Παρότι ο ήλιος ξαναβγήκε στη γειτονιά μας, και τα τελευταία απομεινάρια του χιονιού έλιωσαν χτες... Παρότι έχω φάει το χιόνι με το κουτάλι (και το κουταλάκι), και έχω χαθεί σε χιονισμένο ελληνικό βουνό, και μια τυχαία έτσι "μικρή" χιονόπτωση δεν μου κάνει πλέον καμία αίσθηση (μάλλον ως μπελά την αντιλαμβάνομαι)...
Το χιόνι μιλάει μέσα στην ψυχή μου σαν μία εικόνα αρχετυπική, μυητική. Είναι το λευκοντύσιμο του πλανήτη, το απέραντο λευκό; Είναι η σιωπή που επικρατεί στο χιονισμένο τοπίο; Οι φωτεινές νύχτες χωρίς φεγγάρι, η απόκοσμη λάμψη της χιονισμένης πεδιάδας τη νύχτα; Είναι το οτι καλύπτονται οι γωνίες κάτω από απαλές καμπύλες; Πολλά μπορεί να είναι, φυσικά. Ισως πέρα και πάνω από όλα να είναι η μαγεία της μεταμόρφωσης, ίσως το οτι πέρα από τα πολλά κατακερματισμένα χρώματα υπάρχει και η σύνθεσή τους μέσα στο λευκό.
Ισως για όλους τους παραπάνω λόγους, ίσως γιατί το χιόνι είναι το τέλειο υλικό για πλάσιμο και για παιχνίδι, τα παιδιά το λατρεύουν. Προχτές τα βουνά της Αττικής είχαν γεμίσει πάλι παιδιά με κόκκινα μάγουλα που έπαιζαν χιονοπόλεμο και έφτιαχναν χιονανθρώπους. Ισως αυτό να είναι ένα πρόσθετο συν του χιονιού: κυκλοφορεί τόση χαρά και παιχνιδιάρικη διάθεση τριγύρω που σε συνεπαίρνει!
Δεν έχω βρει πολλά τραγούδια που να μιλούν για το χιόνι, και τα περισσότερα είναι χριστουγεννιάτικα, μια που η παράδοση θέλει το χιόνι να συνδέεται με τις χειμερινές χριστιανικές γιορτές (μέχρι και ο γιός μου μόλις είδε το χιόνι έξω από το παράθυρό του χτες, του ήρθε, λέει, να τραγουδήσει το "τρίγωνα - κάλαντα"!) Το κλίμα της γης έχει αλλάξει, όμως, και οι εποχές μετακυλίονται η μία μέσα στην άλλη...
Το παρακάτω είναι ένα μη-χριστουγεννιάτικο τραγούδι για το χιόνι. Οι στίχοι του γράφτηκαν τον 17ο αιώνα, στην Αγγλία.
νι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου