Πριν μερικές μέρες ξύπνησα και ο ουρανός ήταν ένα παράξενο ανοιχτό καφέ κεραμιδί, χρώμα που περιέργως αντανακλώταν από τα σύννεφα. Η μέρα συνέχισε έτσι, με το φως να μπαίνει από τα τζάμια τόσο του σπιτιού όσο και του γραφείου ανοιχτό κεραμιδί, σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας ("μετα την πυρηνική καταστροφή" ένα πράμα). Και έβρεξε. Και το πλυμένο σκούρο μου αυτοκινητάκι άλλαξε χρώμα, κι εγώ έκλαιγα τα λεφτά του πρόσφατου πλυντηρίου... Αλλά όταν είδα τις σταγόνες πάνω στα χορτάρια, ξέχασα τα πάντα. Λιγάκι από Σαχάρα είχε ταξιδέψει ως τον ζουγκλώδη κήπο μου, και είχε επικαθήσει στις λόγχες των χόρτων. Ενιωσα σαν να πήραμε - κι εγώ κι ο κήπος μου - ειδήσεις από μακριά.
Η γη και τα πλάσματά της επικοινωνούμε με το νερό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου