"Νυχτερινός Ταξιδευτής"

(ποίημα της Mary Oliver)

Καθώς περνά θα μπορούσε να ναι ο οιοσδήποτε: Κλέφτης, έμπορος, γιατρός Που πάει σε κάποιο σπίτι που ανησυχούν. Μα όταν σταματά στην πόρτα σου, Κάτω από το δωμάτιο που κοιμάσαι μισοξαπλωμένη Ξέρεις οτι δεν είναι ο οιοσδήποτε: Είναι ο Ταξιδευτής της Νύχτας. Γέρνεις με τα μπράτσα στο περβάζι Και κοιτάζεις κάτω. Αλλά δεν βλέπεις Τίποτα άλλο παρά Κομμάτια άγριας φύσης κολλημένα πάνω του - Εύφορο μαύρο χώμα, φύλλα και κλαδάκια Περικοκλάδες και μπουμπούκια.

Κι ανάμεσά τους Αισθάνεσαι τα μάτια του, και τα χέρια του Κάτι σηκώνουν στον αέρα. Σου έχει ένα δώρο χωρίς όνομα. Είναι σαν αεράκι μαλλιαρό.

Το κρατά στο σεληνόφως κι αυτό τραγουδά Σαν ζώο νεογέννητο Σαν παιδί τα Χριστούγεννα Σαν την καρδιά σου όταν κουτρουβαλιάζεται Στο πράσινο κρεββάτι της αγάπης. Το παίρνεις, αυτός φεύγει. Ολη τη νύχτα - και όλη τη ζωή σου αν το θες - Θα μουσουδίζει το πρόσωπό σου με την κρύα του μύτη Σαν λευκό λυκάκι. Θα κάθεται κουλουριασμένο στην παλάμη σου Σαν μια σκληρή γαλάζια πέτρα. Θα ρευστοποιηθεί σε μία κρύα λίμνη Που μόλις μέσα της βουτήξεις Θα σε κρατήσει σαν σαγόνια από βρύα. Ενα λουτρό φωτός, μια απάντηση.

Μετάφραση: Ελενα Γκώγκου 2024