Ορος Πεντελικό

Ο δρόμος μου με έφερε στην πρόσφατα καμένη Πεντέλη. Είχε ψιλοβρέξει, κι αντί για την γνώριμη μυρωδιά του φρεσκοβρεμένου φθινοπωρινού χώματος μύριζε καμένο ξύλο.
Το δάσος, που έκανε τα πρώτα του βηματάκια μετά τη φωτιά του '98, δεν υπήρχε παρά σε ελάχιστα σημεία. Και δεν συζητώ για το δάσος των παιδικών μου χρόνων, το πλούσιο σκούρο πράσινο που έκρυβε για τη δική μου φαντασία τόσα και τόσα μυστικά προς εξερεύνηση!
Τώρα, το γυμνό βουνό...
Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν με έπιασε ούτε κατάθλιψη, ούτε θυμός. Μόνο διάθεση για δράση.
Δεν είχε εκείνη τη στιγμή σημασία "ποιός" έκαψε το δάσος, τα σπιτια, κτλ, ποιά συμφέροντα ή τίνος η κοντόφθαλμη απληστία τα οδήγησαν στις στάχτες, μοναδική σημασία εκείνη την ώρα είχε να φτιάξουμε σβώλους, να ξαναπρασινίσει.
Κατεβαίνοντας προς τη Νέα Μάκρη η θέα σου έκοβε την ανάσα: ο βοριάς είχε καθαρίσει την ατμόσφαιρα, και φαινόταν πεντακάθαρα η νότιος Εύβοια. Ο Νότιος Ευβοϊκός ήταν αυτό το γαλάζιο που παίρνει η θάλασσα με τις προτελευταίες ακτίνες του ηλίου. Η ομορφιά ήταν παρούσα στο τοπίο, και μάλλον ενίσχυε τη διάθεση για δράση.
Είχε βρέξει. Θυμήθηκα αυτό που έλεγε ο Φουκουόκα, οτι η βροχή δεν έρχεται από τον ουρανό, αλλά από τη γη! Αραγε θα ήταν αυτές οι πρόσφατες αττικές βροχούλες οι τελευταίες του χειμώνα;
Σβώλους, σβώλους, να καλέσουμε τον Μανίκη από την Εδεσσα να μας διδάξει, να βοηθήσουμε τη γη να ξαναβλαστήσει!

Ιδού η ιδέα: http://www.geocities.com/naturalfarming/vouna.htm