Λίμνη Στυμφαλία

Κυριακή απόγευμα, βόλτα πλάι στη λίμνη... Μακριά, στο βάθος κάποιοι λευκοτσικνιάδες έκαναν χαμηλές πτήσεις. Χιλιάδες βάτραχοι κόαζαν, και οι φωνές τους, ρυθμικές, μου θύμισαν το παλιό ποιηματάκι που μας διάβαζαν στο δημοτικό "ακούς; ακούς τους βαθρακούς; ακούς; γελάνε, σε περιγελάνε..." ή κάπως έτσι. Δεν ξέρω πώς είναι το γέλιο των βατράχων, ο ήχος τους από τα πέρατα της λίμνης ερχόταν αστείος, ρυθμικός, και παρ' όλα αυτά  συνέτεινε στη γαλήνια ατμόσφαιρα της Στυμφαλίας. Νά 'ναι καλά ο αρχαίος ήρωας που έδιωξε τις προϊστορικές "όρνιθες"...

Γύρω από τη λίμνη εύφορα λειβάδια, ανθισμένα, σπαρμένα.

Περπατώντας πλάι πλάι στο νερό, μέσα στα χόρτα και με την εύφορη λάσπη να μπαίνει στα παπούτσια μας, βατραχάκια πηδούσαν δεξιά κι αριστερά από τα πόδια μας (προφανώς τα ενοχλούσαμε!).

Ανοιξη, ακόμα και τα χορτάρια της λίμνης άνθισαν, σαν αστεράκια μέσα στο νερό.

Βατραχάκια πανταχού παρόντα παρατηρούσαν τους απρόσκλητους επισκέπτες από την ασφάλεια του νερού...