Και πάλι πίσω στον (μεταλλαγμένο) χειμώνα

       

 Πρώτη Φλεβάρη σήμερα, στο λεκανοπέδιο της Αττικής, στη γειτονιά  μου. Καιρός αίθριος ώρα 9 το πρωί (αργότερα άλλαξε, σήμερα οι αέρηδες πηγαινοφέρνουν σύννεφα κι ανοιγοκλείνουν τον ορίζοντα). Μία μικρή "υποβαθμισμένη φτωχογειτονιά", όπως χαρακτηρίστηκε κάποτε από κάποιον. Μέχρι πρόπερσι χωματόδρομος, και φυσικά εκτός σχεδίου. Μέχρι και πριν από 10 χρόνια εδώ έβοσκαν πρόβατα, ολόκληρο κοπάδι, που το μαντρί του ήταν στη θέση που είναι σήμερα ο κόμβος 13 της Αττικής Οδού. Εξοχή, δυό βήματα από την πόλη! Χωράφια για τρέξιμο, βόλτες, και παιχνίδι.

Σήμερα σιγά-σιγά τα οικόπεδα περιφράσσονται, τα χωράφια μεταλάσσονται σε ακαδημίες ποδοσφαίρου ή σε πάρκινγκ για τα αυτοκίνητα που σταθμεύουν για το μετρό, ή γίνονται σκουπιδότοποι. Δε βρίσκεις πια να περπατήσεις ήσυχα μέσα στα χόρτα, και η κίνηση των αυτοκινήτων έχει αυξηθεί αισθητά. Παρ' όλα αυτά...

Σήμερα τα  φυλλοβόλα δέντρα είναι γυμνά από φύλλα, αλλά τα χορτάρια φτάνουν στο ύψος μου: βρούβες και μολόχες, τσουκνίδες, ανοιξιάτικες "μαργαρίτες" (άγρια χρυσάνθεμα), ακόμα και κολλητσίδες. Ολα αυτά, φυτά ταπεινά, που φυτρώνουν παντού, έτσι, μόνα τους - τόσο που ούτε τα προσέχουμε, ούτε τα αξιολογούμε, ούτε φυσικά τα εκτιμούμε.

βρούβα

χαμομήλι που πάει ν' ανθίσει

κολλητσίδα

και μια ανθισμένη αμυγδαλιά (η πρώτη που είδα φέτος!)

Νιώθω περίεργα μέσα σ' αυτόν τον χειμώνα. Οι τριανταφυλλιές δεν έχουν ρίξει καν τα φύλλα τους. Ανθίζουν τα χαμομήλια!!!! Κι από την άλλη, δεν ξέρουμε αν σε λίγες μέρες κάνει μια παγωνιά και τα σαρώσει όλα. Μέρα με τη μέρα, σαν να είμαστε σε μία παράξενη αναμονή, για την οποία δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ζω την κάθε μέρα παρατηρώντας τις διαδικασίες και τις αλλαγές, μικρές και μεγάλες, μέσα μου και έξω, στο περιβάλλον. Η χωρίς κρίση παρατήρηση με βάζει συγχρόνως μέσα στα τεκταινόμενα, και με κρατά απέξω. Νιώθω την αμηχανία της γης και των φυτών την εποχή αυτή. Τα επίπεδα θερμότητας και υγρασίας της ατμόσφαιρας δίνουν διαφορετικά μηνύματα από τα συνηθισμένα. Οπως οι θηλυκές ορμόνες, που περιμένουν τη νέα γυναίκα να φτάσει κάποιο συγκεκριμένο βάρος προκειμένου να δώσουν μήνυμα να αρχίσει η εμμηνορρυσία, έτσι και η βρούβα (η μολόχα, το τριαντάφυλλο, η τσουκνίδα, το περδικάκι) περιμένει τη θερμοκρασία της γης (χώματος και ατμόσφαιρας) να φτάσει σε κάποιο συγκεκριμένο επίπεδο και να μείνει εκεί για συγκεκριμένο αριθμό ημερών χωρίς πολλές αυξομειώσεις για να βλαστήσει, να ανθίσει, να καρπίσει...

Παρατηρώ και τα πουλιά. Οι καρακάξες είναι ακόμα  εδώ, αλλά οι σουσουράδες δεν έχουν ακόμα κατέβει από τα ψηλότερα... Τα ψαρόνια πάντοτε πιστά στα εποχιακά τους ραντεβού, πετάνε σε εκπληκτικούς σχηματισμούς, και κάθονται στα σύρματα ή στα γυμνά κλαδιά των φυλλοβόλων, και μιλούν όλα μαζί κάθε πρωί και κάθε απόγευμα. Τα κοτσύφια είναι μόνιμοι κάτοικοι, σαν κι εμάς. Πού και πού εμφανίζεται κανένας καλόγερος ή παπαδίτσα, ή κανένας κοκκινολαίμης. Εχω δει και κάτι τρυποφράχτες μικροσκοπικούς. Πρόσφατα είδα κι ένα μικρό αρπακτικό, το πήρε για μια στιγμή  το μάτι μου δηλαδή, αλλά δεν πρόλαβα να το αναγνωρίσω! Καινούργιος μουσαφίρης αυτός...

Νιώθω και τη γη να είναι σε αναμονή και σε αμφιθυμία, μια να ζεσταίνεται μια να κρυώνει. Είναι παράξενο συναίσθημα  αυτό, δημιουργεί σύγχυση, σε αποπροσανατολίζει. Σαν να μην ξέρεις πού πατάς ακριβώς...

Παρατηρώ τους συναδέλφους και συνεργάτες μου που ζουν σε αμιγώς αστικό περιβάλλον, που νιώθουν ακριβώς έτσι (και το εκφράζουν με διάφορους τρόπους) αλλά δεν ξέρουν ακριβώς το γιατί (ο καθένας το αποδίδει σε διάφορους παράγοντες, αλλά κανείς δεν πείθεται παρότι όλοι είναι εξίσου πιθανοί και αληθοφανείς!).

 Ούτε κι εγώ ξέρω γιατί. Απλά παρατηρώ πως και η γη μάλλον νιώθει το ίδιο.