passionflower: Μία Ακραία Θεά του Λιμανιού...

Είχα πολλά χρόνια να επισκεφθώ το Ηραίο Περαχώρας (κοντά στο Λουτράκι). Την τελευταία φορά ήταν χειμώνας, με αέρα και βροχή, ώρα που έδυε ο ήλιος ανάμεσα σε βαριά μολυβιά σύννεφα πάνω από τη Ζήρεια, απέναντι. Αέρα είχε και τώρα, αλλά ο ήλιος έλαμπε ανοιξιάτικος.

Ο αρχαιολογικός χώρος είναι μεγάλος - περιλαμβάνει τα δύο ιερά της Ηρας (το ιερό της Λιμενίας Ηρας και το ιερό της Ακραίας Ηρας), χώρο Αγοράς, Αίθουσα Συμποσίων, μία μεγάλη χτιστή δεξαμενή, μία διώροφη στοά... Οπως όλα τα ιερά της Ηρας που έχω επισκεφθεί έχει μία μεγαλοπρέπεια και δίνει την αίσθηση της ασφάλειας. Ενας μεγάλος, καλά προστατευμένος χώρος.

Ο αναζητητής και λάτρης του Αιωνίου Θήλεος θα βρεί στο χώρο αυτό πολλά χαρακτηριστικά στοιχεία της θηλυκής φύσης. Από την αγκαλιά του λιμανιού (η Λιμένια Ηρα, είπαμε) στο άκρο της θάλασσας (η Ακραία Ηρα, κάτω από το ακρωτήρι, που σήμερα έχει και μεγάλο φάρο), στην ανεκτικότητα των ετέρων δογμάτων - ο χώρος φιλοξενεί και ένα χριστιανικό εκκλησάκι με ένα δωματιάκι δίπλα, σαν κελί, που κάποιοι (όχι τόσο μέσα στο πνεύμα της ανεκτικότητας της θήλειας θεότητας του χώρου) έκαψαν το 2002... Ξαναχτίστηκε όμως, οπότε είναι ακόμα εκεί, και φιλοξενεί πληθυσμό ήμερων γάτων που φαίνεται να είναι οι φύλακες της περιοχής.

Ελάχιστοι επισκέπτες κατεβαίνουν μέχρι κάτω. Ο χώρος είναι ανοιχτός, και μπορείς να περιδιαβείς άνετα ανάμεσα στις αρχαίες πέτρες, να καθίσεις και να στοχαστείς με την ησυχία σου, χωρίς κάποιον ταλαίπωρο συμβασιούχο εκπρόσωπο του κράτους να παίζει το ρόλο του τρικέφαλου σκυλιού του Κάτω Κόσμου. Δεν είναι πως δεν αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα της φύλαξης των αρχαιολογικών θησαυρών και χώρων, η ανθρώπινη ηλιθιότητα και απληστία ξεπερνά καμιά φορά τη φαντασία, αλλά είναι λίγο σαν το ελεύθερο κάμπινγκ: νιώθεις τη φύση πιο κοντά, νιώθεις βαθύτερα την ιερότητα του χώρου...