Mαύρη Πέτρα (Νίσυρος - μέρος α)

Ενας ζωντανός κρατήρας στη μέση του πελάγους, η Νίσυρος. Με λευκά χωριουδάκια στο χείλος του, βελανιδιές, πεζούλες, αγριοκάτσικα, θρούμπι και ρίγανη, και μαύρο, πολύ μαύρο. Τόσο βαθύ, αμιγές μαύρο που το φωτόμετρο της μηχανής το μετέτρεπε σε σκούρο γκρί για να το αποτυπώσει.

Φτάσαμε νωρίς το πρωί μετά από δεκαπέντε ώρες στη θάλασσα, και καθίσαμε για πρωινό, με όλα τα μπαγκάζια μας, να περιμένουμε τον ενοικιαστή αυτοκινήτων να ανοίξει το μαγαζί του.

 Θέλαμε εξερεύνηση! Από μακριά το νησί έμοιαζε κατάφυτο, με λίγα σπίτια και λίγους δρόμους. Θέλαμε να τους "περπατήσουμε" όλους. Περιμένοντας κάναμε κάτι βολτίτσες στο Μανδράκι, την πρωτεύουσα του νησιού. Τα μαγαζιά δεν είχαν ακόμα ανοίξει. Ανακάλυψα κάτι που με ενθουσίασε: ένα δέντρο frangipani. Ενα ευωδιαστό εξωτικό λουλούδι, που εγώ ήξερα να φύεται μόνο σε τροπικές περιοχές!

Μια από τις επόμενες μέρες μου είπε μία κυρία οτι τόσο στη Νίσυρο όσο και στην Τήλο το έχουν πολύ, πιάνει εύκολα, είπε, και το λένε "αιγυπτιακό φούλι". Εμένα πάντως με ενθουσίασε, γιατί δεν το είχα ξαναδεί ποτέ από κοντά!

Οπως δεν είχα ξαναδεί ποτέ τόσο μεγάλα echinops ritro (globe thistle) όσο στις ανατολικές πλαγιές του νησιού. Η, τόσο πολύ θρούμπι και ρίγανη. Το φυτικό βασίλειο έδινε ένα ιδιότυπο αλλά ισχυρό παρόν, και προς στιγμήν ευχήθηκα να είχα πάει εκεί την άνοιξη!

Στη Νίσυρο, όμως, είναι η δύναμη της γης που έχει την τιμητική της. Τα χρώματά της: από το αμιγές γυαλιστερό μαύρο του βασάλτη και του οψιανού έως το ανοιχτό γκρί έως λευκό της ελαφρόπετρας, το κίτρινο του θειαφιού, οι όγκοι της λιωμένης λάβας που εναλάσσονται με στρώματα τέφρας... Είναι η ομορφιά των χθονίων δυνάμεων που φοβόμαστε, υποτιμούμε, ακόμα και αγνοούμε.

Είναι αλήθεια οτι αυτές οι χθόνιες δονήσεις είναι έντονες, και δυνατές, και παρόλο το θαυμασμό που μπορεί να νιώσει κανείς από την εξωτερική τους "εμφάνιση", ή εκδήλωση (τα ωραία χρώματα, τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς της γης), η παραμονή σε χώρους τέτοιας δύναμης μπορεί να είναι έως και δυσάρεστη (σαν να έχεις μεγαλώσει με Χατζηδάκι και προκλασσική, και να ακούς πρώτη φορά Deep Purple ή Jimmi Hendrix). Την πρώτη μας μέρα, για παράδειγμα, εγώ δεν άντεχα να μείνω για πολύ στο χώρο του μεγάλου κρατήρα, πόσο μάλλον να μπώ μέσα, να περπατήσω, όπως έκαναν όλοι. Πέρασαν τρείς μέρες μέχρι να συνηθίσει το σώμα μου την ένταση αυτή και να το αποφασίσω.

Το απόγευμα της τρίτης ημέρας, λοιπόν, αφού έπεσε ο ήλιος και ο κρατήρας "Στέφανος" άρχισε να σκιάζεται από τους γύρω λόφους, κατηφορίσαμε. Περιμέναμε να πέσει ο ήλιος, γιατί ήλιος και ηφαίστειο ήταν επίσης υπερβολικά έντονα, η ζέστη, η αίσθηση που δημιουργούσαν... Αργά το βράδυ, αφότου γυρίσαμε στη δροσιά του παραθαλάσσιου δωματίου μας, θυμήθηκα οτι οι παλαιοί αλχημιστές κάτι έλεγαν για τη συγγένεια του ήλιου και του θείου: η ζωντανή ουσία στο εσωτερικό  του ήλιου, έλεγαν, είναι το θειάφι, που είναι το πνεύμα της φωτιάς που ζωοποιεί τα πάντα...

Το μονοπάτι ήταν λευκό, από κάτι λεπτό σαν άμμο, που κόλλαγε στα παπούτσια μας. Πλησιάζοντας στον πυθμένα παραατήρησα κάτι μικρές "συστάδες" χρώματος κίτρινου λεμονί, και πλησίασα να δω. Ηταν μικρά κίτρινα στόματα που κάπνιζαν θειάφι. Λέμε συχνά το πόσο ζωντανή είναι η γη όταν βλέπουμε το φυτικό βασίλειο να οργιάζει - αλλά εδώ που ήμουν κατάλαβα οτι στην πραγματικότητα μιλάμε για την ικανότητα της γης να δίνει ζωή. Δεν γνωρίζουμε πολλά, δεν έχουμε εμπειρία για τη ζωή της ίδιας της γης (εκτός αν είμαστε γεωλόγοι, φυσικά). Εδώ, λοιπόν, ήταν μία εκδήλωση της ίδιας της ζωής της γης. Αυτή ήταν που ανάπνεε, και η ανάσα της είχε την αρχέγονη (και όχι τόσο ευχάριστη) μυρωδιά του υδρόθειου.

 Στη μέση του κρατήρα, σπηλαιώδεις τρύπες επίσης "ανέπνεαν" καπνό.

http://www.youtube.com/watch?v=U67H0iRftYA

Κάτω από τα πόδια μου η γη δεν ήταν αυτή που είχα συνηθίσει: αλλού ήταν λιγάκι μαλακή, αλλού πιο στέρεα, αλλού ηχούσε κούφια. Η σκέψη που μου ήρθε ήταν "εδώ μπορεί ν' ανοίξει η γη να σε καταπιεί"! Λίγο τρομακτικό. Αλλά συγχρόνως αφυπνιστικό: η γη ζει, έχει δύναμη, σεβάσου το έδαφος που πατάς! Αφότου φύγαμε από το νησί, στην γύρω θαλάσσια περιοχή σημειώθηκε σεισμική δόνηση. Στην Αθήνα νιώσαμε το σεισμό της Αλονήσου.

Μήπως η γη μας μιλάει, μήπως προσπαθεί να μας ξυπνήσει; Αναρωτιέμαι.

Η Νίσυρος, πέρα από την φυσική της ομορφιά και την ψυχική ανάπαυλα που προσφέρει, δίνει μία βαθιά εμπειρία της ζωής του πλανήτη...