Τσιντόνια

 

Chaenomeles speciosa

Πανσέληνος Φλεβάρη, σε χωριουδάκι πλάι στη Δράμα. Η τελευταία ηλιόλουστη μέρα της εβδομάδας, λένε τα δελτία, στο μεταίχμιο ανάμεσα χειμώνα και άνοιξη. Τα μεταίχμια είναι ο τόπος που παντρεύονται δύο καταστάσεις, δύο διαφορετικά περιβάλλοντα, είναι ένας οικοτόνος - το edge (όριο, περιθώριο) για το οποίο μιλά τόσο πολύ η περμακουλτούρα.

Η τσιντόνια στην Ελλάδα είναι φυτό καλλωπιστικό. Παλαιότερα ήταν περισσότερο της μόδας και το έβαζαν οι κηποτέχνες στα κηπάρια των πολυκατοικιών των προαστείων - στη νότια Ελλάδα είναι μία ζωηρή πινελιά μέσα στον σκοτεινό χειμώνα. Στη βόρεια Ελλάδα η άνθιση αργεί, αλλά και πάλι έρχεται σε μια εποχή που τα μόνα άνθη που ξεπροβάλλουν δειλά στις πόλεις είναι τα κίτρινα ραδίκια.

Εχω έρθει στον κήπο της Νότας στους Σιταγρούς, να περάσω ένα πρωινό φτιάχνοντας ανθοϊαμα τσιντόνιας. Η Νότα λείπει στην Αθήνα, το σπίτι της διψάει για ήλιο και ζέστη, χαίρεται κι αυτό καθώς ανοίγουν τα πορτοπαράθυρα και σκουπίζεται η αυλή από τα ξερά του χειμώνα.

Το ίαμα της τσιντόνιας θέλω χρόνια να το φτιάξω. Οντας για κάποια χρόνια "αρχηγός μονογονεϊκής οικογένειας" έπρεπε να είμαι συγχρόνως μαμά και μπαμπάς μέσα στο σπίτι, να φροντίζω τρυφερά και να βάζω όρια συγχρόνως, να νταντεύω και να μαλώνω. Και όλο αυτό να το ισορροπώ όχι μόνο εντός αλλά και εκτός, κάτι που μάλλον δεν κατάφερα και πολύ. Αυτό ακριβώς είναι το θέμα που ήλπιζα να διαχειριστώ με την τσιντόνια. Οπως λέει η βιβλιογραφία, βοηθάει όταν υπάρχει "αλλοιωμένη σύνδεση με τον αρσενικό Εαυτό ή animus" και δίνει "ισορροπία της αρσενικής δύναμης δράσης με την θηλυκή δύναμη φροντίδας" (Flower Essence Repertory, R. Katz and P. Kaminski, 2004). Πρόκειται για μία σύνθεση αρχετύπων που νιώθω οτι είναι γενικό ζητούμενο για την εποχή μας. 

Κάθισα πλάι στο φυτό στον ήλιο, έκλεισα τα μάτια μου, και άφησα το πεδίο της καρδιάς μου να το αγκαλιάσει. Αφέθηκα στη ζωογόνα ζέστη και στις εικόνες που γεννήθηκαν μέσα μου σαν σε όνειρο. Πού και πού άκουγα το κλιπ-κλιπ από το κλαδευτήρι του συντρόφου μου που περιποιόταν τις αγαπημένες του τριανταφυλλιές. Και όταν γέμισα εικόνες σηκώθηκε ένα αεράκι τόσο δα, φόρεσα το λουλουδάτο σάλι, και ξεκίνησα να γράφω στο πράσινο δερματόδετο σημειωματάριο που έχω για τη σοφία των φυτών.

