Ασφοδελός Λειμών

Κάποια λουλούδια μας μιλούν ιδιαίτερα. Μπορεί να μας κολλά στο νου η εικόνα τους, και να κοιμόμαστε ή να ξυπνάμε μαζί της, ή πάλι όποτε τα βλέπουμε να μας "τραβούν" σαν μαγνήτες. Γίνονται φίλοι μας, ακόμα και δάσκαλοί μας, μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μας, θέλουμε να τα έχουμε κοντά μας, να βρισκόμαστε στα μέρη τους, να τα κοιτάζουμε, να τα κοιτάζουμε και να μην τα χορταίνουμε. Αυτά με τη σειρά τους μιλούν στην ψυχή μας μια γλώσσα χωρίς λόγια, έναν λόγο παρόλα αυτά πολύ ακριβή, που αρθρώνεται από καρδιά σε καρδιά, από συνειδητότητα σε συνειδητότητα. Εναν λόγο που η ενέργειά του φέρνει πάντα ανακούφιση και χαρά. Ετσι γεννήθηκαν τα ανθοϊάματα, στη δεκαετία του 1930, από έναν γιατρό που ήτανε πολύ μπροστά από την εποχή του.

Ο ασφόδελος (σπερδούκλι το λένε κάποιοι) είναι αρχαίο φυτό. Ο Ομηρος στην Οδύσσεια μιλάει για τα λειβάδια τα γεμάτα ασφόδελους ("ασφοδελοί λειμώνες") στον Κάτω Κόσμο, στα οποία τριγυρνούν οι ψυχές των νεκρών, ευφραινόμενες με τις σπονδές των ζωντανών. Οι αρχαίοι Ελληνες, λέει, το φύτευαν στα νεκροταφεία τους, γιατί πίστευαν οτι οι νεκροί τρέφονταν με τους κονδύλους τους (οι οποίοι, παρεπιπτόντως, ήταν και η τροφή των φτωχών). Συνέδεαν τον ασφόδελο με την Περσεφόνη, ίσως γιατί ήταν η βασίλισσα του Κάτω Κόσμου, ίσως γιατί το φυτό ανθίζει στο μεταίχμιο χειμώνα και άνοιξης, όταν η υπόλοιπη φύση ακόμα προετοιμάζεται για τη μεγάλη ανοιξιάτικη ανθοφορία. Ισως γιατί συμβολικά θυμίζει τη ζωή που αναγεννάται μετά το θάνατο.

Το άνθος αυτό μου μιλούσε με την απαλή και φωτεινή φωνή του τα χρόνια που περνούσα έντονα τη δική μου μεταμόρφωση από το σκοτάδι στο φως. Ανέβαινα στον Υμηττό και το χαιρόμουν, χαιρόμουν να περπατώ μέσα σε κάτι μικρές πλαγιές γεμάτες από τέτοια, έμαθα να το ξεχωρίζω, το φωτογράφιζα, το ζωγράφιζα, το ονειρευόμουν και ησύχαζα. Και είπα να το φτιάξω ανθοϊαμα. Πέρασαν 7 χρόνια από τότε που το αποφάσισα, και μια Μεγάλη Τετάρτη ανέβηκα στο βουνό. Στο μεταξύ είχα ψάξει όλες τις καταγεγραμμένες συλλογές ιαμάτων και δεν το είχα βρεί πουθενά, είχα ψάξει τις φαρμακευτικές του ιδιότητες, τις λογοτεχνικές  αναφορές, το είχα ξαναφωτογραφίσει και ξαναζωγραφίσει, είχα διαλογιστεί και ονειρευτεί κοντά του.

Αντιγράφω από το ημερολόγιό μου:

Ο ήλιος σήμερα και ο ανέφελος ουρανός ήταν μεγάλο δώρο. Δώρο για μένα. Ηταν λοιπόν η μέρα: 7 χρόνια την περίμενα. Ανέβαλα το μάθημά μου και ανέβηκα στον Υμηττό, με τα σύνεργα έτοιμα. Πήρα το μπουκάλι που είχε φέρει η Λουκία, το μισογέμισα κονιάκ, πήρα το μπωλ, το γυάλινο χωνί, τα φίλτρα του καφέ.  Ένα μπουκάλι νερό έμενε, και το αγόρασα καθ’ οδόν, γωνία Μεσογείων και Κατεχάκη. Πολλές προσευχές, μεγάλη προσμονή.

Ασφοδελότοπος. Κοινότητα: άλλοι ζευγάρια, οικογένειες, άλλοι μόνοι. Η δύναμη της κοινότητας παρούσα. Ηξερα πού θα ερχόμουν, 7 χρόνια τώρα εδώ καμαρώνω τα άνθη αυτά.

