Βιοποικιλότητα

Ολο την ακούμε, όλοι τη λένε (πριν 3 χρόνια μία κυρία από το υπουργείο περιβάλλοντος την είπε κάπου 19 φορές μέσα σε 15 λεπτά από δημόσιο βήμα), όλοι τη μνημονεύουμε, όλοι λένε οτι χάνεται, οτι τη χρειαζόμαστε, αλλά κανείς δεν μας λέει γιατί. Ελάχιστοι, δε, από μας νιώθουν να απειλούνται προσωπικά από την απώλειά της, αλλά...

Σε τι μας χρησιμεύει, τελικά, αυτή η περίφημη βιοποικιλότητα;

Η βιοποικιλότητα είναι το σύνολο των διαφορετικών οργανισμών που συγκατοικούν μαζί μας στον πλανήτη μας.

Δημιουργεί τον αέρα που αναπνέουμε, το έδαφος που συντηρεί την τροφή μας, καθαρίζει το νερό που πίνουμε, κάνει επικονίαση, απορροφά αέρια θερμοκηπίου, διατηρεί τη θερμοκρασία του πλανήτη σε επίπεδα ανεκτά από εμάς, συντηρεί τα δάση και τα λιβάδια και την υγεία της θάλασσας...

Ολα αυτά τα καταπληκτικά πράγματα τα κάνει λειτουργώντας σαν σύστημα: πολλά συστήματα, το ένα μέσα στο άλλο που είναι μέσα σε ένα άλλο - οικοσυστήματα σαν ρώσικες κούκλες, που εξαρτώνται και συνδέονται το ένα με το άλλο. Συστήματα που λειτουργούν με μία αρμονία που σιγά-σιγά μελετάμε και καταλαβαίνουμε (αν και τις περισσότερες φορές δεν την καταλαβαίνουμε μέχρι να διαταραχθεί!). Που χωρίς αυτά η ζωή μας ως έμβια όντα επάνω στον πλανήτη αυτό δεν θα ήταν εφικτή.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνος του στη γη. 

Χρειαζόμαστε το υποστηρικτικό σύστημα που δημιουργούν για μας τα άλλα όντα του πλανήτη (μιλώ πάντα από την πλευρά του είδους μας).

Μα, και οι κατσαρίδες; Και οι κατσαρίδες. Και τα σαμιαμίδια; Κι αυτά. Και τα ποντίκια; Ολα. Συμπαθή και αντιπαθή, όμορφα και άσχημα, πετούμενα και σερνάμενα, μικρά και μεγάλα, ορατά δια γυμνού οφθαλμού και αόρατα.

Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον (ακόμα και αν δεν ξέρουμε το γιατί).

Οταν χάνεται ένα είδος, ή βγαίνει εκτός ελέγχου ένα άλλο, η δυσαρμονία που δημιουργείται υποβαθμίζει την ποιότητα της ζωής μας με τρόπους αισθητούς ή ανεπαίσθητους. 

Κάθε φορά που χάνεται ένα είδος ελαττώνεται η πολυπλοκότητα του συστήματος του οποίου αποτελεί σημαντικό μέρος. 

Υποβαθμίζεται ένα σύστημα, του οποίου η σταθερότητα έγκειται ακριβώς στην πολυπλοκότητά του. Οταν ξεριζώνουμε μία άγρια ορχιδέα ή έναν μανδραγόρα από το βουνό για να τα φυτέψουμε στον κήπο μας, η πράξη μας αυτή έχει επιπτώσεις που δεν γνωρίζουμε ούτε μπορούμε να φανταστούμε. Το αποτέλεσμα είναι, σε απλά ελληνικά, οτι σκάβουμε μόνοι μας το λάκκο μας (όχι μόνο τον δικό μας, αλλά και των απογόνων μας!)
Η γνώσεις μας είναι πεπερασμένες, τις περισσότερες φορές ιδέα δεν έχουμε για το τι ρόλο παίζει το τάδε έντομο ή ζωάκι ή αγριόχορτο μέσα στο οικοσύστημα - αλλά αυτό δεν μας δίνει την άδεια (πόσο μάλλον το δικαίωμα) να σκοτώσουμε ή να αφανίσουμε ένα ζώο "επειδή μπορούμε"!

Η βιοποικιλότητα δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη.