Star of Bethlehem

Είναι μικρό, λευκό, εξαπέταλο με έξι μικρούς λευκόχρυσους στήμονες γύρω από ένα χρυσό κέντρο - σαν εξάκτινο αστέρι που έπεσε πάνω στη γη, πήρε φυσική μορφή λουλουδιού, και μας φωτίζει από κάτω προς τα πάνω, πλέον. Οι βοτανολόγοι το λένε ornithogallum umbellatum.

Είναι ένα λουλούδι που επαναφέρει το φως και την ψυχική ισορροπία στους πενθούντες, σ' αυτούς που υπέστησαν σοκ, τραύμα βαρύ που τους συντάραξε βαθιά το είναι. Ο Μπάχ το ονόμαζε "μεγάλο παρηγορητή και επουλωτή των πόνων και των θλίψεων". Είναι από τα πιο σημαντικά ανθοϊάματα που υπάρχουν, και είναι συστατικό του Ιάματος της Διάσωσης (rescue remedy) που χρησιμοποιείται σε επείγουσες και οξείες καταστάσεις και επαναφέρει τη γαλήνη και την ισορροπία.

Είναι ίσως το μοναδικό εξαπέταλο λουλούδι που χρησιμοποίησε ο Μπαχ (τα άλλα είναι τετραπέταλα και πενταπέταλα), και ίσως αυτό να έχει σημασία. Ο Μπάρναρντ ("Bach Flower Remedies - Form & Function") μιλάει για τη συμμετρία του αριθμού 6, το "αστέρι του Δαυίδ" που συμβολίζει το πάντρεμα του ουρανού και της γης, και την ισορροπία του "άνω" με το "κάτω" (το ανερχόμενο και το κατερχόμενο τρίγωνο βρίσκονται το ένα ακριβώς μέσα στο άλλο). Και λέει οτι όταν υποκείμεθα σε ένα ισχυρό σοκ, το φυσικό και το αιθερικό μας σώμα χάνουν την ευθυγράμμισή τους και δεν λειτουργούν πλέον σε αρμονία. Ετσι λοιπόν, το άνθος αυτό, με  τη δική του συμμετρική αρμονία, επαναφέρει τα σώματα αυτά στη σωστή τους θέση και σχέση.

Αυτό οπωσδήποτε είναι μία λογική  συσχέτιση της μορφής και της λειτουργίας του λουλουδιού αυτού ως ίαμα, και πάντα με συναρπάζουν τέτοιου είδους αναγωγές και συσχετισμοί.

Ομως εγώ, πριν μερικές μέρες, με την ψυχή μου βαριά και σφιγμένη, και τη θλίψη να έχει "σφηνώσει" μες στο λαρύγγι μου σαν όγκος υλικός, είδα ένα λιβάδι Αστέρια της Βηθλεέμ ανοίγοντας την πόρτα του αυτοκινήτου μου σε μια εξοχή. Και έμεινα εκεί.

Ενα χαλί από λευκά αστέρια με καθήλωσε για ώρα - έτσι μου φάνηκε - και όταν τελικά σήκωσα τα μάτια μου να δω τριγύρω, κάτι μέσα μου είχε σίγουρα αλλάξει. Ο πάγος άρχισε να λιώνει, τα πολυπόθητα δάκρυα έρευσαν με ευγνωμοσύνη, ο "όγκος" που είχε καθίσει σαν ωμή πατάτα στη βάση του λαιμού μου διαλύθηκε κι αυτός καθώς περνούσε η ώρα, καθώς περπατούσα στο λιβάδι με τ' αστέρια.

Γλυκά και σχεδόν ανεπαίσθητα η ψυχή μου ησύχασε, άφησε μέσα της να μπεί το φως κι η χαρά που πρόσκαιρα είχαν χαθεί από τον ορίζοντά της. Τέτοια μπορεί είναι η δύναμη κάποιων μικρών ταπεινών λουλουδιών στις δύσκολες ώρες μας...