Στην άκρη του δρόμου

Πολλές φορές, για να βγείς έξω από την Αττική για μικρό χρονικό διάστημα, κάνεις μεγάλα ταξίδια με το αυτοκίνητο με πολύ μικρές (για το δικό μου γούστο και ιδιοσυγκρασία) στάσεις για περπάτημα στη φύση... Ακόμα και μέσα από το αυτοκίνητο, όμως, (ακόμα και όταν οδηγώ εγώ καμιά φορά) το μάτι μου δεν σταματάει να σκανάρει τριγύρω για λουλούδια και φυτά, δέντρα και θάμνους.

 Τα αγαπώ αυτά τα φυτά του δρόμου, και σταματώ κάθε που βλέπω κάτι - που να με εμπνέει, που να μην έχω ξαναδεί, που είναι το πρώτο που βλέπω για την εποχή...

Τα αγαπώ γιατί κοσμούν το δρόμο που διαβαίνω - που διαβαίνουμε - και δεν νοιάζονται εάν τα βλέπουμε ή  τα θαυμάζουμε ή όχι. Είναι απλά εκεί, προσιτά στο μάτι και στο χέρι μας, και χαρίζουν την ομορφιά και τις ιδιότητές τους αφιλοκερδώς, ανυστερόβουλα και γενναιόδωρα, όπως πάντοτε η φύση.

Αυτά τα μικρούλικα γαλάζια τα είδα κατεβαίνοντας από τους Δελφούς προς Ιτέα...

Κι από Ιτέα ως Γαλαξείδι, και πάλι πίσω ως Αντίκυρρα, οι άκρες του δρόμου ήταν γεμάτες με αυτούς τους φωτεινούς θάμνους ευφορβίας...

Το αγριοράδικο, το ταραξάκο, με τα φύλλα που μοιάζουν με δόντια λιονταριού (dent-de-lion, dandelion στα αγγλικά), και άνθος σαν ήλιο, φυτρώνει απλά παντού! Με ρίζα βαθιά και ίσια σαν τρυπάνι, φυτρώνει στα σκληρά κι άγονα χώματα, γιατί ακριβώς μπορεί να πάει βαθιά. Το ίαμά του βοηθά όλους όσους έχουν σφιξίματα και πιασίματα στο σώμα και στους μυς τους από την υπερ-προσπάθεια και την υπερδραστηριότητα. Βοηθά να είμαστε χαλαροί χωρίς να χάνουμε τη δυναμικότητά μας. Σαν βότανο χρησιμοποιείται ως διουρητικό (είναι πλούσιο σε κάλιο) και η ρίζα του ως διεγερτικό του συκωτιού. Τόσο χρήσιμο!

Αγριες καλέντουλες σε λιβάδι κοντά στο Δίστομο. Νόστιμες (ναι, τα λουλουδάκια τρώγονται!) και θεραπευτικές. Αλλο ένα κοινό λουλούδι που ζωντανεύει τις άκρες των δρόμων.

Το "σακούλι του βοσκού" (capsella bursa pastoris), τρώγεται κι αυτό (σε πίττες!) και θεραπεύει. Οι παλιοί έλεγαν πως ειναι διεγερτικό της μήτρας, γι αυτό το έδιναν κατά τον τοκετό. Είναι σίγουρα στυπτικό, και σταματά την αιμορραγία (εσωτερική και εξωτερική).

Καθ οδόν για Οσιο Λουκά (από Στείρι), οι άγριες ορχιδέες...

Στην ίδια διαδρομή, οι αμυγδαλιές ανθισμένες στο μεγαλείο τους

Η ομορφιά είναι υποκειμενικό πράγμα, είναι "στο μάτι του βλέποντος" που έλεγε και ο Κήτς. Υπάρχει, όμως, είναι εκεί, μας περιμένει να τη δούμε, να τη θαυμάσουμε - να ευλογηθούμε απ' αυτήν! Εδώ είναι που χρειάζεται να έχει κανείς τα μάτια του δεκατέσσερα!!!