Φωτιά

Η φωτιά με μαγεύει και με φοβίζει συγχρόνως, μου δημιουργεί δέος. Τη θέλω φίλη μου.

Μέσα στο σπίτι ανάβω κεριά, καντήλια, τζάκι. Θέλω τη ζωντανή φωτιά, να την κοιτάω, να με κοιτά, να αναπνέουμε το ίδιο οξυγόνο. Να με φωτίζει, να με ζεσταίνει, να την ακούω, να  τη θαυμάζω.

Πριν χρόνια ένας Περουβιανός σαμάνος μου έμαθε να βλέπω τις Σαλαμάνδρες, τα "στοιχειακά" (τα πνεύματα) του πυρός, που μοιάζουν με γαλάζιες παιχνιδιάρικες φλογίτσες, όντα νοήμονα, λέει. Μερικά χρόνια μετά, ένα ζευγάρι από την κοινότητα του Φίντχορν μας δίδαξε πώς να ανάβουμε φωτιά όταν έχει υγρασία η ατμόσφαιρα,ή τα ξύλα είναι υγρά, τραγουδώντας ένα τραγουδάκι. Με αυτό το τραγουδάκι (που περιείχε τις λέξεις "fire child", αλλά δυστυχώς το έχω πια ξεχάσει) ανάψαμε εκείνο το βράδυ φωτιά στην παραλία με ξύλα υγρά, και ζεσταθήκαμε...

Από τότε που έφτιαξα τζάκι στο σπίτι που ζω ήθελα την ιεροτελεστία της φωτιάς. Μάζευα ξυλαράκια και κουκουνάρια και τα έβαζα με τέτοιο τρόπο ώστε να ανάψουν και να διατηρήσουν τη φωτιά στα ξύλα, χωρίς να προσφύγω στο κλασσικό δαδί ή οινόπνευμα, ή  στις ταμπλέτες προσανάμματος που πουλάνε στο εμπόριο. Δεν έχω νιώσει ποτέ μόνη στο σπίτι (ακόμα και τότε που ζούσα μόνη) γνωρίζοντας οτι μπορώ να έχω μια φλόγα για συντροφιά.

Οι ήχοι της φωτιάς είναι εξίσου συναρπαστικοί με τους ήχους του νερού, εάν καθίσει κανείς να τους ακούσει προσεκτικά. Οπως και στο νερό, κάθε στιγμή είναι μοναδική, και δεν μπορείς να βγάλεις δύο ίδιες φωτογραφίες της ίδιας φωτιάς.

Οι γαλάζιες φλογίτσες είναι απίστευτα παιχνιδιάρες, και ανταποκρίνονται - στη σκέψη, στην πρόθεση, στην αγάπη - όπως όλα τα στοιχεία της φύσης. Τώρα πια όταν για κάποιον λόγο η φωτιά δεν ανάβει, ζητώ  νοερά από τις Σαλαμάνδρες να έρθουν να βοηθήσουν. Ζητώ την παρουσία, τη συνδρομή, την αγάπη τους. Αναγνωρίζω την παρουσία τους μέσα μου.

"Είμαι εγώ φωτιά και νερό

κι αέρας πνοή

και χώμα  στο κορμί"

λέει ένα τραγούδι της Νικολέττας Αναστασίου. Μέσα μας έχουμε και τα τέσσερα στοιχεία. Οσο τα γνωρίζουμε, τα αναγνωρίζουμε, και τα σεβόμαστε, τόσο αυτά ανταποκρίνονται - βοηθώντας μας, διδάσκοντάς μας (για τη φύση μας, τη φύση τους), δίνοντάς μας τη σιγουριά μιας αυτογνωσίας χωρίς λόγια και χωρίς αναλύσεις.

Η φωτιά ζεσταίνει, φωτίζει, καίει, μεταστοιχειώνει. Κατακτά την καύσιμη ύλη και την εμποτίζει με την ουσία της: το ξύλο ή το κουκουνάρι καθώς καίγονται κρατούν το σχήμα τους αλλά φεγγοβολούν εκ των έσω, γιατί έχουν μετατραπεί σε πυρ. Πολλοί συγγραφείς και Δάσκαλοι της μεταφυσικής την έχουν παρομοιάσει με το Πνεύμα - που όπου θέλει πνει, και ακούς τη φωνή του, αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται και πού πάει. Τη φωτιά μπορείς να την πιάσεις, να την αγγίξεις, αλλά όχι να την κρατήσεις. Θυμάμαι ένα βράδυ που ο σύντροφός μου έπαιζε με τις Σαλαμάνδρες. Εβαζε το χέρι του στη φωτιά, κι αυτές τον άφηναν να τις  χαϊδέψει φευγαλέα, του κρύβονταν, του έβγαιναν από αλλού, τις ξαναχάιδευε. Και δεν τον έκαψαν! Κάτι γαλάζιες φλογίτσες είχα δει φευγαλέα στα μάτια του κάποτε, και έτσι τον ερωτεύτηκα (αλήθεια). Συγγενείς φύσεις.

Η φωτιά θέλει παρέα. Αλλιώς σβήνει. Η εμπειρία μου είναι οτι εάν ανάψω τζάκι και φύγω από το σαλόνι, όσο καλή  και να είναι η φωτιά, σε λίγο σβήνει! Η φωτιά επίσης μαζεύει την παρέα. Δημιουργεί παρέα  και από ετερόκλητους που έτυχε να βρίσκονται κοντά της. Η φωτιά εμπνέει τραγούδι, χορό, περισυλλογή, εξομολογήσεις, έρωτα. Η φλόγα είναι θείο δώρο.