Μεσοκαλόκαιρο θα πει...

 

Ζωντανός κήπος. Οτι έσπειρες το χειμώνα ή την άνοιξη, τώρα θάλλει. Θάλλει τρελλά. Ακόμα και τα άσπαρτα (βλήτα, λουβουδιές, αγροστώδη ων ουκ έστιν αριθμός) μεγαλώνουν και θέλουν να καταλάβουν το κάθε τετραγωνικό εκατοστό του κήπου- η χαρά του ξεβοτανιστή, τι να λέμε). Ηλιος και νερό τρέφουν τους ιστούς και τα πνεύματα των λουλουδιών και δεν κρατιούνται. Ανοίγουν στο φως, ζουμερά σε όλη τους τη δόξα. Κολοκυθοκορφάδες ανοιχτές σαν αστέρια κάθε πρωί, τα φυτά τους να περπατούν εξερευνώντας τον κήπο (μέχρι να τον καταλάβουν ολόκληρο;), το πορτοκαλί σε όλη του τη δόξα: καπουτσίνοι, κατηφέδες, καλέντουλες, κόσμος, ημεροκαλίς, και, στον κήπο μας μία πορτοκαλιά τριανταφυλλιά.

Τα πουλάκια στις φωλιές τους σκούζουν επικίνδυνα για φαγητό. Γίνονται στόχος για γάτες και αρπακτικά, και οι πτηνογονείς δεν προλαβαίνουν να φέρνουν σκουληκάκια και έντομα για να ταϊσουν τα πεινασμένα. Και για ξεκάρφωμα τιτιβίζουν και αυτοί στη διαπασών για να στρέψουν επάνω τους την προσοχή των επίδοξων θηρευτών. Οι θηρευτές δεν πάνε πίσω - έχουν κι εκείνοι στόματα να θρέψουν.Η μαμά-κουκουβάγια κάνει πρωινές υπερωρίες προκειμένου να ταίσει τα ασκημοχνουδομωρά της και να τα προστατέψει από τα γεράκια.

Ατέλειωτα μεγάλες μέρες, μικρές μαγικές νύχτες.Ο Σαίξπηρ δεν έγραψε τυχαία το "Ονειρο Θερινής Νυκτός" ('όνειρο μεσοκαλοκαιριάτικης νύχτας', κατά λέξη) για μία τέτοια νύχτα. Στο έργο του ερωτεύονται οι άνθρωποι, ερωτεύονται και οι νεράιδες, και τα ξωτικά - τα παιχνιδιάρικα πνεύματα της φύσης - κάνουν τα δικά τους κόλπα. Το μεσοκαλόκαιρο όπως ακριβώς και το μεσοχείμωνο είναι στιγμές όπου ο χρόνος φαίνεται να σταματά (τα λέμε και Ηλιο-στάσια) και να κάνει χώρο να μπει το "εκτός χρόνου", η "ασυνήθιστη πραγματικότητα" (που λένε οι σαμάνοι), ο "ονειροχρόνος" (που λένε οι Αβορίγινες). Ενας ενδιάμεσος χωροχρόνος όπου για λίγες ώρες όλα φαίνονται πασπαλισμένα με νεραϊδόσκονη. Τώρα γεννιούνται και λέγονται τα παραμύθια, οι μαγικές αυτές ιστορίες που φτιάχνουμε και λέμε για να θρέψουμε την ψυχή μας, και τιμή σε όσ@ κρατούν αυτές τις παραδόσεις και δεν αφήνουν την ψυχή μας να στενέψει μέσα στο καλούπι του υλισμού.

Δάση σκοτεινά, με ακτίνες φωτός να παίζουν στον υπόροφο. Δάση δροσερά γεμάτα μανιτάρια και ίχνη άγριων ζώων. Αλλά κανείς δεν σκιάζεται κανέναν. Είναι η ώρα της αφθονίας της τροφής: για τους ανθρώπους, τις αρκούδες, τους ασβούς, τις αλεπούδες. Γιορτή.

