...Οπως ακριβώς τα λουλούδια

Αυτό τον καιρό έχω βρεθεί με πολλούς ανθρώπους, διαφόρων ηλικιών, επαγγελμάτων, κοσμοθεωριών και προσεγγίσεων, που όμως έχουν κάτι κοινό: την ανησυχία και τον προβληματισμό για την ποιότητα ζωής, για την ποιότητα της καθημερινότητας που ζούμε.
Και ίσως κάτι ακόμα: μία απροσδιόριστη ευαισθησία για το παρόν και το μέλλον του πλανήτη. Λέω απροσδιόριστη, γιατί κάποιοι δεν μιλούν για τον πλανήτη, κάποιοι μιλούν για τις ανθρώπινες σχέσεις, κάποιοι για την πολιτική, κάποιοι για την ιδιαίτερη πατρίδα τους, κάποιοι για την εκπαίδευση...
Εγώ νιώθω μία ανησυχία να πλανάται, κάτι που μας κάνει να μην μπορούμε να εφησυχάσουμε όσα λεφτά και αν βγάζουμε, όσο διάσημοι και αν γινόμαστε, όσους μεταπτυχιακούς ή άλλους τίτλους κι αν αποκτούμε. Κάπου η ζωή στην πόλη δεν μας πάει, εμάς που ζούμε στην πόλη. Αλλά και οι φίλοι που ζουν στην περιφέρεια, κι αυτοί δεν ησυχάζουν: όλο και κάποιοι λαθροκυνηγοί εμφανίζονται στις περιοχές όπου ζουν, όλο και κάποιοι επιβουλεύονται τις γειτονικές τους προστατευόμενες περιοχές προκειμένου - τι άλλο; - να χτίσουν, όλο και κάποιο ποτάμι αποδεικνύεται μολυσμένο, όλο και κάποια νομοθεσία απειλεί να απαγορεύσει τη διατήρηση των ντόπιων ποικιλιών από ιδιώτες... Ο καθένας και η ανησυχία του, η εύλογη ανησυχία του.
Ο καθένας "το παλεύει" με τα μέσα που διαθέτει κάθε φορά. Εγγραφες καταγγελίες, εκδηλώσεις, σεμινάρια, δημοσιεύσεις, μπλογκς - ο καθένας μόνος του, ή με τους λίγους φίλους που μοιράζεται την ανησυχία του. Γιατί συνήθως είναι λίγοι μέσα στους πολλούς, οι "ανήσυχοι".

Κι όμως, δεν είμαστε λίγοι.

Και μέσα σ' όλα αυτά που κάνει ο καθένας μας, άλλοτε λίγα άλλοτε πολλά, ανάλογα με τις συνθήκες και την ενέργεια που διαθέτει στην κάθε περίσταση, ένα πολύ σημαντικό πράγμα παραμένει: το μοίρασμα της ανησυχίας, η δικτύωση μεταξύ μας, η ενημέρωση - που δεν είναι ποτέ μία απλή ενημέρωση... Κάτι μεταφέρεται πέρα από την πληροφορία. Κάτι μοιραζόμαστε οι ανησυχούντες, που είναι μάλλον αυτή η - όπως την είπα πριν - απροσδιόριστη ευαισθησία.
Για τη ζωή, για τον πλανήτη, για τον άνθρωπο.

Γι αυτό είναι τόσο σημαντικό το μοίρασμα, η αλληλοενημέρωση, η δικτύωση, η διασπορά των ιδεών, η κοινωνία της ευαισθησίας.

Το άνθος καρπίζει, και μετά διασπείρει τους σπόρους του - άλλους να τους πάρει ο αέρας, άλλους να τους μεταφέρουν τα ζώα με το τρίχωμά τους εδώ κι εκεί... να φυτρώσει όπου μπορεί, όπου βρεί χώμα και νερό, ν' αρχίσει ο κύκλος από την αρχή. Ετσι είναι που τα λιβάδια γεμίζουν παπαρούνες, χαμομήλια, και άγριες καλέντουλες.

Οφείλουμε να μιλούμε για τα πράγματα με τα οποία παθιαζόμαστε, για τα πράγματα για τα οποία ανησυχούμε, για τα πράγματα που μαθαίνουμε. Δεν μπορούμε πια να περιμένουμε ούτε από σχολεία, ούτε από πανεπιστήμια, ούτε από τους ειδικούς μονάχα για να μάθουμε. Ολα αυτά έχουν το ρόλο τους, αλλά δεν επαρκούν. Οφείλουμε να μοιραζόμαστε τη γνώση, να διασπείρουμε τις ιδέες.

Ο καθένας με τον τρόπο του, όπως ακριβώς τα λουλούδια.