Λατρεύω τη μυρωδιά του μανταρινιού, όπως και όλων των εσπεριδοειδών. Η ευεξία που μεταδίδεται από τα αρώματα των μαγικών αυτών καρπών λειτουργεί σαν ελιξίριο ειδικά μέσα στο καταχείμωνο... να πώ για τις βιταμίνες, για τις μυριάδες χρήσεις τους στο νοικοκυριό, στην ιατρική, στην παραδοσιακή φαρμακευτική, στην κοσμητολογία; Περιττό, μια που τόσα και τόσα έχουν γραφτεί.
Στο σπίτι μας έχουμε αδυναμία στα μανταρίνια, όμως. Τις προάλλες ο γιός μου (που τα καταβροχθίζει με τα κιλά όπου τα βρεί) διδάχθηκε από φίλο παλαιότερης γενεάς πώς να φτιάχνει καντηλάκια.
Το πράγμα θέλει τέχνη. Πρέπει να κόψεις το μανταρίνι στη μέση, και να προσέξεις να αφήσεις το λευκό μαλακό ινώδες εσωτερικό "κοτσάνι", να μην κοπεί. Δεν είναι εύκολο. Πρέπει το φρούτο να είναι χοντρόφλουδο, το κόψιμο να γίνει με ακρίβεια, με μαχαίρι κοφτερό... Και όταν καταφέρουμε να αφήσουμε το λευκό κοτσανάκι στη θέση του, να λειτουργήσει σαν φυτίλι, γεμίζουμε μέχρι τη μέση το μανταρινένιο "κύπελλο" με λάδι, και ανάβουμε το φυτίλι. Και αν θέλουμε, κόβουμε μία τρύπα στο άλλο μισό, και το τοποθετούμε επάνω από το καντηλάκι.
Καίγεται και ευωδιάζει για ώρες. Και βγάζει ένα γλυκό κιτρινοπορτοκαλί φως, που ζεσταίνει την ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου