Ο τελευταίος περίπατος στο Στρασβούργο

Βρέθηκα στο Στρασβούργο την πρώτη εβδομάδα του Οκτώβρη. Επαγγελματικό ταξίδι, από τυπική άποψη, αλλά γεμάτο εμπειρίες, γνώσεις, και συγκινήσεις ανεπανάληπτες: ένα συνέδριο του Ευρωπαϊκού Δικτύου Συνηγόρων του Παιδιού, στο οποίο συμμετείχαν και παιδιά, με τις προτάσεις τους, τις οποίες έδωσαν στους Συνηγόρους τους, σχετικά με το πώς οραματίζονται μία Ευρώπη που σέβεται τα παιδιά...

Αυτά τα λίγα για το συναρπαστικό αυτό συνέδριο.

Το οποίο, όπως όλα τα έντονα και συναρπαστικά πράγματα, κάποια στιγμή τελείωσε, έκλεισε τις εργασίες του, και οι σύνεδροι, μικροί και μεγάλοι, πήραν το δρόμο του γυρισμού, έκαστος στη δική του γωνιά της Ευρώπης. Και μείναμε, ένα δροσερό ηλιόλουστο πρωινό, με χρόνο στη διάθεσή μας μέχρι την τελική αναχώρηση. Τα κορίτσια που συνόδευα είχαν καημό να νοικιάσουν ποδήλατα, να κυκλοφορήσουν στην πόλη σαν ομότιμοι πολίτες της, και το έκαναν. Εγώ ποδήλατο δεν έμαθα ποτέ μου, οπότε είπα να περπατήσω...

Το Κέντρο Νεότητας του Συμβουλίου της Ευρώπης όπου μέναμε ήταν λιγάκι παραέξω από το κέντρο της πόλης (που για τα Ελληνικά δεδομένα έμοιαζε παραμυθένια!), στη "γειτονιά" των τεράστιων υπερμοντέρνων μεγάρων που στεγάζουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το κτίριο του Συμβουλίου της Ευρώπης, το Μέγαρο των Ανρωπίνων Δικαιωμάτων, και άλλα αντίστοιχα - που τα βλέπεις από μακριά και φαντάζουν απρόσωπα, ανοίκεια και κρύα. Εκεί κοντά, όμως, είχε και ένα ποταμάκι (παραπόταμος του Ρήνου) με διακλαδώσεις διάφορες, και αποφάσισα να περπατήσω προς τα κει.

Το φθινόπωρο είχε ήδη φτάσει στο Στρασβούργο, και τα φύλλα κοκκίνιζαν εντυπωσιακά.

 Περπατώντας πλάι στο ποτάμι, σ' ένα μικρό μαγικό δρομάκι έφτασα σ' έναν κήπο...

 Τα λουλούδια του, στις άκρες του δρόμου με εντυπωσίασαν

Μέχρι που πρόσεξα λίγο πιο μέσα και διαπίστωσα πως ήταν ένα μικρό μποστάνι, ένας μάλλον χαριτωμένος λαχανόκηπος. Εικόνα οικεία, που πάντα φέρνει μια ζεστασιά στην καρδιά μου, είτε στο Στρασβούργο, είτε στη Ναϊρόμπι, είτε στο Χαλάνδρι...

που δίπλα είχε κάτι σαν μία μικρή φάρμα με ζώα

στον εξωτερικό τοίχο μία αγριοτριανταφυλλιά με κόκκινους καρπούς

Και πιο κάτω ένα ακόμα μονοπάτι για περιπατητές και ποδηλάτες

Εχοντας τον ήχο του νερού στ' αυτιά μου και τις αποχρώσεις του κόκκινου, του πράσινου, και του πορτοκαλί παντού γύρω μου, πήρα το δρόμο του γυρισμού. Ηταν ζήτημα να συνάντησα 2-3 ποδηλάτες και έναν πεζό σε όλη τη διαδρομή. Ηταν Κυριακή πρωί, και ο κόσμος είτε κοιμόταν είτε βρισκόταν στην εκκλησία (οι καθολικοί θεωρούνται αρκετά "πιστοί"). Παρότι ήταν ήδη 11 το πρωί ο ήλιος ήταν χαμηλά, και η ατμόσφαιρα δεν είχε ζεστάνει διόλου...

Λίγο αργότερα από μένα έφτασαν και τα τρία κορίτσια, καταχαρούμενα κι αυτά από την ποδηλατάδα με τις Κύπριες φίλες τους...