passionflower: Βόλτες στην Κωνσταντινούπολη

Εχουν γραφτεί δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες σελίδες γι αυτή την πόλη, κι έχουν δημοσιευτεί άλλες τόσες φωτογραφίες. Αλλά η ματιά του καθενός μας είναι μοναδική, κι ίσως αγγίζει πτυχές των γύρω μας που δεν έχουν αγγίξει άλλες ματιές. Γι αυτό μοιράζομαι μαζί σας τις εικόνες, τις σκέψεις, τα στιγμιότυπα από το μικρό αυτό ταξίδι.

Για τις γάτες της Πόλης θα έπρεπε να κάνω ένα ξεχωριστό ποστ, ίσως. Αφοβες, τρυφερές, κι επικοινωνιακές: κανονικοί κι ισότιμοι πολίτες, έχαιραν τρυφερότητας και εκτίμησης παντού όπου τις είδα. Η παρακάτω εικονιζόμενη άφησε το χουζούρι της για να χαιρετίσει τον κύριο της φωτογραφίας!

Και η κυρία αυτή διψούσε, οπότε ο παλαιοβιβλιοπώλης τη διευκόλυνε

Το παζάρι που έσπευσα να επισκεφτώ πρώτο-πρώτο ήταν αυτό των μπαχαρικών. Εάν ήμουν μουσουλμάνα θα πίστευα οτι βρέθηκα σ' έναν από τους πολυάριθμους παραδείσους του Κορανίου: τον παράδεισο των γλυκατζήδων αλχημιστών. Βότανα, μπαχάρια, γλυκά που ξεπερνούσαν τη φαντασία μου.

Τα ερωτικά φίλτρα (διαφόρων λειτουργιών και συστατικών) δεν μπορούν να λείπουν από κανένα μπαχαρομάγαζο που σέβεται τον εαυτό του, φυσικά

Μου άρεσαν οι χρωματιστές μπάλες και τα φωτάκια (το παιδί μέσα μου χτυπούσε παλαμάκια)

και τα έντονα χρώματα στα καπέλα, στα παπούτσια, στα κιλίμια, στα παραδοσιακά ρούχα που εκτίθονταν προς πώληση (ήθελα να τα φορέσω όλα)

Βρήκα και ένα ενδιαφέρον δείγμα από το αγαπημένο μου φωτογραφικό θέμα

Μπήκα σ' ένα κεντρικό τζαμί μια ήσυχη ώρα

Εκατσα ώρες να απολαμβάνω τα κομψά καμπυλωτά σχέδια των οθωμανικών χειρογράφων που εκτίθονταν μέσα σε χώρο της Αγια-Σοφιάς, σκεπτόμενη οτι παρά την δαιμονοποίησή του από τους Ελληνες, ο οθωμανικός πολιτισμός ήταν εξαιρετικά πλούσιος σε βαθείς, εκλεπτυσμένους συμβολισμούς: το ρόδο, η τουλίπα, το ρόδι, το φωτεινό γαλάζιο που κυριαρχεί στα κεραμεικά της Νίκαιας (και ονομάστηκε τυρκουάζ "τουρκικό")... Και φυσικά η ίδια η ανάπτυξη της καλλιγραφίας.

Επειδή είμαι φανατική τεϊοπότης, και παράγγελνα τσάι παντού, με μπόλικη ζάχαρη (χωρίς τους ενδοιασμούς του δυτικού μου εαυτού) παρατηρούσα τα ιδιαίτερα λεπτά ποτηράκια σε σχήμα τουλίπας. Ακόμα και οι υπαίθριοι μικροπωλητές εκεί έπιναν το τσάι τους, και τελειώνοντας το ακουμπούσαν κάπου εκεί κοντά...

Στο πεζούλι του μαγαζιού, πάνω σε μια παλιά αχρηστευμένη κρήνη, πλάι στην εφημερίδα δίπλα στα σουβενίρ...

Ο πιο ωραίος χυμός που ήπια ήταν από ρόδι. Σε ώρα δύσκολη, που η κούραση του ξενυχτιού άρχισε να βαραίνει τα πόδια μας, ο χυμός του ροδιού λειτούργησε σαν δυνατός αναζωογονητικός καφές.

Η Κωνσταντινούπολη έχει οχτώμιση εκατομμύρια κατοίκους, λέει. Παραπάνω από διπλάσια η Αθήνα, που ήδη μου φαίνεται ασφυκτικά πολυπληθής. Λίγοι όμως είναι οι άνθρωποι που συναντάς ουσιαστικά, ως τουρίστας. Οι περισσότεροι είναι εικόνες περαστικές που δίνουν φευγαλέες εντυπώσεις και μια ατμόσφαιρα. Οι πλανόδιοι πωλητές, οι άντρες που απλά κάθονταν με το τσάι τους και μιλούσαν ή σιωπούσαν μαζί, οι γυναίκες με τις μαντήλες τους, οι οικογένειες που κάθονταν στις κουβέρτες τους στα πάρκα κι έκαναν πικ-νικ πλάι στο Βόσπορο, τα παιδιά που πουλούσαν κάστανα, οι σύγχρονες μαντηλοφορούσες που καπνίζαν ναργιλέ, οι ψαράδες, οι παρέες που χαίρονταν τη βόλτα ή τη θέα στην ακτή. Εικόνες που πρόλαβε και εικόνες που δεν πρόλαβε ο φακός.

Αυτό το γκρουπάκι των εφήβων κοριτσιών από την Ανατολία περίμεναν με ανυπομονησία τη σειρά τους να μπούν στην Αγια-Σοφιά

Δεν κατάλαβα τι ακριβώς πουλούσε ο μικρός, αλλά δεν με τράβηξε επαρκώς για να το δοκιμάσω

Σ' ένα από τα τουριστικά καφέ του Σουλταναχμέτ...

Ποιός είπε οτι οι άντρες δεν εκτελούν συμμετρικές χορογραφίες, ακόμα και μέσα στην καθημερινότητα

Η αίσθησή μου ήταν οτι αυτή η απίστευτη πόλη δεν είναι μία. Είναι καμιά δεκαριά πόλεις μέσα σε μία. Με το ένα πόδι στην ανατολή και το άλλο στη δύση, κυριολεκτικά, κι όμως δεν την ένιωσα διόλου διχασμένη (στην πρώτη μου αυτή επίσκεψη) κι ας έπαιζαν οι δυό μεγάλες της ομάδες εκείνο το βράδυ (κάτι σαν Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός για μας). Μέσα σ' ένα πληθωρικό πολυπολιτισμικό χωνευτήρι όλοι κάτι χάνουν κι όλοι κάτι κερδίζουν: χάνουν κάτι από το εγώ, κερδίζουν κάτι από το εμείς.