μία γεύση από Ελπιδοχώρι

Τη δεύτερη εβδομάδα του Οκτώβρη έβρεχε πολύ. Ηταν η εβδομάδα που είχε προγραμματιστεί το σεμινάριο / εργαστήρι φυσικής δόμησης στο Ελπιδοχώρι, το χωριό-όραμα της Ερατούς Χατζημιχαλάκη, και διερωτώμουν πώς και τι... Οι συμμετέχοντες σε σκηνές, η δόμηση από άχυρο και πηλό, υλικά ευαίσθητα στην υγρασία κατά τη διάρκεια της κατασκευής... Οταν όμως υπάρχει όραμα και κέφι, τελικά, όλα γίνονται, όλα βρίσκουν τη θέση και την ώρα τους!

Το σεμινάριο είχε ξεκινήσει από την Δευτέρα ουσιαστικά, αλλά λόγω επαγγελματικών και άλλων υποχρεώσεων καταφέραμε να βρεθούμε στην Αργολίδα το βράδυ της Παρασκευής. Φτάσαμε την ώρα που ο Βασίλης Τσολακίδης, αρχιτέκτων με ειδίκευση στη φυσική δόμηση, έκανε μάθημα για τον έλεγχο της θερμοκρασίας των εσωτερικών χώρων (με αποτελεσματική μόνωση και θέρμανση με φυσικούς τρόπους) σε έναν ημιυπαίθριο χώρο, όπου ήταν μαζεμένοι γύρω από τραπέζια καμιά πενηνταριά άνθρωποι, 20-30 χρόνων. Εκανε ψύχρα, και όλοι ήταν τυλιγμένοι με μπουφάν και fleece, αλλά άκουγαν με αμέριστη προσοχή - τόσο, που σχεδόν δεν μας πρόσεξαν που ήρθαμε! Παρατήρησα τα προσηλωμένα πρόσωπα, και χάρηκα. Εδώ βρίσκονταν νέα παιδιά που ήταν διατεθειμένα να υποστούν την έλλειψη των τυπικών αστικών ανέσεων προκειμένου να μάθουν, να εκπαιδευτούν, να αποκτήσουν εμπειρίες που πιθανόν να μην μπορούσαν να έχουν μέσα από τα κανάλια της επίσημης  εκπαίδευσης.

Το επόμενο πρωί είδαμε τα αποτελέσματα της εβδομαδιαίας εργασίας τους: ένα στρογγυλό οίκημα από άχυρο ("γιατί λέμε αχυρόμπαλες, μαμά, αφού δεν είναι μπάλες;" με ρώτησε ο γιός μου, που βρήκε τη χαρά του στην απλωσιά του κτήματος, στα φυσικά  υλικά, και σε έναν συνομήλικό του), και έναν "τοίχο" από κομπ (μείγμα πηλού, άμμου, και άχυρου), ο οποίος δεν είχε προχωρήσει πολύ λόγω των καιρικών συνθηκών.

Η δόμηση (είτε η φυσική είτε η οποιαδήποτε) δεν είναι κάτι που με εξιτάρει, προσωπικά, οπότε την προσοχή μου δεν την τράβηξε το χτίσιμο και οι τεχνικές του. Αυτό που με  ενέπνευσε, όμως, ήταν η ατμόσφαιρα που επικρατούσε μεταξύ των συμμετεχόντων. Συνεργασία, γέλιο, τραγούδι, φυσικοί ρυθμοί, χορός. Φαινόταν ομάδα δεμένη με τραγούδια και κουβέντες γύρω από τη φωτιά το βράδυ, με αίσθηση συλλογικής ευθύνης (πήρε το μάτι μου μια λίστα με τις "αγγαρείες" και τις σχετικές βάρδιες), μία κοινότητα εν τη γενέσει της τρόπον τινά. Σ΄αυτό, παρατήρησα, έπαιζε μεγάλο ρόλο η παρουσία της Ερατούς, και των φιλενάδων της (που είχαν επιστρατευτεί για να μαγειρεύουν και όχι μόνο) και του Βασίλη (του αρχιτέκτονα - δάσκαλου), που υποστήριζαν το όλο εγχείρημα.

Βέβαια, παρότι η διαδικασία της δόμησης δεν μου τραβάει το ενδιαφέρον, είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη στην αίσθηση που δίνει ένα κτίριο όταν βρίσκεσαι μέσα του ή γύρω του. Παρατήρησα, λοιπόν, οτι σε όλους μας άρεσε να βρισκόμαστε μέσα στο "αχυρόσπιτο"! Είτε λόγω σχήματος (κυκλικό) είτε λόγω υλικών, όλοι εκεί μέσα αισθανόμαστε οικεία, ζεστά, είμαστε χαλαροί και χαρούμενοι - ακόμα και αυτοί που εργάζονταν μέσα, στρώνοντας με τα χέρια τους τον υγρό πηλό που χρησίμευε για σοβάς...

τα δύο αγόρια μέσα στο αχυρόσπιτο

πλάθοντας κόμπ

μέσα στο αχυρόσπιτο

το καζάνι με την πεντανόστιμη ρεβυθόσουπα της Κυριακής

το πρώην ετοιμόρροπο πέτρινο κτίσμα, που αναστηλώθηκε με προορισμό να γίνει ναός

δουλεύοντας με το κόμπ

έξω από το αχυρόσπιτο

ο Βασίλης Τσολακίδης δίνει συνέντευξη σε συνεργείο της ΕΡΤ που ετοιμάζει αφιέρωμα για τη φυσική δόμηση