πού χάθηκαν όλες οι νεράιδες;

...όταν επέτρεψα στα παιδιά να μπούν στον κήπο μου και στη ζωή μου, τις ξαναείδα.

Σαν τον Εγωιστή Γίγαντα είχα αποκλείσει την παιδική παρουσία από τη ζωή μου, και είχα να κάνω μόνο με ενήλικες. Είχα τον έλεγχο στο χρόνο, στη ζωή μου, στο σώμα μου, στην εργασία μου, και ήμουν καλά.
Αλλά φαίνεται οτι είμαι άνθρωπος της περιπέτειας, και όλος αυτός ο έλεγχος κάπου άρχισε να γίνεται βαρετός!
Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη να ελέγχουν - έχουν ανάγκη από τροφή, αγάπη, παιχνίδι, ασφάλεια, εξερεύνηση, τραγούδι...

Τις νεράιδες τις βλέπεις όταν αγαπάς. Εύκολο να το λες, βέβαια. Τι όμως σημαίνει αυτό (για τις νεράιδες); Για τους ανθρώπους μάλλον σημαίνει χίλια-δυό πράγματα, από το να θυμάσαι τα γενέθλια της καλής σου, μέχρι να φτιάχνεις το αγαπημένο της φαγητό, να παίρνεις ακριβά δώρα  στα παιδιά σου, κτλ κτλ. Για τις νεράιδες απλά σημαίνει να είσαι ένα. Να μη διαχωρίζεις τον εαυτό σου από τίποτα, όλα για σένα να είναι ζωντανά, όλα να είναι εσύ.

Ετσι κάπως νιώθουν τα παιδιά, πριν διεισδύσει στο νου τους η λογική της χωριστικότητας...