«Συνήθως πάω μόνη μου στο δάσος, ούτε ένα φίλο
δεν παίρνω μαζί, γιατί είναι όλοι με κουβέντες και χαμόγελα, και άρα
ακατάλληλοι.
Δεν θέλω να έχω μάρτυρες όταν μιλάω στα πουλιά
Ή αγκαλιάζω τη μαύρη γέρικη βελανιδιά. Εχω τον τρόπο μου να προσεύχομαι,
Όπως εσείς αναμφίβολα έχετε τον δικό σας.
Και άλλωστε όταν είμαι μόνη μπορώ να γίνω αόρατη. Μπορώ να κάτσω
Στην κορυφή ενός λοφίσκου ακίνητη σαν φούντα από αγριόχορτα
Και να περνούνε οι αλεπούδες πλάι μου αμέριμνες. Μπορώ να ακούσω
Τον σχεδόν ανήκουστο ήχο των ρόδων που τραγουδούν.
Αν έχεις έρθει ποτέ μαζί μου στο δάσος, θα πρέπει
Να σ’ αγαπώ πάρα πολύ.»
Mary Oliver (μτφ. Ελενα Γκώγκου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου