Μολόχα η πνευματική

malva  sylvestris

Από και προς το σούπερ-μάρκετ με τα πόδια, μέσα από χέρσα ακόμα χωράφια – οικόπεδα. Ανοιξη. Οι βρούβες έχουν αρχίσει και σποριάζουν, τα χαμομήλια έχουν σκεπάσει άσχετες μισοξεραμένες επιφάνειες και ευωδιάζουν, οι τσουκνίδες έχουν στολιστεί με εκείνες τις χνουδωτές τους μπαλίτσες. Το μωβ-λιλά της μολόχας τραβά το μάτι μου. Σαν χρώμα, το μωβ συχνά βιώνεται ως χρώμα του "επέκεινα" (έχει την υψηλότερη συχνότητα από άποψη ορατού χρωματικού φάσματος), το χρώμα που παραπέμπει στο "μυστικισμό", στο "πέρασμα" από τον έναν κόσμο στον άλλον... Πέντε πέταλα, καρδιόσχημα, με ροζ ραβδώσεις. Το πέντε, λέγεται από τους παλιούς Δασκάλους, είναι ο "αριθμός του ανθρώπου"...  Φύλλα στρογγυλά, απαλά, μαλακώνουν το τσούξιμο, ανακουφίζουν από το οξύ της τσουκνίδας. Γι αυτό και βρίσκονται πάντα κάπου εκεί κοντά.

Ενα λουλούδι που "κάτι" μας λέει για τον άνθρωπο.

Μια υπενθύμιση ότι η πνευματικότητα βρίσκεται στα κοινά και ταπεινά μέρη, είναι προσιτή από τον καθένα εάν θελήσει να τη δει και να τη χαρεί, και όχι απαραίτητα μονάχα στα "μεγάλα", όχι στα εντυπωσιακά, όχι στα θαύματα τα ηχηρά! 

Φύεται σχεδόν παντού, όπως και η πνευματικότητα. Ολοι κάποτε την έχουμε δει, ακόμα κι αν ζούμε στο κέντρο της πόλης. Κάποιο σποράκι θα έχει φέρει ο άνεμος ανάμεσα στις πλάκες του πεζοδρομίου, ή δίπλα στο καχεκτικό δεντράκι της ξαχαρβαλωμένης παιδικής χαράς. 

Τη βρίσκουμε στα μικρά πράγματα, στις μικρές και φαινομενικά ταπεινές πράξεις αγάπης και θεραπείας που προσφέρονται απλόχερα προς πάσα κατεύθυνση, στον κάθε "τσουκνισμένο" διαβάτη (εφόσον το ζητήσει).