"θέλω να εναρμονιστώ με του σύμπαντος το ρυθμό"

Ημέρα σκοτεινή και βροχερή, δεν θέλω να βγώ, να ξεμυτίσω από το σπίτι! Ημέρα που θέλω να μπώ σε ένα λάκκο από αφράτη γη, να καλυφθώ με πευκοβελόνες και ξερά φύλλα, και να ξυπνήσω πάλι την άνοιξη!
Τέτοιες μέρες είναι που άμα αφήσεις το νου, τη φαντασία, την πένα ελεύθερη, σε πάει ταξίδια - βαθιά πολύ βαθιά μες στον εαυτό σου, βόλτες στις σκουληκότρυπες του σύμπαντος, σε όνειρα παράξενα και ξεχασμένα. Είναι οι μέρες που ξεκινάς το βράδυ να θέλεις τη ζωντανή φωτιά μέσα στο σπίτι (τζάκι, καντήλι, κεριά, οτιδήποτε) και που τα παιδιά ζητούν ιστορίες μαγικές.
Είναι οι μέρες που και οι γάτες μαζεύονται από τα σουρτουκέματά τους στη γειτονιά, και στρογγυλοκάθονται πάνω σε όποια αγκαλιά βρουν διαθέσιμη (ασχέτως ηλικίας, στάσης, ή δραστηριότητας) και βολεύονται και γουργουρίζουν.
Είναι οι μέρες που μπορείς να κάτσεις σπίτι και να τη βγάλεις με ζεστή γλυκοπατάτα, μήλο, και βοτάνια, άντε και κανένα ξηρό καρπό. Και αγκαλιά, πολλή αγκαλιά - έτσι, χωρίς λόγο, χωρίς στόχο. Γιατί έτσι είναι η φύση, και η φύση του ανθρώπου.