7 Αυγ 2012

Ολυμπος 2012: Τα μυστικά του δάσους - μέρος γ'


Φαίνεται πως το δάσος δεν αποκαλύπτει τα μυστικά του μόνο σε όσους το περπατούν με ανοιχτά τα μάτια της γνώσης, ψάχνοντας για βότανα ή συλλέγοντας πληροφορίες για το χώμα και τα είδη των δέντρων. 



Το δάσος μιλά μια άλλη γλώσσα, αποκαλύπτοντας άλλα πράγματα σε όλους όσους μπαίνουν μέσα του εν σιωπή: αφενός χωρίς να μιλούν, αφετέρου έχοντας ησυχάσει μέσα τους τις φωνές του κόσμου και του μυαλού τους. Ακούγοντας μόνο τον ήχο των βημάτων τους στα πεσμένα φύλλα, το περιοδικό θρόϊσμα των φύλλων από πάνω τους, ζώντας αποκλειστικά μέσα στην παρούσα στιγμή, όπως ακριβώς κάνουν όλα τα πλάσματα που ζουν εκεί.


Ετσι κι εμείς, ξεκινήσαμε μια παρέα καμιά δεκαπενταριά ανθρώπων, κατασκηνωτές μιας ιδιαίτερης κατασκήνωσης μέσα στο δάσος της Καλλιπεύκης, να κάνουμε μια σιωπηλή πορεία μέσα στα βάθη του δάσους. Χωρίς κουβέντες ή νοήματα περπατήσαμε τα μονοπάτια ανάμεσα στις οξιές. Κάπου κάναμε στάση, ο "αρχηγός" μας έδειξε μερικές ασκήσεις τάι τσί, και καθίσαμε. Ο καθένας με τον εαυτό του, χωρίς λόγια, μόνο με τη συναίσθηση οτι είμαστε μαζί. Κάποιοι ένιωσαν την ανάγκη να αγκαλιάσουν τα δέντρα που βρέθηκαν κοντά τους. Κάποιοι απλά έκλεισαν τα μάτια κι αφουγκράστηκαν. Χωρίς κανένα ζόρι (η πορεία ήταν σχεδόν επίπεδη, κι απλή) και χωρίς ανησυχία. Ισως για κάποιους να ήταν μια υπέρβαση να νιώσουν ασφαλείς μέσα στο βάθος του δάσους σ' ένα "άγριο" βουνό. Ισως πάλι και όχι, με τόση αγάπη και σεβασμό που έρεε ανάμεσά μας. Ποιός ξέρει.


Περπατώντας σιωπηλά, "διαλογιστικά" θα έλεγε κανείς, μέσα στο δάσος, ακούς πολλά. Ακούς τον εαυτό σου και εάν δεν είσαι εξοικειωμένος η φωνή του μπορεί να σε ξαφνιάσει.


Ακούς όμως και το δάσος. Μη με ρωτήσετε τι λέει, γιατί η "γλώσσα" που μιλά δεν είναι ακριβώς ανθρώπινη, ούτε μεταφέρεται σε ανθρώπινο λόγο νομίζω. Το δάσος αποκαλύπτει τα βαθύτερα μυστικά του στη γλώσσα της ψυχής, που ίσως για την ανθρώπινη αντίληψη (τη δική μας) την βιώνουμε ως  συναισθήματα: γαλήνης, δέους, ευγνωμοσύνης. Και πάλι, ίσως αυτά να είναι οι επιδράσεις του επάνω μας, ο αντίκτυπος των λόγων του μέσα μας. Δύσκολο να τα ξεδιαλύνει κανείς αυτά, και ίσως δεν χρειάζεται κιόλας. Οποιος περπάτησε σιωπηλός μέσα στο δάσος γνωρίζει.

3 σχόλια:

  1. Ζητάς την άδεια των νυμφών να εισδύσεις στον κόσμο τους. Και μετά, όπως μία - μία σου παρουσιάζονται θολώνοντας κάποια περάσματα του ήλιου ανάμεσα στα κλαδιά ζητάς τα δώρα τους. Και σου τα χαρίζουν χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Αφού τα ζητάς, τα παίρνεις: Πίστη, Αρμονία και Απλότητα.
    Απορείς, στοχάζεσαι και μέσα στη λυτρωτική σιωπή του δάσους ακούς, πνεύμα με πνεύμα: πόσο μακρυά, άνθρωπε, έφυγες από την ουσία σου, ώστε μέσα στην πολυπλοκότητα του νου σου έχασες την πίστη κι έπαψες να αναγνωρίζεις την αρμονία.
    Σε ευχαριστώ, ξωτικό, για την αποκάλυψη της σιωπής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ω ναί!

    το δάσος έχει λαλιά και τα Δένδρα γλώσσα..

    "ζηλεύω" την παρέα σας μιά κι εγώ δεν έχω ομοϊδεάτες εύκολα..

    ένας τρελός περιπλανώμενος είμαι που ακούει και βλέπει..

    http://otrelostouxwriou.blogspot.gr/2009/08/blog-post_21.html

    Αδέρφια και άλλους Συγγενείς στο διάβα του..

    http://otrelostouxwriou.blogspot.gr/2009/10/blog-post_29.html

    μα πώς να πείς για όλα τούτα και για την χαμένη Γνώση των παλαιών?

    σ'ευχαριστώ για την πολύτιμη βόλτα στο Δάσος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ευτυχώς υπάρχει και το διαδίκτυο και βρίσκουμε ομοϊδεάτες, όπως λές, Ευρύνοε... και πηγαίνουμε κ καμιά βόλτα νοερά από την οθόνη του υπολογιστή μας...
    μου δίνετε θάρρος και ώθηση να γράφω όλα αυτά τα "τρελλά" που βιώνω, βλέπω, και σκέφτομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή