Στο Βοτανικό Μονοπάτι

...πρωί, ανήμερα πρωτοχρονιάς. Η Αθήνα κοιμάται μετά το ξενύχτι, το ποτό, τα χαρτιά και ότι άλλο έθιμο φρόντισε να τηρήσει, κι εμείς που δεν τηρήσαμε φέτος κανένα, είδαμε την ωραία μέρα κι είπαμε να περπατήσουμε λίγο στο κοντινό βουνό.

Το "βοτανικό μονοπάτι" είναι ένα μικρό, σχεδόν παιδικό μονοπάτι, που ενώνει τον ελαιώνα που βρίσκεται κοντά στην (παλιά) Μονή Καισαριανής, και την Καλοπούλα (όπου βρίσκεται το μικρό καφενεδάκι του δήμου). Λέω παιδικό, γιατί από ότι ξέρω αφενός το έχουν σηματοδοτήσει παιδιά, αφετέρου είναι βατό και εύκολο για όλες τις ηλικίες. Εχει ωραία και εντυπωσιακά σημεία, όπως το εκκλησάκι της Ανάληψης, ένα κυλινδρικό πέτρινο κτίσμα, ανοιχτό στη μία πλευρά, όπου πολλοί έχουν κρεμάσει αγαπημένες ή περισσευούμενες εικόνες, με τον πλάτανο και τη στέρνα απέξω. Για πρώτη, ίσως, φορά, δεν σταθήκαμε εκεί, πιάσαμε το μονοπάτι από αλλού και προσπεράσαμε το εκκλησάκι. Το χαρακτηριστικό αυτού του μονοπατιού δεν είναι οτι έχει πολλά βότανα, αλλά οτι τα περισσότερα πολυετή φυτά (θάμνοι και δέντρα) έχουν δίπλα τους μικρές χειροποίητες ταμπελίτσες που λένε το όνομά τους. Σε κάνει να μη νιώθεις οτι περπατάς ανάμεσα σε αγνώστους!

Ο χειμώνας δεν φημίζεται για τα χρώματά του στη φύση. Για αυτό και όπου τα βρίσκουμε τα χαιρόμαστε. Μόνη εξαίρεση τα δάση της οξιάς, που κρατούν τα ξερά τους φύλλα στα κλαδιά τους μέχρι το τέλος (έλεγε ο παππούς ενός φίλου μου στο εγγόνι του, πώς ξέρουμε οτι τέλειωσε ο χειμώνας; και η σωστή απάντηση ήταν, όταν η οξιά ρίξει τα ξερά της φύλλα - τα καινούργια φυτρώνουν αμέσως αποκάτω, όπως τα δόντια των παιδιών). Πάντα μου φαίνεται ενδιαφέρον να παρατηρείς τα δέντρα το χειμώνα, δείχνουν αλλιώτικα...

κουτσουπιά

οξιές

η αγριογκορτσιά δείχνει την αγριάδα της!

Το μονοπάτι δεν προχωράει μόνο μέσα στο δάσος, έχει ανοίγματα με θέα την Αττική. Την πρωτοχρονιά του 2013 η ατμόσφαιρα δεν ήταν κατακάθαρη στο λεκανοπέδιο, η υγρασία δεν είχε εξατμιστεί ακόμα... Αλλά η θέα των κοντινών λόφων με τον ελαιώνα και τα κυπαρίσσια ήταν όμορφη.

Το μονοπάτι καταλήγει στην Καλοπούλα, αλλά μπορεί να το συνεχίσει κανείς και να βγεί σε έναν μεγάλο δασικό δρόμο 2-3 ραχούλες παραπάνω, όπου περπατούν πολλοί. Εμείς κατεβήκαμε στην Καλοπούλα, αγαπημένο μέρος για ένα ήσυχο δροσερό καφεδάκι το καλοκαίρι (δεν έχει σήμα και το κινητό!), και άλλοτε για ζεστή τυρόπιτα και ρεβυθόσουπα ή σπεντζοφάι. Σήμερα κλειστό, λόγω ημέρας.

Μια ωρίτσα διάρκεσε το χαλαρό περπάτημά μας. Μια ώρα στο δάσος βιώνεται αλλιώτικα από μία ώρα στην πόλη, στο σπίτι, ή σε χώρο μαζικής εστίασης. Για μένα είναι μια από τις ευλογίες της ζωής μου.

Είθε το 2013 να ανακαλύπτουμε όλο και περισσότεροι την ευλογία του δάσους, την ευλογία της χαλαρής βόλτας με τους αγαπημένους μας, την ευλογία της επαφής με το φυτικό βασίλειο. Είναι σίγουρο οτι θα γινόμαστε όλο και πλουσιότεροι.