Παραμυθάκι

Κάποια στιγμή ξεκίνησα να μαζεύω από όλα τα παλιά  μου μπλοκάκια και ημερολόγια κομμάτια που αναφέρονταν στο τσάι, τη μαγεία, και τα βότανα. Σιγά-σιγά τα αντιγράφω στον υπολογιστή, με κάποιο (απροσδιόριστο ακόμα) σκοπό. Ιδού ένα μικρό παραμυθάκι από τη συλλογή:

Σάλτσες, σαλάτες, και μαγειρευτά στα χέρια της μεταμορφώνονται σε συγχορδίες χρωμάτων, αρωμάτων, γεύσεων, με μόνες λίγες προσθήκες από τον κήπο της. Είναι ο κήπος της αρχαίας μάγισσας, που μαγείρευε φίλτρα μαγικά και τα έδινε εμπιστευτικά σε χέρια που τα ζητούσαν, ο κήπος της αγάπης και του θανάτου. Κάθε χειμώνα στο ηλιοστάσιο η μάγισσα τελετουργούσε, κόβοντας ένα φύλλο από δω, ευλογώντας ένα κλωνάρι από κει, ραντίζοντας τα μυστικά νερά της στις ρίζες για να αντισταθούν στις παγωνιές, θάβοντας μικρούς κρυστάλλους εκεί που έπρεπε. Η αρχαία μάγισσα ακόμα τελετουργεί αόρατη στον κήπο της. Η νέα γυναίκα δεν τη βλέπει, μόνο αισθάνεται τη σοφία της σαν πάει να κόψει κάτι, ή να φυτέψει κάτι άλλο. Κάποτε-κάποτε σκάβοντας βρίσκει εδώ ένα κλειδί, εκεί έναν κρύσταλλο, παράξενα αντικείμενα ανάμεσα στα τριφύλλια και στις τσουκνίδες. Η αόρατη σοφή αγαπάει τη νεότερη, και επιδιώκει να τη διδάξει, ψιθυρίζοντάς της στο αυτί κουβέντες άηχες για τις ιδιότητες των φυτών, συνταγές, διαδικασίες. Η νεότερη έχει αρχίσει να υποψιάζεται την παρουσία της. Είναι καλή μαθήτρια. Αρχίζει να μιλάει με τις νεράιδες και τα στοιχειακά. Το σπίτι της γεμίζει μαντζούνια σε βαζάκια, κλωνάρια που κρέμονται για να στεγνώσουν, τσαγιέρες και βραστήρες, γουδιά, χωνιά, τουλπάνια, σκούρες φιάλες. Η μεγαλύτερη γυναίκα, πάντα αόρατη, τη συντροφεύει και στο σπίτι τώρα πια, καμαρώνοντας τη μαθήτριά της, χαρούμενη και ήσυχη πια ότι η γνώση και η σοφία των παλαιών δεν θα χαθεί μες στη βιασύνη και την τυποποίηση της σύγχρονης ζωής. Η νέα γυναίκα μαθαίνει, θυμάται, βάζει σ’ εφαρμογή, πειραματίζεται, διαβάζει διακαώς. Και ξεπερνάει την παλαιά σοφή σε γνώση. Κι η παλαιά σοφή διδάσκεται κι αυτή, στα αόρατα πεδία όπου τώρα κατοικεί, νέες ιδιότητες, νέες διαδικασίες, και η χαρά της μεγαλώνει καθώς η κόρη της ψυχής της ωριμάζει και γίνεται μάγισσα σοφή κι αυτή. Χαίρεται τόσο που αποφασίζει να «κατέβει» στον κόσμο αυτό τον ορατό μέσα από τη νέα μάγισσα. Η νέα μάγισσα παντρεύεται, γεννά μια κόρη…Μια γνώριμη ψυχή παλιά, που ήρθε να μαθητεύσει με τη σειρά της στον κόσμο τούτο, και να διδάξει, γιατί η γνώση δεν τελειώνει, γεννάει διαρκώς, και είναι ευλογημένες οι γυναίκες που την αγαπούν.