Αγρια συλλογή: οι πρώτοι καρποί που βρίσκουμε ώριμους είναι τα κορόμηλα και τα βύσσινα. Τόσες ξεχασμένες κατάφορτες κορομηλιές και βυσσινιές σε παρατημένα οικόπεδα ή στις άκρες επαρχιακών δρόμων, σε μέρη που παλιά ανθούσαν οικισμοί και σήμερα περνούν μόνο βοσκοί ή ορειβάτες. Μαζεύουμε σπαθόχορτο (το αρχέτυπο άνθος της εποχής!), φλώμο, σιδερίτη (τσάι του βουνού), αγριμόνιο, αχιλλεία, μέντα, ακακία Κωνσταντινουπόλεως, ότι υπάρχει και ότι ξέρουμε: για βάμματα, τσάγια, λάδια που θα θεραπεύσουν σώμα και νου τους μήνες που θα 'ρθουν. Συλλέγουμε με αγάπη και ευγνωμοσύνη, όσο χρειαζόμαστε ακριβώς και ούτε φυλλαράκι παραπάνω. 

Παγωμένες σπιτικές λεμονάδες, σιρόπι σαμπούκου που το αραιώνεις με κρύο ανθρακούχο νερό. Τα πρώτα αμπελοφάσουλα. Οι γεύσεις του καλοκαιριού. Παγωτά. Πρώιμα καρπούζια από τον πλανόδιο μανάβη.

Οι πρώτες ζέστες, τα πρώτα μπάνια.

Η ανεξήγητη θλίψη του καλοκαιριού - "but there ain't no cure for the summertime blues", λέει το τραγούδι. Οι ευαίσθητοι άνθρωποι που δεν πολυαντέχουν την έκθεση και το πολύ "έξω" που σου επιβάλει ο αίθριος καιρός συχνά ζορίζονται, και η καταπίεση της εποχικής αυτής θλίψης είναι βασανιστική. Ολοι περιμένουμε πώς και πώς το καλοκαίρι "για να ξεσκάσουμε", και η θλίψη αυτή είναι ακατανόητη. Αλλά υπάρχει, κυκλοφορεί αθέατη ανάμεσά μας.

Τριαντάφυλλα. Στο βορρά ο Ιούνιος είναι ο μήνας τους. Περπατάς στα χωριά και οι κήποι ευωδιάζουν. Αυτό το ρόδο το μυστηριώδες που σε τραβάει μέσα του σε μία σπείρα ευαίσθητη που σου ανοίγει την καρδιά. Είναι η ώρα να γίνει το γλυκό του κουταλιού, η μαρμελάδα που θα κλείσει μέσα της τη χαρά και την ελαφράδα του καλοκαιριού, και θα σου τη θυμίσει στη σκοτεινιά του χειμώνα.

Ανθοϊάματα. Με τον ήλιο σε όλη του τη δόξα και τη δύναμη, τα ιάματα που γίνονται αυτή την εποχή έχουν μία ιδιαίτερη δύναμη δράσης.  Είναι η εποχή που όλοι μπορούμε να φτιάξουμε ανθοϊάματα από τα άνθη που μας εμπνέουν, και να τα πιούμε στην υγειά μας και στην υγειά της Γης. Φως, άνθος, αεράκια, και νερό, ιδού τα τέσσερα στοιχεία τους, και δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στη γη που να μην τον αγγίζει η αγνή τους αλχημεία.

Σταματώ, κάνω μία παύση κι εγώ, σαν τον ήλιο. Με το φως του φωτίζω τα σκοτάδια μου, κοιτάζω μέσα μου βαθειά: να δω τι έσπειρα, τι αναπτύσσεται στον κήπο της ψυχής μου, τι μεγαλώνει, τι θέλει φροντίδα, θρέψη και ξεβοτάνισμα. Πλησιάζει η εποχή της συγκομιδής, και πρέπει να κάνω ένα βήμα πίσω, μια μικρή αποτίμηση των μέχρι τώρα οραμάτων, σχεδίων, και πρακτικών. Να δω τα λουλούδια, να δω και τα ζιζάνια,να δω τους καρπούς που ωριμάζουν στους δικούς τους χρόνους. Ολα κάτι έχουν να μου πούν, και πρέπει να τα ακούσω και να πράξω ανάλογα.

Οι ισημερίες είναι μέρες ξεκινήματος, τα ηλιοστάσια είναι ημέρες σιωπής. Η περιστροφή του πλανήτη μας γύρω από τον ήλιο και η εναρμόνισή μας με τους ρυθμούς του μας κάνει κοινωνούς της μουσικής του. Και πόσο το έχουμε ανάγκη αυτό!