Κρατώντας το μπωλ με το νερό (στο οποίο είχα πει προσευχή) στο δεξί χέρι, με το αριστερό έκοβα ένα ανθάκι από κάθε μίσχο. Περπάτησα γύρω-γύρω τον ασφοδελότοπο, τη μικρή πλαγιά, και ζητούσα ένα άνθος απ’ το καθένα φυτό. Τοποθέτησα αρχικά το μπώλ  δίπλα σ’ ένα ζεύγος, αλλά γυρνώντας πίσω εκεί που είχα τα πράγματα, παρατήρησα ένα άλλο σημείο, με περισσότερα συγκεντρωμένα άτομα. Ευλαβικά το έφερα εκεί, προσθέτοντας λίγο νερό ακόμα, και 2 ανθάκια από τα γύρω  φυτά.

Τώρα κάθομαι κοντά.

Πριν λίγο πήγα να τηλεφωνήσω – πήρα απόσταση (μην ακουστώ; μην ενοχλήσω;) πίσω από μία κούρμπα του λόφου. Εκεί που κάθισα ήταν δίπλα μια χελώνα. Τελειώνοντας το τηλέφωνο, χτύπησε ξανά. Τη στιγμή εκείνη ένας μεγάλος αετός (αετός στην Αττική!) εμφανίστηκε να κάνει κύκλους πάνω περίπου από το σημείο που είχα το μπωλ. Εκανε μερικούς κύκλους, τον είδα καθαρά γιατί ήταν χαμηλά, και ήρθε προς τη μεριά μου, έκανε 2-3 κύκλους πάνω απ’ το κυπαρίσσι που δίπλα του είχα κάτσει, και πέταξε ψηλά προς τα’ ανατολικά. Το είπα μάλιστα και στη Ρούλα με την οποία μιλούσα εκείνη την ώρα, και θαύμασε κι εκείνη. Αετός στην Αττική!

Κάθομαι πάλι κοντά  στο μπωλ. Ζουζουνίζουν διάφορα. Παρόντα γύρω μου όλα τα όντα της Αττικής άνοιξης. Δεν είναι όλα σε πλήρη άνθιση ή δραστηριότητα, αλλά είναι παρόντα. Τα προσέχω όλα, αλλά ουσιαστικά δεν έχω μάτια παρά μόνο για τον ασφόδελο.

Τα δέντρα μιλούν: Τα δυό πεύκα από πάνω μου με το χαρακτηριστικό τους φύσημα στον άνεμο. Τα έντομα ζουζουνίζουν. Εκατσα μπρούμυτα στον ήλιο. Η σιωπή γύρω μου και μέσα μου με καθιστά πολύ ευαίσθητη στην κάθε κίνηση, στον κάθε ήχο. Μασούλισα λιγάκι ένα άγριο χόρτο που βρισκόταν κοντά μου.

Ελάχιστοι άνθρωποι πέρασαν. Εργάσιμη μέρα, κι εγώ εργάζομαι στο δάσος, στο βουνό.

Παρατηρώ τα πράσινα μπαλάκια που γεννιούνται από τα άνθη του ασφόδελου. Είναι οι καρποί του.

Μεταφράζω σε ανθρώπινο λόγο αυτά που μου λέει το άνθος:

Ιδιαίτερα μεταφυσική/θρησκευτική διάθεση/ευλάβεια. Πέρασμα με χαρά στον «άλλο κόσμο», χαρά στη γνωριμία του επέκεινα. Υπόσχεση φωτός και χαράς στον «άλλο κόσμο». Επικοινωνία με την άλλη διάσταση, ηρεμία που πηγάζει από την εσωτερική βεβαιότητα της ζωής μετά το θάνατο και εν γένει της ύπαρξης άλλων επιπέδων πέραν του φυσικού.

Γέννηση νέων ψυχών-αστεριών, αέναες γεννήσεις εν πνεύματι.

Νέες αγνές ψυχές, προσφορά καρδιάς/ψυχής από τέλειες ποιοτικά ψυχές (τέλειες με την έννοια μία ολοκληρωμένης δομής προσωπικότητας που πατάει γερά  στην πνευματικότητα).

Αισιοδοξία και σταθερότητα στο πνευματικό μονοπάτι.

Ανοιγμα προς το νέο, εμφάνιση νέων ποιοτήτων/πνευματικών αρετών στον άνθρωπο, άνοιγμα νέων δρόμων (τόσο εσωτερικών όσο και μέσα στην κοινωνία – ακολουθεί το ένα το άλλο). Εύρεση και αναγνώριση λανθανόντων ποιοτήτων/χαρισμάτων μέσα στον άνθρωπο.

Πνευματική αφύπνιση: υπενθύμιση ότι είμαστε όντα από τα’ αστέρια, δεν είμαστε «από δω», είμαστε περαστικοί, είμαστε φιλοξενούμενοι στη γη. Το άνθος μας θυμίζει την πατρίδα μας.

Είναι συχνά τα ζεύγη.

Ετσι όπως φυτρώνουν τα ανθάκια πάνω στον κεντρικό μίσχο: πνευματικές αρετές / ποιότητες / χαρίσματα. Λατρευτικός πολυέλαιος που δίνει φως στη συνειδητότητα.

Πράσινη μπάλα: ανάπτυξη σφαιρική, πολύπλευρη, ανάπτυξη καρδιάς – αυτό είναι ο καρπός της κάθε πνευματικής αρετής.

Δεν πρέπει να καταχρώμαστε τη φιλοξενία της γης.