Στην παγωνιά της Κυριακής...

Μου τηλεφώνησε μια φίλη "έχει χαριστικό παζάρι και συλλογική κουζίνα στο πάρκο του Κοντοπεύκου, θα έρθεις;" Σε δυό λεπτά είχα μαζέψει μια τσάντα με ρούχα και βιβλία για χάρισμα, κι έφυγα.

Πρέπει να σας πω για το Κοντόπευκο: είναι μια περιοχή παράξενη, που συνδυάζει το λούμπεν με το νεο-κυριλέ. Ανήκει στην Αγία Παρασκευή και συνορεύει με το Χαλάνδρι. Μέχρι πριν 10-12 χρόνια είχε μέχρι και στάνη με πρόβατα που κυκλοφορούσαν κάθε βδομάδα, αλάνες και άδεια οικόπεδα, παλιές μονοκατοικίες, και κομμάτια γης εκτός σχεδίου πόλεως (ακόμα έχει!) Σήμερα έχει μετρό, αττική οδό, νέες πολυτελείς πολυκατοικίες, περιφραγμένα οικόπεδα, και πλατείες. Μέχρι πριν 10 χρόνια ήθελες μιάμιση ώρα να κατέβεις στο κέντρο της Αθήνας, σήμερα είσαι στο Σύνταγμα σε 20 λεπτά. Ενα-ένα τα παλιά σπίτια κατεδαφίζονται και στη θέση τους φυτρώνουν μουράτες πολυκατοικίες με γκαράζ και υποτυπώδη "κήπο".

Φτάνοντας στην πλατεία, εκτός από τη φίλη μου και τον άντρα της, δεν αναγνώρισα κανένα από τα πρόσωπα, παρότι κινούμαι στη γειτονιά αυτή πάνω από 20 χρόνια. Για την εκδήλωση ούτε που ήξερα, παρότι είχε πάρει το μάτι μου την αφίσα σ' έναν κάδο τις προάλλες (ήταν από αυτά που μέσα στις έγνοιες της εβδομάδας προσπέρασα). 

Κάτω από τέντες ένας μικρός χώρος έκθεσης ρούχων, βιβλίων, παιχνιδιών, σιντί, και λίγο πιο πέρα πάγκοι με πίττες, σαλάτες, φρούτα, κρασιά, και 2-3 ψησταριές που ψήνονταν λουκάνικα και μπριζολάκια. Φυσούσε και έριχνε ένα ψιλό χιονόνερο που περόνιαζε. Δεν μέτρησα κόσμο, αλλά μου φάνηκε λίγος. Οι άνθρωποι, όπως είπα πρωτύτερα, άγνωστοι, κυρίως νέοι, αλλά πολύ φιλικοί και ανοιχτοί. Επιασα κουβέντες με κάποιους, και μου άρεσε. Ενα ζευγάρι είχε έρθει από το Πικέρμι για να στηρίξει αυτή την προσπάθεια. Αφησα τα ρούχα και τα βιβλία μου, και πήρα άλλα. Μου αρέσει η ανταλλαγή, την προτιμώ από τις σχέσεις αγοραπωλησίας. Κεράστηκα και ένα μήλο. Κάποια στιγμή ένας τύπος άρχισε να παίζει ένα μικρό μπαγλαμαδάκι, και πλαισιώθηκε από διάφορους που τον συνόδευαν με τις φωνές τους. Στην παρέα ενσωματώθηκε και η λευκή αδέσποτη σκυλίτσα της γειτονιάς (μυρωδιές από κοψίδια γαρ, και φιλόζωοι τριγύρω). Με εξαίρεση το σημείο εκείνο, η πλατεία ήταν άδεια, προφανώς λόγω καιρού. Τις καλές μέρες η πλατεία γεμίζει με παιδιά όλων των ηλικιών που κάνουν ποδήλατο, παίζουν μπάλα, φλερτάρουν, και γιαγιαδο-παπούδες που κάθονται και είτε τα προσέχουν (τα μικρότερα) είτε τα σχολιάζουν (τα μεγαλύτερα). Κοίταξα τις γύρω καινούργιες κυριλέ πολυκατοικίες. Ούτε από περιέργεια δεν κατέβηκε κανείς να δει τι γίνεται, τι κάνουν τούτοι εδώ μαζεμένοι και ψήνουν μές στον παλιόκαιρο, είναι γνωστοί, είναι γείτονες, τι είναι. 

Παραδόξως, όμως, η ενέργεια αυτών των λίγων ανθρώπων, που βγήκαν μες στο κρύο και αφιέρωσαν την Κυριακή τους προκειμένου να προάγουν την ιδέα της αλληλεγγύης και της αχρήματης συναλλαγής, γέμιζε και ζέσταινε την πλατεία - κι άφηνε ένα αποτύπωμα, μια ιδέα, μια πρόγευση ίσως, ενός άλλου τρόπου ζωής, ενός άλλου τρόπου να βλέπουμε τα πράγματα. Λίγο σαν χελιδόνια που φέρνουν μια άλλη άνοιξη.

Να μην ξεχάσω να πω οτι όλο αυτό οργανώθηκε από την Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Αγ. Παρασκευής . Νιώθουμε πάντοτε ευγνώμονες με την έλευση των χελιδονιών, ειδικά όταν έρχονται μες στο χιονιά...