Περπατήσαμε, μαζέψαμε χώμα για τα φυτά μας της πόλης, μυρίσαμε τη γη, βραχήκαν τα μαλλιά μας. Σε κάποια φάση οι γαλότσες μας ήταν τόσο φορτωμένες με λάσπη, που δύσκολα περπατούσαμε την ανηφόρα. Γελάσαμε με την παρατήρηση του ενός από την παρέα οτι στα αστικά γυμναστήρια αυτό γίνεται τεχνητά, με βαράκια στα πόδια, για εντονότερη άσκηση των μυών. Γελάσαμε γιατί όλοι σκεφτήκαμε το ίδιο: τι ευλογία να το κάνεις αυτό με τη λάσπη, περπατώντας σε μία πλαγιά, αναπνέοντας τη βροχή, ατενίζοντας τα γύρω βουνά που σκεπάζονταν με σύννεφα...
Η γη, το χώμα, δούλευε εντατικά κάτω από τα πόδια μας, διασπώντας τα θρεπτικά συστατικά από τα σαπισμένα φύλλα, την κοπριά, τις ρίζες των φυτών. Μέσα στη γη οργασμός, απέξω, στην επιφάνεια, σιωπή και βροχή. Σπάνια βγαίνουμε οι άνθρωποι έξω με τέτοιους καιρούς, σπάνια έχουμε την ευκαιρία να αφουγκραστούμε τη βροχή, τον αέρα, τη σιωπή των λόφων το χειμώνα. 
Φίλοι και φίλες με ιδέες και οράματα, και διάθεση να μοιραστούμε τα χαρίσματά μας με τους άλλους, καθήσαμε, μετά τη βόλτα, να πιούμε τσάι, να φάμε φασολάδα (βρασμένα και τα δύο στη στόφα) και να ανταλλάξουμε αυτές τις ιδέες και τα οράματα.
Εχει έρθει η εποχή της σύνθεσης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου