Αθάνατα

Είναι τεράστια παχύφυτα που μας ήρθαν από το Μεξικό, και λέγονται Αγαύη (σαν τη βασιλομήτορα που σκότωσε το γιό της στις Βάκχες του Ευριπίδη). Η οικογένεια των φυτών αυτών είναι αρκετά μεγάλη, περιλαμβάνει αρκετά είδη που έχουμε ως καλλωπιστικά, όπως επίσης και το φυτό απ' όπου βγαίνει η τεκίλα. Λέγεται οτι ανθίζουν κάθε 100 χρόνια (αν και αυτό παίζει, ανάλογα με το χώμα και την γενική ευρωστία του φυτού), αλλά το λουλούδι τους είναι γιγάντιο κι εντυπωσιακό. Δέντρο ολόκληρο! 

Οταν ήμουνα μικρή κάποιος μου είχε πει οτι είναι αρχαία φυτά που φυτρώνουν σε ιερά  μέρη, κι έτσι είχα μεγάλο δέος απέναντί τους - παρότι σήμερα ξέρω αυτά δεν πολυ-ισχύουν, το δέος μου παραμένει. Ετσι τις προάλλες που ανακάλυψα μια συστάδα κρυμένη σ' έναν ελαιώνα της Αργολίδας, πήγα κοντά...

Αυτή τη φορά με τράβηξαν στοιχεία που πρώτη φορά έβλεπα από κοντά: οι ίνες, οι αλλοιώσεις του χρώματος, τα σχήματα που προέκυψαν από τους μικροτραυματισμούς που υφίστανται τα φύλλα.

Χάρτες ολόκληρων κόσμων, πλάσματα παράξενα - κάποτε και τρομακτικά - απεικονίζονται επάνω στα ξερά, άρρωστα, τραυματισμένα φύλλα. Πέρα απ' αυτό, παρατηρεί κανείς το πώς επουλώνει ένα φυτό τα τραύματά του. Στη φύση ακόμα και εικόνες ασθένειας ή γηρατειών μπορεί να είναι αισθητικά ενδιαφέρουσες. Δεν υπάρχει κάτι που να  μην είναι αποδεκτό μέσα στη φύση εφόσον είναι στο σωστό τόπο και χρόνο και εξυπηρετεί την ισορροπία και τους κύκλους της ζωής.

Ισως ένα από τα μεγάλα δώρα της φύσης είναι και αυτό το μάθημα της αποδοχής όλων των καταστάσεων και των πραγμάτων που ο δυτικός πολιτισμός έχει φτάσει να κρίνει ως δυσάρεστα, επικίνδυνα, αρνητικά, ή και άχρηστα: τη διαφορετικότητα, την ασθένεια, τα γηρατειά, και τόσα άλλα. Τα φυτά δεν κρύβουν τις ρυτίδες τους ούτε  βάφουν τα μαλλιά τους για να γίνουν αποδεκτά από τα όντα με τα οποία σχετίζονται...