13η Γιορτή των Σπόρων

Κάθε χρόνο, από το 1997, την Κυριακή των Βαϊων, γίνεται στο χώρο του Γυμνασίου και Λυκείου στο Λέχαιο Κορινθίας η Γιορτή των Σπόρων. Κάθε χρόνο τα παιιδιά, στα πλαίσια της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, φυτεύουν σπόρους από ντόπιες ποικιλίες (σιτηρά και ζαρζαβατικά), και την Κυριακή των Βαϊων μοιράζουν τα νεαρά φυτάκια στους ανθρώπους που έρχονται στη γιορτή...

Κάτι που άρχισε κάπως δειλά και αφανώς, έχει γίνει θεσμός πια. Και έρχονται και το στηρίζουν άνθρωποι από όλοι την Ελλάδα, που εργάζονται στο πεδίο αυτό, και μιλούν, και εμπνέουν - με τα λόγια και με τα έργα τους, όλους εμάς που ακόμα δεν έχουμε κινητοποιηθεί...

Φέτος μίλησαν για το νεόκοπο Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του Νομού Κορινθίας, για το όραμά τους να φτιάξουν έναν βοτανικό κήπο στην περιοχή, για τα προγράμματα στα οποία συμμετείχαν οι μαθητές... Εκτός όμως από τα τοπικά, έκανε και ο Παναγιώτης Μανίκης από την Εδεσσα (που συχνά αναφέρω στο μπλόγκ αυτό) μία ομιλία σχετικά με την παγκόσμια οικονομική κρίση και την καταπληκτική ευκαιρία που μας προσφέρει για να συνειδητοποιήσουμε... Τι; Την ψευδαίσθηση της ευτυχίας που μας προσφέρει η οικονομική ευμάρεια, την ανάγκη ανάπτυξης υγιών ανθρώπινων σχέσεων... Οτι και να γράψω εδώ θα είναι μάλλον φτωχό και ολίγο μπροστά σε όλα  αυτά που είπε (και που λέει συχνά όποτε κληθεί).

Στέκομαι μόνο σε ένα, που έμεινε στη μνήμη μου, ίσως επειδή συνήχησε τόσο βαθιά με την καρδιά μου, με τη δική μου "κοσμοθεωρία": πως όποιος και να 'μαι εγώ δεν είμαι τίποτα αν δεν υπάρχουν τα πουλιά, τα ζώα, τα φυτά, τα νερά, οι συνάνθρωποί μου - πως χωρίς αυτά η ύπαρξή  μου δεν έχει κανένα νόημα, καμία αξία... Ισως να μην ήταν αυτά ακριβώς τα λόγια του, πάντως αυτό ήταν το νόημα.

Παρατήρησα την τρυφερότητα και την προσοχή με την οποία τα παιδιά έπιαναν τα μικρά φυτά και τα έδιναν στους επισκέπτες. Χωρίς χρηματικό αντάλλαγμα, έτσι, για να θυμόμαστε οτι η γη (η φύση) μοιράζει, χαρίζει τα παιδιά της, τους καρπούς της γενναιόδωρα. Για να θυμόμαστε οτι δεν είναι όλα στη ζωή μας οικονομική συναλλαγή.

Ο Παναγιώτης Μανίκης μιλά για την παρασκευή σβόλων (από άργιλο, που περιέχουν μέσα ποικιλία σπόρων) και τη φυσική καλλιέργεια.

Μια χούφτα άνθρωποι ακούν, παρακολουθούν, ενδιαφέρονται, ρωτούν. Η ελπίδα και το όραμα για έναν ομορφότερο και υγιέστερο κόσμο δεν κολλάει στα νούμερα! Ο νους μετρά - η ελπίδα και το όραμα είναι λειτουργίες της καρδιάς...