μεταλλαγμένα και τους μετανάστες από το Βόλο, κι άλλοι, κι άλλοι... Που άγγιξαν την καρδιά μου, με ενέπνευσαν, και ένιωσα να με στηρίζουν (έστω και χωρίς να το αντιλαμβάνονται) στα οράματα και τις προθέσεις μου για έναν κόσμο με ανθρώπινες αξίες.

Γύρισα πίσω ανάλαφρη και ενδυναμωμένη, σίγουρη οτι αυτός "ο άλλος κόσμος" δεν είναι απλά εφικτός - υπάρχει, και ζει μέσα μας, είναι παρών στις ζωές μας και στις επιλογές μας. Ενα τσακ θέλει για να εκδηλωθεί και παραέξω...