Αγρια Μέθανα

Κάποιες φορές από την Αίγινα, με καθαρή ατμόσφαιρα, φαίνονται κάτι ψηλά, σμιχτά, αιχμηρά βουνά.  (Επάνω φαίνεται η Αίγινα από μία κορυφή των Μεθάνων) Δεν ήξερα κανέναν ποτέ εκεί, και κάπου δεν έβρισκα κίνητρο να πάω... Πήγα πρώτη φορά το Μάρτιο του 09, με την παρώτρυνση μίας φίλης που ζει στην Αίγινα, και είπε τη μαγική λέξη "ανεξερεύνητο". Δεν είναι στην πραγματικότητα ανεξερεύνητα τα Μέθανα, υπήρξαν κάποτε ανθούσα λουτρόπολη, υπήρξαν κάποτε "πυκνοκατοικημένα" και αυτάρκη, διατροφικά τουλάχιστον. Αλλά εγώ "τσίμπησα", που λένε...

Τριάντα τέσσερεις κρατήρες - μικρά οροπεδιάκια σαν πράσινες φωλίτσες ανάμεσα στα πέτρινα βουνά από λάβα, και άπειρες πεζούλες που φτιάχνουν κομματάκια πλούσιας καλλιεργήσιμης γης. Κάποτε καλλιεργούνταν... μετά ήρθε η αστικοποίηση... Σήμερα μια χούφτα ηλικιωμένοι κατοικούν στα χωριά των Μεθάνων. Κάποιοι οπαδοί της "προόδου", του καινούργιου δρόμου που έκοψε στα δυό τα βουνά και τα μονοπάτια, κάποιοι πάλι οπαδοί της παράδοσης, του να μείνουν τα πράγματα "όπως ήταν, γιατί τότε τα χωριά μας ζούσαν, και τα σχολεία είχανε παιδιά". Αυτοί κυκλοφορούν ακόμα με τα μουλάρια και τα γαϊδουράκια τους, και οργώνουν τα χωραφάκια τους με αλέτρι και άλογα...

Ξαναπερπάτησα στα Μέθανα προ ημερών. Η φίλη μου μοιράστηκε μαζί μου όχι μόνο την αγωνία της για την προστασία και τη σωτηρία αυτού του μοναδικού τόπου αλλά και τα μονοπάτια στα βουνά... Και περπατήσαμε μαζί σε μονοπάτια πέτρινα (που νιώθεις οτι τα έχουν φτιάξει οι Ινκας, κι ας τα έχει φτιάξει ο μπαρμπα-Χριστόπουλος στη δεκαετία του 1920, π.χ.), 

διασχίσαμε κρατήρες - οροπέδια που ήταν κάποτε αμπελώνες (με  τα πατητήρια τους),

 μπήκαμε σε δάση από πεύκα και κουμαριές (γεμάτες κατακόκκινα κούμαρα!),

 θαυμάσαμε τη θέα από τα ύψη... Ολα αυτά σε μία μικρή χερσόνησο δυό ώρες μακριά από τον Πειραιά.

Ενας τόπος μαγείας και δύναμης, όπως όλες οι ηφαιστειογενείς περιοχές (τα Μέθανα βρίσκονται στο ηφαιστειακό τόξο που βρίσκεται η Νίσυρος και η Σαντορίνη, και φυσικά η γειτονική  Αίγινα). Είναι μικρός τόπος, σε απολύτως ανθρώπινη κλίμακα - τίποτα δεν είναι απρόσιτο ή δύσκολο, τίποτα δεν είναι υπερβολικά μεγάλο ή δύσκολο στη διαχείριση... Και συγχρόνως έχει και κάτι το "ανεξερεύνητο", με την έννοια του οτι δεν είναι τόπος που επισκέπτονται τα μοδάτα πλήθη (ακόμα - ευτυχώς!). Και γι αυτό ακριβώς πρέπει να προστατευτεί, να "σωθεί", πριν τα εύφορα χωράφια γίνουν βίλλες με πισίνες, πριν τα 4επί4 αρχίσουν να οργώνουν τα ολιγοπατημένα του βουνά και να γεμίσει με τα πλαστικά σκουπίδια των αστών.

Οι εικόνες που με συντροφεύουν από τα Μέθανα είναι πολλές, όπως και οι μυρωδιές του δάσους, της άγριας λεβάντας που είχε ξεγελαστεί και άρχισε να ανθίζει, όπως και οι ήχοι: σιγή και πουλιά και αέρας. Κάτω στον Αγιο Νικόλαο ο ήχος των κυμάτων στο ομώνυμο εστιατόριο Las Olas (τα κύματα) με τη νόστιμη παέγια της ισπανίδας "γιαγιάς" κάτω από τον γκρίζο ουρανό...

Μέρη άγρια και ιερά, για μας τα ξωτικά και τους λατρεύοντες τη φύση, που είναι σημαντικό να παραμείνουν άγρια, και σεβαστά ως τέτοια... Να πατάμε ελαφριά, λοιπόν, να πατάμε συνειδητά, με αγάπη και περίσκεψη...