Τήλος η Ευωδιαστή

Ενα πρωί, λοιπόν, σαλπάραμε από Νίσυρο για  Τήλο. Ετσι, επειδή έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να πηγαίνω κάθε χρόνο σε ένα τουλάχιστον μέρος που δεν έχω ξαναπάει.

Σε σχέση με τη Νίσυρο, εκ πρώτης όψεως, κατάξερη. Μέσα από το ανοιχτό παράθυρο ο αέρας ερχόταν ζεστός και αρωματικός. Μιά γλυκειά πικάντικη μυρωδιά από θυμάρι, ρίγανη, θρούμπι, και φασκόμηλο. Πολύ πολύ φασκόμηλο. Κι η ευωδιά του αλλιώτικη από αλλού - πιο μαλακό εδώ, πιο ήπιο, πιο γλυκό, αλλά εξίσου δυνατό... Κι ας ήταν κατσιασμένο από τον ήλιο τέτοιαν εποχή.

Το νησάκι αυτό (61 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ένας μικρός παχουλός ιππόκαμπος στο νότιο Αιγαίο) ήταν γνωστό από την αρχαιότητα για τα βοτάνια του. Ετσι λένε οι μύθοι. Σήμερα είναι γνωστό για τον πρωτοποριακό του δήμαρχο (που τέλεσε τους πρώτους gay γάμους στην Ελλάδα πριν 2 χρόνια) και για το σπήλαιο Χαρκαδιό που βρέθηκαν κόκκαλα νάνων ελεφάντων πριν καμιά 30αριά χρόνια... Αυτά ήξερα εγώ, όπως επίσης οτι είναι αγαπημένος προορισμός για τους "ψαγμένους" Αγγλους περιπατητές (είναι αλήθεια οτι παρότι Ιούλιος, είδαμε κάμποσα ζευγάρια μεσήλικων εγγλέζων με τα περιπατητικά τους παπουτσάκια και τα σακκίδιά τους να περιδιαβαίνουν το νησί). Οι παραλίες του ουχί ευκαταφρόνητες, όπως ούτε και οι ταβερνούλες του. Λίγοι οι κάτοικοι, πολλοί οι ξένοι. Τόπος για καλλιτεχνική δημιουργία και ήσυχες, στοχαστικές διακοπές...

Ακόμα και τα άγρια βράχια στο βόρειο μέρος του νησιού ήταν γεμάτα φασκόμηλο. Μάζεψα ένα καπέλο, γιατί παρότι δεν ήταν η εποχή του (οι ντόπιοι μου είπαν οτι μαζεύεται γύρω στο Μάιο) μοσχοβολούσε πρωτόγνωρα γλυκά...

Αυτό μου έχει μείνει από την Τήλο. Ενα καπέλο γεμάτο φασκόμηλο, και ένα βαζάκι ντόπια ρίγανη που μου έδωσε η ευγενική κυρία Αννα, στο ξενοδοχείο της οποίας μείναμε το βράδυ. Γλυκειά κι αυτή, σε σχέση με την αψιά γεύση και ευωδιά της ρίγανης που ξέρουμε απ' οπουδήποτε αλλού. Να 'ναι το χώμα του νησιού; Να 'ναι ο ήλιος του;

Τον είδαμε να δύει από το υψηλότερο σημείο του νησιού, το πιο ανεμοδαρμένο. Ενα από τα ακρωτήρια του μου θύμισε ζώο προϊστορικό...

Το βράδυ πέρασε σ' ένα μπαλκόνι μαγικό, αγκαλιασμένο από μπουκαμβίλιες, με θέα τον κόλπο. Μές στη σιωπή ακουγόταν ο ήχος της θάλασσας μερικά μέτρα πιο κάτω, και το φως έπεσε αργά, αποκαλύπτοντας μυριάδες άστρα. Η κούραση από μία τόσογεμάτη μέρα δεν επέτρεπε άλλες βόλτες, ούτε καν πολλή κινητικότητα ή λόγια. Από τη θέση που καθόμουν έβλεπα να φωτίζει το πέλαγο η Μεγάλη Αρκτος, κι αυτό ήταν αρκετό.

Και όπως πάντα, όπου πηγαίνω, εμφανίζονται καρδιόσχημες πέτρες, κάτι να πούν - γλυκό και μαγικό, σαν άρωμα από τηλιακό φασκόμηλο.