Βροχή

Ξύπνησα με τον ήχο της βροχής, υγρό και γλυκό.
Δεν ήταν εκείνη η τραχιά καταρρακτώδης βροχή των τελευταίων χρόνων που σάρωνε, ήταν απαλή και συνεχής, φιλική για τη γη. Ετρεφε και ξεδιψούσε, και διαπερνούσε το έδαφος σταθερά αλλά χωρίς βία. Ο,τι ακριβώς χρειάζεται η γη.
Ξύπνησα με μία αίσθηση ευγνωμοσύνης και αγαλλίασης από τον ήχο του νερού, που μου θύμισε μικρό καταρράκτη. Ανοιξα το παράθυρο να μπεί η δροσιά και ξεχάστηκα να κοιτάζω τις σταγόνες που έπεφταν στα μακρουλά φύλλα των βρωμόδεντρων που έχουν φυτρώσει στο διπλανό οικόπεδο, και τα ένακαν να αναπηδούν χωρίς φανερή αίτία. Σαν να χοροπηδούσαν από φύλλο σε φύλλο μικροσκοπικά ανθρωπάκια - ήταν οι σταγόνες που έπεφταν. Και όλο το δέντρο μισο-χόρευε στη βροχή.

Κάποτε, σε μία άλλη μεγάλη βροχή, στο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, μου βγήκε μία παράξενη προσευχή: η κάθε σταγόνα να βρίσκει το στόχο της.

Σήμερα το πρωί υπήρχε η βεβαιότητα οτι ναι, η κάθε σταγόνα έβρισκε το στόχο της.

Και η μέρα μουντή, σκοτεινή - ημέρα για να κάτσεις στο σπίτι, να ασχοληθείς με τα του "εντός".

Υπάρχουν μέρες για να είσαι έξω, και μέρες για να είσαι μέσα, και η ζωή πρέπει να εναρμονίζεται και να ακολουθεί τους ρυθμούς αυτούς.