Η καρέκλα της βοσκού, σε λιβάδι έξω από την Ιστιαία. Πράσινη άπλα που εκτείνεται και εκτείνεται, και περπατάς, ή κάνεις ποδήλατο, και χαίρεσαι την απλωσιά. Είναι μία περιοχή που προστατεύεται, θεωρητικά, από το Natura, αλλά πρακτικά συμβαίνουν άλλα...
Η περιοχή αυτή έχει πολύ πηλό, και τα παλιά χρόνια έφτιαχναν κανάτια, εξ ού και το τοπωνύμιο "Κανατάδικα". Η λιμνούλα αυτή είναι "κεραμιδόγουρνα", δηλαδή ένας λάκκος που φτιάχτηκε από ανθρώπινα χέρια, καθώς έπαιρναν τον πηλό από το χώμα για να φτιάξουν κεραμικά σκεύη. Γεμίζει νερά από τη βροχή, και είναι πλέον ένας πρώτης τάξεως βιότοπος για παρυδάτια πουλιά. Παρά τα φυτοφάρμακα που φτάνουν εκειμέσα εξαιτίας των γύρω καλλιεργειών, τα πουλιά έρχονται, και φτιάχνουν φωλιές, και ξεχειμωνιάζουν εκεί. Κάποιοι, όμως, το θεωρούν και πρώτης τάξεως χωματερή, και πετούν εκεί μπάζα και πλείστα άλλα (μη-αποδομήσιμα) σκουπίδια...
Και, παρά την προστασία που υποτίθεται απολαμβάνει από την Πολιτεία (Natura, είπαμε), είναι πολλοί οι κάλυκες και τα φυσίγγγια που βλέπει κανείς στο χώμα εκεί γύρω...
Μιά μικρή φτελιά
datura stramonium, άλλως πως "διαβολόχορτο" - σε σωστές δόσεις καταπληκτικό για το άσθμα, σε μεγαλύτερες επικίνδυνο παραισθησιογόνο
Το μικρό "Λιβάρι" (λιμνοθάλασσα), δίπλα στην παραλία των Κανατάδικων - το χειμώνα φιλοξενεί πολλά παρυδάτια αποδημητικά (ο φακός μου δεν πρόλαβε έναν μεγάλο ωραίο σταχτοτσικνιά που φοβήθηκε την ανθρώπινη παρουσία και πέταξε άμα τη αφίξει των επισκεπτών). Κι όμως, η τοπική κοινωνία ψάχνει να βρεί τρόπο να "αποχαρακτηριστεί" η περιοχή έτσι ώστε οι μεγαλοκτηματίες των οποίων η γη έχει δεσμευτεί να μπορούν να χτίσουν, ή να πουλήσουν.
Η ιστορία είναι γνωστή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου