Πανσέληνος & Θερινό Ηλιοστάσιο

Δεν ξέρω τι το ιδιαίτερο έχει αληθινά αυτό το ωραίο αστρονομικό φαινόμενο, να συμπίπτει η πανσέληνος του Ιουνίου με το θερινό ηλιοστάσιο, εκτός από τη σχετική σπανιότητά του - την τελευταία φορά που συνέπεσε ήταν τον Ιούνιο του 1967, και αναμένεται να ξαναγίνει τον Ιούνιο του 2062! 

Η μικρότερη νύχτα του χρόνου φωτισμένη, μια "υπερπαραγωγή" δηλαδή! Μάλλον για μια τέτοια νύχτα μιλούσε ο Σαίξπηρ στο "Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας", με τους ερωτευμένους, τις νεράιδες, τα ξωτικά, και τους λοιπούς εορτάζοντες σε πλήρη δραστηριότητα και αναβρασμό!

Οι ρυθμοί της Γης και της Σελήνης δίνουν το ρυθμό στη ζωή μας, αλλά οι άνθρωποι των πόλεων σπάνια το καταλαβαίνουμε, γιατί έχουμε εν πολλοίς απορρυθμιστεί! Σκέφτομαι τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες - τις αλλαγές των εποχών, τα σημεία-καμπής του πλανήτη μας - σαν την έμφαση που δίνουμε στον πρώτο χτύπο ενός μουσικού μέτρου (το ΤΑΚ-τακ-τακ-τακ όταν έχουμε ρυθμό 4/4, για παράδειγμα). Είναι σημαντικές μέρες, γιατί ο ρυθμός της Γης το επιτάσσει, και γι αυτό είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για γιορτή!

Φυσικά έχουν επενδυθεί με κάθε λογής δοξασίες από τα πανάρχαια χρόνια, αλλά εγώ θεωρώ οτι αυτό έγινε ακριβώς γιατί δίνουν το ρυθμό, ακριβώς γιατί είναι "ο πρώτος χτύπος", και μπαίνοντας σ' αυτόν ρυθμιζόμαστε κι εμείς μαζί του - συν-χορεύουμε με το Σύμπαν! Κάθε μας βήμα, κάθε σπόρος, κάθε άνθος και καρπός, κάθε εμπειρία που εκδιπλώνεται μέσα στον κυκλικό αυτό χρόνο που κρατά ο πλανήτης μας δίνει τροφή στο σώμα αλλά και στη συνειδητότητά μας. Κάθε μας εμπειρία μας φέρνει κοντύτερα στον αληθινό σκοπό της ζωής μας (όποιος κι αν πιστεύουμε οτι είναι κάθε φορά).

Και η πανσέληνος; Μία πανσέληνος καθοδική, τελευταία μέρα σποράς, λίγο αχνή στον ζεστό θερινό ουρανό μας, μία "πανσέληνος της φράουλας" όπως την έλεγαν οι Ινδιάνοι της Β. Αμερικής, γιατί τότε ξεκινούσε για αυτούς η εποχή συγκομιδής της φράουλας. Λαμπερό φως μέσα στο σκοτάδι των αστεριών, ότι πρέπει για νυχτερινές συγκεντρώσεις παρεών με κρασάκια, τσιπουράκια κιθάρες και αφηγήσεις - ο καθένας μας έχει να μοιραστεί μια ιστορία, από το ζιζάνιο που διέσωσε στη γλάστρα του και εξελίχθηκε στο φυτό που του θεράπευσε την ασθένεια, μέχρι τον έρωτα ή το ταξίδι που σημάδεψε την ενήλικη ζωή του! "Φεγγάρι μάγια μου'κανες και περπατώ στα ξένα", λέει το τραγούδι.

Τη μικρότερη νύχτα του χρόνου λίγοι κοιμούνται, και όσοι κοιμούνται ονειρεύονται όνειρα που λογίζονται για μαγικά. Ολα τα όρια, τα σύνορα,  και τα μεταίχμια είναι τόποι συνάντησης, τόποι πλούσιοι, τόποι μεταμόρφωσης αλχημικής. Το τέλος μίας εποχής φέρει εντός του τους σπόρους μίας νέας που έρχεται. Ο πρώτος χτύπος του ρυθμού, η πρώτη νότα, δίνει το χαρακτήρα και τον τόνο σε ότι ακολουθεί, είναι μία μετάβαση σε κάτι νέο: μία νέα εποχή, μια νέα μελωδία, μία νέα εμπειρία.

Ετσι και έγινε. Φέτος η πανσέληνος του ηλιοστασίου μας βρήκε σε τόπους νέους: στην Παναγίτσα Εδέσσης, όπου επισκεφθήκαμε τον "Κήπο των Παιδιών" και τους Επίμονους Κηπουρούς του, τη Σαμάνθα και τον Ερμή - μετά, στο Καστανόδασος του Μενοικίου για ένα βράδυ παρέα με τον Τρυφερό Μάγο, και το επόμενο βράδυ κάτω από τις κερασιές ενός μπαξέ, παρέα με την Κυρά-Νεράιδα την Περιβολάρισσά του. Ακούγεται σαν παραμύθι, ναι, και έτσι ήταν.

Τέτοιες ημέρες και τέτοιες νύχτες γεννούν εξάλλου όλα τα παραμύθια.

Ευχαριστώ από καρδιάς τους μπαμπάδες και τις μαμάδες του φετινού μεσοκαλοκαιριάτικου παραμυθιού που έζησα. Κάτι μου λέει οτι θα είστε οι μυστικοί συνοδοιπόροι του επόμενου κύκλου, της νέας μελωδίας που γεννιέται.