Σε μία κολοκύθα αχνιστή

Ο κήπος της ήταν γεμάτος κολοκύθες: μικρές, στρογγυλές, πλακουτσές, μακρουλές, ραβδωτές, τεράστιες, ροζ, γκρίζες, πορτοκαλιές, πράσινες, κόκκινες αχλαδόσχημες, χοκαϊντο. Στη μικρή χειμερινή μας σύναξη στο μεγάλο σπίτι του δάσους, η δική της συμβολή ήταν μία παράξενη γκρίζα κολοκύθα με σάρκα κίτρινη και γεύση σαν κάστανο, και δεν ήθελε καρύκευμα κανένα. Στο δικό της δάσος, της άρεσε να καλλιεργεί ένα σωρό ασυνήθιστα φυτά, σπόρους που είχαν έρθει από τα πέρατα της γης κι έβρισκαν χώμα και χέρια φιλικά και ρίζωναν και κάρπιζαν σαν στο σπίτι τους.

Ο Νοέμβριος είναι ο μήνας τους. Ολο το καλοκαίρι βγάζουν πλοκάμια, φύλλα τεράστια, έρπουν κι εξερευνούν αποστάσεις ολόκληρες μακριά απ' τη ρίζα τους, τυλίγονται κάτω από δέντρα, πάνω από φράχτες, γύρω από άλλα πιο φρόνιμα παρτέρια. Και κάτω απ' τα φύλλα τα πλατιά κρύβονται γνώμοι, τα ξωτικά της γης, και άλλα μικρά αλλόκοτα πλάσματα (με μυτερά  αυτάκια, βεβαίως-βεβαίως) που βρίσκουν καταφύγιο από τα πρωτοβρόχια. Τα λουλούδια τους είναι λαμπερά γήινα αστέρια που ανοίγουν το πρωί και μέχρι το μεσημέρι έχουν κλείσει... Τα πνεύματα της  κολοκύθας λάμπουν και χαμογελούν στα παιδιά που κρύβουμε εντός.

Το Νοέμβριο τα φυτά ξεραίνονται, και μένουν οι καρποί στο έδαφος, σπαρμένοι εδώ κι εκεί σα μικρά σπιτάκια. Σπίτια από κολοκύθες, η άμαξα της σταχτοπούτας, οι μάγισσες της βόρειας Ευρώπης, εικόνες παραμυθιών που αγαπήσαμε και ξύπνησαν μέσα μας το πνεύμα της σκανταλιάς. Ολα ετούτα μέσα στην σημερινή μου κατσαρόλα, αχνίζουν, χοχλάζουν, σιγοτραγουδούν. 

Αναδεύοντας την κατσαρόλα νιώθω σαν μια από τις γριές μάγισσες του Μάκβεθ γύρω από το καζάνι τους να λένε double double boil, and trouble, fire burn and cauldron bubble καθώς χοχλάζει το παχύρευστο πορτοκαλί υγρό και η ξύλινη κουτάλα μου δημιουργεί δίνες. Μπαίνουν δυό πρέζες αλάτι, τρείς πρέζες  κάρυ. Αλλη μια δίνη, κι αφήνουμε να ξεκουραστεί. Λίγο στιμμένο πορτοκάλι, το πρώτο που ωρίμασε στο δέντρο. Αλλη μια δίνη, απαλή. Κόβω μια πιπερόρριζα σε κομματάκια: θα δώσει τη ζέση και το κάψιμό της στη γλύκα του καρπού. Δυό πρέζες φρέσκος μαϊντανός θα μπουν στην τελευταία δίνη της κουτάλας. Ολα τα στοιχεία, όλες οι αισθήσεις, πάνω από μία κολοκύθα αχνιστή.

Ετσι τιμούμε το τέλος του καλοκαιριού  στο βόρειο ημισφαίριο. Γιατί από απόψε βλέπουμε την Πούλια να προβάλει στον ανατολικό ορίζοντα με το που πέφτει ο ήλιος.