Οταν ήμουνα μικρή ζωγράφιζα πολλά λουλούδια, και η ευτυχία μου ήτανε να βρίσκομαι σε κήπους. Στο σπίτι μου κάποιος πολύ παλιά είχε φυτέψει μία ρολογιά στο φράχτη, και κάθε που άνθιζε εγώ μαγευόμουν. Μαγεύομαι ακόμα. Κάποτε έκανα ανθοϊαμα από τα άνθη της, και έπινα από αυτό όταν ένιωθα την ανάγκη να νιώσω αυτό που ένιωθα όταν κοιτούσα τη ρολογιά μου ανθισμένη. Τα αποτελέσματα που είχε επάνω μου δεν περιγράφονται εύκολα με λόγια.
Στον κήπο αυτό ήταν που είδα πρώτη φορά νεράιδες, τα πνεύματα των λουλουδιών που λένε. Ηταν το μυστικό μου για πολλά χρόνια - όταν μεγάλωσα αρκετά για να μη με πτοούν τα περίεργα βλέματα, τότε το μοιράστηκα. Οταν πια είχα αρχίσει να τις νοσταλγώ!
Γιατί πέρασαν χρόνια που δεν τις έβλεπα, χρόνια ενηλικίωσης και ορθολογισμού, που το παιδάκι μέσα μου κρύφτηκε τόσο καλά που ξέχασα και την ύπαρξή του!
Αυτή η σελίδα αφιερώνεται σε όλους εμάς που παίζουμε κρυφτό με το παιδάκι μέσα μας.
Ξεκίνησες, λουλούδι, αναρτώντας συγκίνηση νερού σε καιρούς χωμάτινους. Εύχομαι να γίνει η ποιότητα των ανταλλαγών του blog σου αέρινη και φωτεινή. θα σε παρακολουθώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή