Και φέτος γιορτάσαμε αυτόν τον «άλλον κόσμο» που «είναι εδώ», και μας χτυπά την πόρτα… Πάνε σχεδόν δυό μήνες από τη φετινή πανελλαδική οικογιορτή στο Πάρκο Τρίτση, και ο απόηχός της μέσα μου δεν έχει καταλαγιάσει, παρότι δεν έχω γράψει τίποτα ούτε έχω αναρτήσει φωτογραφίες τόσον καιρό.
Ηταν τεράστια διοργάνωση φέτος. Πάνω από 100 εκθέτες, συλλογικότητες αρκετές, οικονομική επιτυχία (οι διοργανωτές δεν «μπήκαν μέσα», δηλαδή!), και φυσικά εισπρακτική επιτυχία για τους περισσότερους από τους εκθέτες. Ουδέν καλόν αμιγές κακού σ’ αυτό τον κόσμο, βέβαια: ακούστηκαν γκρίνιες πολλές («γιατί εγκρίνατε εκείνους κι όχι εμάς» είπαν αρκετοί που αποκλείστηκαν) και υπήρχε διάχυτη η εξάντληση στα πρόσωπα της οργανωτικής επιτροπής, κάποιοι εκ των οποίων από την πολλή δουλειά δεν πρόλαβαν ούτε την έκθεση να δουν, τρέχοντας δεξιά κι αριστερά να οργανώνουν κουζίνα και μπαρ (ως συνήθως σε όλες τις διοργανώσεις το ουσιαστικό βάρος πέφτει σε λίγους των οποίων η δουλειά δεν εκτιμάται όπως πρέπει…)
Η δική μου εμπειρία ήταν καλή: είδα ανθρώπους που «ψάχνονταν» και ρωτούσαν, και άκουγαν με προσοχή και περίσκεψη αυτά που λέγονταν. Γνώρισα χειροτέχνες με μεράκι, αγρότες με συνείδηση και μαχητικότητα, μεταποιητές με άποψη. Ενημερώθηκα και ενημέρωσα (κάθησα για λίγο στον πάγκο της βιοδυναμικής / ομοιοδυναμικής), ήπια βιοδυναμικό κρασάκι του Βάιου, έφαγα νόστιμα φαλάφελ, πήρα δωράκι μία εδώδιμη πασιφλόρα από έναν βιοκαλλιεργητή τροπικών φυτών στην Κρήτη, είδα φίλους και γνωστούς από παλαιότερες οικογιορτές. Και ανάμεσα σε όλα αυτά κουκλοθέατρο με την Πηνελόπη και τον Νίκο, εργαστήρια βαφής υφασμάτων, παρασκευής σαπουνιών, κατασκευής ανεμογεννήτριας, και άλλα (που δεν πρόλαβα). Βίωσα μία ατμόσφαιρα γιορτής, που ήταν αναγκαία για την ψυχή μου στις δύσκολες μέρες που περνάμε σαν κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου