Παραλιακή προϊστορία

Πρωτοπήγα στην Αγία Τριάδα στα 16 μου χρόνια. Ο δρόμος τότε ήταν ένα στενό χωμάτινο δρομάκι, μονοπάτι θα το έλεγε κανείς, και είχαμε πάει με τη μηχανή ενός φίλου. Φιδωτός, με λακούβες, και ελάχιστα αγροτόσπιτα ανάμεσα στους ελαιώνες. Αφηνες τη μηχανή ψηλά, σε κάτι ελιές, και κατέβαινες 200 μέτρα κατηφόρα για να αντικρύσεις το θαύμα.

Από ψηλά δεν φαίνεται πόσο μεγάλη είναι, ούτε φαίνεται ο αληθινός της πλούτος. Και η θάλασσα είναι τόσο δελεαστικά καθαρή και τυρκουάζ (ανάλογα με την ώρα της ημέρας και το φως που πέφτει), που δίνεις μία και βουτάς με το που φτάνεις κάτω. Δεν αντέχεις ούτε λεπτό έξω από τα νερά της! Βγαίνοντας, όμως, να κάτσεις στην ακροθαλασσιά, παρατηρείς την άμμο.

Ολόκληρη η παραλία είναι σπαρμένη με θραύσματα από απολιθωμένα κοχύλια διαφόρων ειδών και μεγεθών. Στην πραγματικότητα, αυτή η παραλία είναι ένα ζωντανό μουσείο γεωλογίας (και θα έπρεπε να προστατεύεται με ειδικό καθεστώς, αλλά αντ' αυτού ο δήμος Κορώνης καταστρέφει τις καλαμιές ανοίγοντας περισσότερο χώρο για τα αυτοκίνητα των επισκεπτών). Τα τοιχώματα της παραλίας είναι γκρίζος άργιλος (από αυτόν που χρησιμοποιούμε για μάσκες προσώπου, οικολογικές οδοντόκρεμες, κτλ) μέσα στον οποίο υπάρχουν επίσης "στρώματα" από μικρά ή μεγάλα κοχύλια.

Σε ένα από τα όμορφα σημεία της παραλίας, υπάρχει ένας βράχος που η μία του επιφάνεια είναι φυσική ώχρα. Εκεί κοντά υπάρχουν και άλλα μικρά σημεία με ώχρα. Αν κάτσεις επάνω του με ρούχο ή μαγιώ, βάφεται ανεξίτηλα!

Το τοπίο αλλάζει χρόνο με το χρόνο. Η παραλία στενεύει και φαρδαίνει, ανάλογα πώς θέλουν οι αέρηδες και οι φουρτούνες. Λιγότερη ή περισσότερη άμμος, βουναλάκια από φύκια ή βραχάκια, κούτσουρα ασπρισμένα που  τα έχει ξεβράσει το κύμα, με όλες τις αναγλυφές τους - μου θυμίζουν γλυπτά, και με τραβούν να τα χαϊδέψω, και να τα φωτογραφίσω. Ολόκληρη η παραλία, όντας για μένα ένα πρωτόγνωρο μνημείο της φύσης, με συναρπάζει. Πειρασμός για φωτογράφιση και συλλογή κοχυλιών. Και κάθε χρόνο λιγάκι διαφορετική. Ισως γιατί η αγάπη οφείλει να βλέπει τα πάντα με νέα μάτια...

Φέτος, 30 χρόνια μετά  την πρώτη μου επίσκεψη, έκανα πραγματικότητα ένα όνειρο που είχα από τότε. Πέρασα μία μαγική νύχτα στην παραλία αυτή, κάτω απ' τα άστρα, σε ένα στρώμα από φύκια (το πλέον μαλακό στρώμα, για όσους δεν το έχουν δοκιμάσει!) Το πρωί ρόδισε η ανατολή, τονίζοντας τις σιλουέττες της οροσειράς του Ταϋγέτου. Η θάλασσα ήταν ένας ρευστός μαγικός κρύσταλλος, που με ξέπλυνε από βάρη που δεν πίστευα οτι θα έφευγαν ποτέ.

Ετοιμη πλέον για μια νέα αρχή, μέσα στη ροή...