Γιαπωνέζικο κυδώνι. Γερά ορθά κοτσάνια, ξυλώδη σαν λεπτοί κορμοί - και τα άνθη ένα παράξενο ροζοκόκκινο που όταν φωτίζονται κόντρα από τον ήλιο λάμπουν ένα βαθύ κοραλλί. Το χρώμα της συνεργασίας και της συνεξάρτησης σύμφωνα με το Aura Soma, το χρώμα της ενσωμάτωσης και της σύνθεσης των ενεργειών. Με φωνάζει από μακριά. Μου λέει για μια αγάπη στιβαρή και γερή, γειωμένη και δυνατή, μπράτσα που δουλεύουνε τη γη για να φροντίσουν οικογένειες. Οπως ετούτο το προσφυγικό χωριό, που γεννήθηκε μέσα στη λάσπη πριν 100 χρόνια. Ακούω τις μέλισσες που ζουζουνίζουν μέσα στα άνθη. Ακούω έναν σταθμό με ποντιακά που παίζει από κάποιο ανοιχτό αυτοκίνητο δύο τετράγωνα πιο κάτω. Η δύναμη του μόχθου και της αγάπης γέννησε το χωριό αυτό, η βούληση και το πείσμα των ποντίων προσφύγων για να ζήσουν. Η αγάπη για την οικογένεια γέννησε το μόχθο για την επιβίωση και την ευημερία.

Η τσιντόνια ακτινοβολεί ομορφιά και ισχυρή παρουσία. Αυτή την ώρα το φυτό είναι το πιο εξέχον όν ολόκληρου του κήπου, είναι η μεγάλη του ώρα που δεσπόζει, ένας φλεγόμενος ορθόκλαδος θάμνος. Η βουλητική δύναμη του Αρη, η ομορφιά της Αφροδίτης, το πάντρεμα των αρχετύπων. Αγάπη και βούληση, δύναμη και νοιάξιμο. Την Αφροδίτη τη συνδέουμε με το ρομαντισμό συνήθως - μα δεν υπάρχει ρομαντισμός εδώ! Το ροζ είναι έντονο, κοντεύει κόκκινο, θυμίζει το χρώμα της κόκκινης ιπποκαστανιάς#.

Εντονο το στοιχείο της γης, αλλά και του αέρα. Οι ρίζες βαθιές, αλλά η υπέργεια κίνηση είναι σαφώς προς τον ουρανό. Δεν έχει πλάγιους κλάδους. Τα μπουμπούκια βγαίνουν ολοστρόγγυλα σε συστάδες των 3 έως 5, και τα άνθη έχουν 5 πέταλα. Οικογένεια ροδανθών, φυσικά, και όπως όλα τα άνθη της που γίνονται ιάματα ψυχής, μιλά για τα θέματα που αντιμετωπίζει η ψυχή που ενσαρκώνεται στον υλικό κόσμο. Ετούτο εδώ το πλάσμα διδάσκει τη σύνθεση δύο φαινομενικά αντιμαχόμενων αρχετύπων. Μιλά για έναν Ιερό Γάμο που γίνεται εδώ στη Γη, και υπηρετεί τον άνθρωπο. Οχι την "Ιδέα Ανθρωπος" για την οποία μιλούν οι μεταφυσικοί φιλόσοφοι, αλλά τον άνθρωπο με σάρκα και οστά: που πρέπει να εκπαιδεύσει και να εκπαιδευτεί, που πρέπει να φάει και να πιεί, να φροντίσει και να φροντιστεί, να παλέψει και να αγαπήσει στο εδώ και στο τώρα. "Η ζωή είναι αγώνας", λέει ο Αρης. "Η ζωή είναι αγάπη και φροντίδα", λέει η Αφροδίτη. "Είμαστε ένα", λένε μαζί. Απαλότητα και δύναμη. Αντρας και γυναίκα. Animus et Anima.

Και όλο αυτό αποτυπώνεται στο νερό με τη βοήθεια του ήλιου. Τι θαύμα.

Η ώρα πέρασε. Λίγος καφές στο θερμός, λίγο αέρισμα στο σπίτι, λίγο γράψιμο, λίγο σκούπισμα, λίγο χάζεμα στα βιβλία της φιλενάδας μου (ισχυρά μαγνητικά πεδία οι βιβλιοθήκες που ποτέ δεν μπόρεσα να τους αντισταθώ), λίγο ξεβοτάνισμα από δω κι από κει, λίγη φωτογράφιση. Ωρες μαγικές που χώρεσαν πολλά, μέσα στον ήλιο και την ησυχία του μικρού χωριού. Κάθομαι πλάι στο μπωλάκι όπου το νερό της πηγής μεταμορφώθηκε σε ίαμα, ευγνώμων ήσυχη και ευτυχής.

#Κόκκινη ιπποκαστανιά, το red chestnut από τα ιάματα Bach.