Ο Κήπος του Δάσους

Κάπου ψηλά στα πυκνά δάση της βορείου Ευβοίας βρίσκεται ένας μικρός λαχανόκηπος. Κάθε χρόνο βγάζει ντομάτες και κολοκύθες διαφόρων ποικιλιών, κολοκυθάκια, λάχανα, κουνουπίδια, καλαμπόκια, χόρτα άγρια και ήμερα...

Τον κήπο φροντίζει μία νεράιδα με σάρκα και οστά. Οι άνθρωποι που τον επισκέπτονται απορούν, πώς είναι δυνατόν να λειτουργεί λαχανόκηπος μέσα στο δάσος, στη σκιά των μεγάλων πεύκων. Η "νεράιδα" έχει κάνει ειδική συμφωνία με τα πανύψηλα δέντρα οτι δεν θα κόψει κανένα τους εάν αφήσουν τα φυτά του κήπου της να ζήσουν.  Τα δέντρα ανταποκρίνονται, και τηρούν τη συμφωνία. "Ζήσε και άσε να ζήσουν", και όλοι καταφέρνουν να συμβιώσουν με ειρήνη, ισορροπία, και αμοιβαίες παραχωρήσεις. Η καλλιέργεια του κήπου είναι αυτό που λέμε "φυσική καλλιέργεια" με τη μέθοδο Φουκουόκα - μία μέθοδο που επιτάσσει ελάχιστη έως μηδενική παρέμβαση στη φυσική διαδικασία. Ο καλλιεργητής απλά σπέρνει και συγκομίζει. Η Φύση αφήνεται ανενόχλητη να κάνει τα υπόλοιπα.

Πριν από 30 περίπου χρόνια έχτισε το σπίτι της - τοίχοι, τζάκι, στέγη, ξύλινη βεράντα που βλέπει τη ρεματιά, όλα με τα χέρια της. Δεν πρόκειται για βίλλα εκατοντάδων τετραγωνικών, ούτε για καταπάτηση δασικής περιοχής: είναι ένα μικρό χειροποίητο σπιτάκι χωρίς πολλές ανέσεις, αλλά τόσο ζεστό και οικείο που μοιάζει βγαλμένο από τα παραμύθια που μας έλεγαν όταν είμαστε παιδιά. Απόλυτα ενταγμένο μέσα στο περιβάλλον του, δεν φαίνεται καν από μακριά - πρέπει να μπεις στο δάσος και να φτάσεις πολύ κοντά για να διαπιστώσεις οτι κάποιος μένει εκεί!

Το χειμώνα ζεσταίνεται με μία παλιά στιβαρή ξυλόσομπα-στόφα, από την οποία είναι κρεμασμένα διάφορα βότανα που ξεραίνονται, και στην οποία μπαίνει και η κατσαρόλα. Εχει και ένα τζάκι γωνιακό που δεσπόζει στο δωμάτιο. Οταν το επαινείς, η οικοδέσποινα απολογείται για τις όχι τόσο ίσιες γραμμές του "ε, πριν από 30 χρόνια, δεν ήξερα να φτιάχνω τίποτα καλύτερο, αν το έφτιαχνα σήμερα θα ήταν διαφορετικό!" Το τραπέζι είναι η εγκάρσια τομή ενός μεγάλου κορμού λουστραρισμένη και μαλακωμένη από το χρόνο. Της το έφτιαξε ένας φίλος που κάποτε ήταν επιφορτισμένος να κόβει τα ξύλα για το χειμώνα. 

 Το καλοκαίρι η πόρτα ανοίγει στη μικρή ξύλινη εξέδρα που παίζει ρόλο βεράντας, και στο δάσος. Στην πραγματικότητα η βεράντα είναι μέρος του δάσους, ή μάλλον το δάσος αγκαλιάζει τη βεράντα.

Εξω απ' το σπίτι ζουν γάτες, πολλές γάτες. Είναι ο φυσικός τρόπος να μην πλησιάζουν ποντίκια, που αφθονούν μέσα στο δάσος. Η σχέση τους με την "νεράιδα" είναι τρυφερή, αλλά έχει όρια: δεν τους επιτρέπεται η είσοδος μέσα στο σπίτι!

Το σπίτι είναι φτιαγμένο με φυσικά υλικά, και τα επιπλά του είναι είτε χειροποίητα είτε ανακυκλωμένα. Μαγειρεύει με γκάζι και στόφα. Το λίγο ηλεκτρικό που χρησιμοποιεί προέρχεται από ένα μικρό φωτοβολταϊκό πάνελ (ίσα-ίσα για λίγο φως και αναπαραγωγή μουσικής), και το νερό έρχεται από το ποτάμι. Τα υπολείμματα της τροφής της οικοδέσποινας γίνονται λίπασμα, κομπόστ που τρέφει τον κήπο (οι νεράιδες είναι φυσικά χορτοφάγοι!) Η τουαλέτα είναι υπαίθρια και οικολογική, compost toilet - δεν χρησιμοποιεί νερό, τα κόπρανα θάβονται με χώμα, και το λίπασμα που προκύπτει χρησιμοποιείται στον οπορώνα (μηλιές, κυδωνιές, κερασιές, μουσμουλιές, και άλλα). Το μπάνιο είναι κι αυτό υπαίθριο: μια μπανιέρα στη μέση του δάσους! Το νερό ζεσταίνεται με τα ξύλα, και μπαίνει καυτό μέσα στη μπανιέρα. Η οικοδέσποινα μας περιέγραψε κάποια στιγμή την απόλαυση του να κάνεις ένα καυτό μπάνιο μέσα στο χιονισμένο δάσος, και να ξαναγυρνάς τυλιγμένη στο μπουρνούζι μέσα στο σπίτι που καίει το τζάκι...



...Η οικοδέσποινα ζει από τον κήπο και τη ζωγραφική της (εκθέτει μία-δύο φορές το χρόνο, ανάλογα με την έμπνευση). Η ζωή της μέσα στο δάσος, της προσφέρει μία μέθεξη με τη φύση που λίγοι μπορούμε να γνωρίσουμε, και οι εικόνες της το μαρτυρούν. Τελευταία, μάλιστα, άκουσα πως ζωγραφίζει με χώμα, που το χρησιμοποιεί σαν ακουαρέλλα!